บทที่6.เผชิญหน้านางพญา ‘เนลสัน’
1567 คำ
“เธอมีเวลา 24 ชั่วโมง ก่อนเราสองคนจะเหินฟ้าไปมหานครนิวยอร์ค...” ชายหนุ่มเอ่ยบอก เขาหมุนตัวกลับไป และครั้งนี้อย่าหมายว่าจอมขวัญจะหนีหายไปได้ เธอกำลังเดินเข้ามาในอุ้งมือ และเขากางนิ้วเตรียมขยุ้มให้จมเขี้ยว
จอมขวัญคอตก เธอหวั่นกลัวใจตัวเองนี่ละ ไม่ได้กลัวสักนิดว่าวิลเลี่ยมจะเจ้าเล่ห์แสนกล หากหัวใจเธอยังเข้มแข็ง ต่อให้ชายหนุ่มพยายามจะหลอกลวงเท่าไร!! มันก็ไม่มีผล แต่...เป็นเพราะยิ่งรู้จักนานวันขึ้น ชายหนุ่มไม่ได้มีแต่แง่ลบอย่างเดียว ส่วนดีๆ หลายส่วนที่เธอเองก็คาดไม่ถึงปรากฏขึ้นให้เธอเห็นบ่อยครั้งขึ้น นั่นเป็นที่มาที่ทำให้ จอมขวัญกลัวว่าตัวเองนั่นแหละที่จะถลำเข้าไปในบ่วงเล่ห์นั้นเสียเอง
‘หยุดคิดอะไรเลอะเทอะ อย่ากลัวไปก่อนที่จะเผชิญหน้าสิ!! ทำวันนี้ให้ดีที่สุด เพราะสิ่งที่เธอทำนั้น เธอทำเพื่อครอบครัว หากพลาดพลั้งไปก็เป็นเพราะความตั้งใจของตัวเอง อีกอย่างเธอไม่ไม่สวยสะมากมายที่จะสามารถทำให้ผู้ชายสมบูรณ์พร้อมอย่างวิลเลี่ยมหันมาสนใจเสียหน่อย ในเมื่อเขามีผู้หญิงรายรอบเป็นสิบเป็นร้อย!!’
“นั่นสิ จะกลัวทำไม เขาไม่มองแกหรอก!! จอมขวัญ แกเป็นแค่ผู้หญิงหน้าตาธรรมดา บ้านๆ”
หญิงสาวปลุกปลอบให้กำลังใจตัวเอง “ใช่!! เค้าทะลึ่ง เซ็กซ์จัด บ้าพลัง” แต่เขาก็ไม่เคยทำแบบนั้นกับเธอนี่ เขาเป็นกับคนอื่นเท่าที่เธอเห็น ผู้หญิงอย่างเธอที่หน้าอกไม่ได้ใหญ่โต คงไม่สามารถทำให้เขาสนใจได้หรอก เธอเป็นคนเดียวที่ปลอดภัยสำหรับเขา เมื่อเธอไม่ได้ต้องการกระโจนขึ้นเตียงเขา นี่ละมั่งข้อดีของเธอที่วิลเลี่ยมเลือก...น่าจะเป็นอย่างนั้น
จอมขวัญลงมือจัดของที่มีน้อยนิดลงกระเป๋าเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ช่วงเช้าเธอจะเอาเช็คนี่เข้าบัญชีพ่อแม่ และจะโทรศัพท์หาท่านทั้งสอง เพื่อแจ้งเรื่องสตางค์ที่มี ท่านจะได้เอาไปไถ่ที่ดินสมบัติของบ้าน ไม่ต้องทุกข์ร้อนเวลาที่เจ้าหนี้มาทวงคืน พอกันที่กับการถูกข่มขู่จากเจ้าหนี้หน้าเลือด พอกันทีกับการถูกปลิงเกาะสูบเลือดเนื้อของครอบครัวเธอ
ช่วงเช้าจอมขวัญไปจัดการโอนสตางค์เป็นอันดับแรก เธอโทรศัพท์หาบิดาทันที ที่โอนเงินเรียบร้อย แม้อัตราค่าโทรศัพท์จะแพงหูฉี่ แต่เป็นธุระสำคัญที่รอไม่ได้ จึงจำเป็นต้องใช้บริการโทรศัพท์ทางไกล ครั้งแรกในรอบเกือบปี
ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด...
เสียงสัญญาโทรศัพท์ดังอยู่3 ครั้งจึงมีคนรับสาย เสียงจอมแก้ว น้องชายเธอเป็นคนรับ เขาดีอกดีใจเมื่อคนปลายสายคือพี่สาวตัวเอง
“พี่ขวัญ...แก้วกำลังกลุ้มอยู่เลยครับกลัวจดหมายไปไม่ถึงพี่”
“เดี๋ยวแก้ว... พ่อแม่อยู่ไหมขอพี่คุยกับท่านก่อน ค่าโทร. มันแพง”
“ได้พี่ขวัญ แก้ววิ่งเอาไปให้พ่อเลยพ่ออยู่ใต้ถุนบ้าน”
เสียงน้องชายวิ่งโครมครามก่อนเสียงแหบๆ ของพ่อจะผ่านสายโทรศัพท์มา
“ขวัญมีอะไรลูก? ไม่ต้องโทร. หาพ่อแม่หรอกค่าโทร. มันแพง เปลืองสตางค์เปล่าๆ”
“ขวัญมีธุระนะพ่อ เข้าเรื่องเลยนะคะ จะได้ไม่เสียเวลา”
“อะไรรึ!!”
“ขวัญเอาเงินเข้าบัญชีพ่อไว้ ไปถอนมาไถ่ที่นาของเรานะพ่อ พอดีขวัญได้งานใหม่ เจ้านายให้เบิกล่วงหน้า ที่ของเราจะได้ไม่ถูกเสี่ยสมยึด”
“ขวัญ... เงินไม่ใช่น้อยเลยนะลูก แล้วขวัญรู้ได้ยังไงว่าเสี่ยจะยึดที่ แก้วบอกรึ?”
“จ้ะพ่อ ดีแล้วล่ะที่แก้วบอกขวัญ...ไม่อย่างนั่นพ่อแม่คงไม่บอกขวัญ เก็บไว้กลุ้มกันแค่สองคน ขวัญมาทำงานที่นี่เพราะไม่อยากให้ที่นาของบ้านเราโดนยึด พ่อไม่ต้องห่วงขวัญนะ ขวัญทำได้... แค่คิดถึงพ่อแม่แค่นั้นเอง ขวัญอยากกลับบ้านไปกอดพ่อกับแม่จัง แต่คงอีกนานเลย แต่เราจะได้สบายขึ้นไม่ต้องหาเงินมาจ่ายแค่ดอก...โดยที่ต้นไม่เคยลดลงเลย”
“ขวัญ พ่อ...”
“ขวัญคิดถึงทุกคนนะคะ ฝากบอกแม่ด้วยขวัญคิดถึงกับข้าวฝีมือแม่จะแย่ อยากไปนอนที่นา ฝังเสียงลม อีกไม่นานแล้วพ่อ... ขวัญใช้หนี้เจ้านายหมด เก็บเงินอีกก้อนขวัญจะกลับบ้าน”
“อืม...ทุกคนที่นี่เองก็คิดถึงลูก แก้วมันบ่นทุกวันจนพ่อเบื่อ แม่เองก็ด้วย”
“แค่นี้นะพ่อ ขวัญไม่มีเหรียญหยอดตู้แล้ว อีกเดี๋ยวมันก็จะตัดไปเอง รักพ่อนะคะ...อย่าลืมเอาเงินไปไถ่นานะพ่อ” หางเสียงแผ่วเครือ เมื่อต้องรีบตัดบทเพราะไม่อยากให้ท่านซักถามเรื่องงานใหม่ซึ่งเธอไม่รู้จะบอกท่านแบบไหนเพราะมันเป็นงานที่น่าอดสูเหลือทน
จอมเปิดยิ้มเป็นครั้งแรกในรอบ8 เดือนนับตั้งแต่จอมขวัญไปทำงานไกลคนละซีกโลก ท่านเป็นห่วงบุตรสาว แถมยังมีภาระหนักอึ้ง พืชผลก็ไม่ได้อย่างใจคิด เมื่อฟ้าฝนไม่เคยเป็นใจ เทวดาฟ้าดินไม่สงสารเกษตรกร ทำให้ผลผลิตที่ได้ไม่มากเท่าความต้องการ ไม่มีเงินเหลือเก็บเพราะต้องจ่ายดอกเบี้ยมหาโหด วันนี้ล่ะ จะปลดแอกบนบ่า และไม่ต้องก้มหน้าหลบเวลาเสี่ยสมมาข่มขู่ เมื่อมีสตางค์ไปไถ่ถอนที่นาคืนเสียที…จบทีชีวิตการเป็นลูกหนี้ ที่ต้องทนกับทน!!
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยไม่ว่าจะโอนเงินหรือลาออกจากงานเก่า จอมขวัญรีบกลับมาที่ห้องพักเพื่อไปหาวิลเลี่ยมตามข้อตกลง เมื่อมาถึงห้องพัก ชายหนุ่มยืนเตร่รออยู่พอดี พร้อมกับกระเป๋าเดินทางของเธอที่เขาจัดการยกลงมาวางไว้ที่โถงทางเดิน
“ผมเคลียร์เรื่องค่าเช่าห้อง บอกคืนห้องให้เธอแล้ว เราจะเดินทางเย็นนี้เลย ผมใจร้อน เป็นห่วงคุณย่าด้วย” เป็นเพราะเสียงที่เจือด้วยความวิตกทุกข์ร้อน จอมขวัญเลยยกโทษให้กับการละลาบละล้วงของชายหนุ่ม มีอย่างที่ไหนริอ่านจัดกระเป๋าให้เธอ ของใช้ส่วนตัวเธอเขาจัดเก็บแบบไหน แค่คิดใบหน้าก็ร้อนวูบวาบ เพราะมันเป็นของส่วนตัวมากๆ ที่ผู้ชายไม่สมควรทำเพราะไม่ได้สนิทสนมกันขนาดนั้น
วิลเลี่ยมมองผิวแก้มสีระเรื่อของจอมขวัญตาเชื่อม เขาวางแผนไว้แล้วทุกอย่างและเธอไม่มีทางดิ้นหลุด... เพราะฉะนั้นเมื่อถึงนิวยอร์ค ห้องนอนจะกลายเป็นสวรรค์สำหรับเขา เขาจะละเลียดชิมความหวานหอมของจอมขวัญ จะชิมผิวกายทุกตารางนิ้ว แค่คิด...ไอ้ที่อยู่ตรงเป้ากางเกงก็เริ่มออกฤทธิ์จนเขารู้สึกอึดอัดไปหมด...
“ขอไปลาป้าก่อนนะคะ...ขวัญคงไม่มีโอกาสย้อนกลับมาที่ชิคาโกอีกแล้ว...”
“ได้เธอมีเวลา...10 นาที ก่อนที่รถแท็กซี่จะมาถึง”
จอมขวัญอ้าปากค้างอีกรอบ วิลเลี่ยมช่างเป็นผู้ชายที่ทำอะไรได้รวดเร็ว เขาจัดเตรียมทุกอย่างพร้อมโดยที่เธอแทบไม่ได้กระดิกตัว และมันเหมือนกับว่าเขากำลังไล่ต้อนเธอเข้ากรงอย่างไรอย่างนั้น
“ขวัญไปนะป้า...คงคิดถึงที่นี่แย่เลย...”
“อืม..ปุบปับจะไปก็ไป ได้งานใหม่เหรอจ้ะ”
“ค่ะ...ขวัญจะไปนิวยอร์ค...เค้าแนะนำงานให้”
“แน่ใจนะขวัญ ว่าจะไม่ถูกหลอก”
“ไม่หรอกค่ะป้า...ขวัญรับเงินเขามาแล้วด้วย หลอกก็ช่างสิ ขวัญได้เงินแล้วนี่” เธอพูดยิ้มๆ
“โชคดีแล้วกัน...ว่างๆ ก็แวะมาหากันบ้างล่ะ...ป้าคงเหงาแย่เลย” หญิงชราบ่นงึมงำ เมื่อคุ้นหน้าคุ้นตากันก็มาจากกันเสียอีก
“เธอๆ รถมาแล้ว เดี๋ยวตกไฟล์” เสียงเข้มของวิลเลี่ยมตะโกนบอก เธอโผล่หน้าไปมองก่อนจะเบ้ปาก...แล้วจึงหันไปส่งยิ้มอ่อนๆ ให้ป้าเจ้าของห้องพัก แล้วจึงรีบวิ่งลงมาหาชายหนุ่มที่ริมถนน
“เร่งจริง!!”
“ขึ้นรถเลย...เร็วๆ ด้วยอย่าโอ้เอ้...”
วิลเลี่ยมเร่งหญิงสาวยิกๆ เขาต้องการเดินทางไปให้ถึงนิวยอร์-คก่อนค่ำ เพราะจะได้บรรลุเป้าหมายไวขึ้นอีกนิดหนึ่ง
นกเหล็กลำโตเหินฟ้าขึ้นเหนือน่านฟ้าชิคาโก และมุ่งตรงไปยังมหานครใหญ่ ‘นิวยอร์ค’ จอมขวัญหลุบเปลือกตาลง เธอพยายามทำใจนิ่งๆ ข่มความรู้สึกในใจที่กำลังเต้นกระหน่ำให้สงบลง พยายามแสร้งวางสีหน้านิ่งเฉย ทั้งๆ ที่หัวใจเต้นถี่ยิบ การโกหกไม่ใช่สิ่งที่เธอทำ แต่ต้องมาปั้นหน้าโกหกให้ผู้ใหญ่ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อนดู เธอจะทำแผนแตกตั้งแต่วันแรกหรือเปล่านะ...
หลังออกจากท่าอากาศยานนานาชาติจอห์น เอฟ. เคนเนดี วิลเลี่ยมพาจอมขวัญมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์เนลสัน เธออ้าปากค้างตั้งแต่ชายหนุ่มชี้ให้ดูยอดตึกสีงาช้างเหนือเนินเขาเตี้ยๆ หญิงสาวหมุนตัวกลับมามอง วิลเลี่ยม เธอไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะมีฐานะดีขนาดนี้
“คุณ!! อย่าบอกนะนั่นบ้านคุณนะ”
“ไม่ใช่หรอก...บ้านคุณย่า เดี๋ยวเธอจะพบท่านที่นั้น ท่านพักฟื้นอยู่ที่นั่นแหละ”
- ผู้เขียน
