ช่วงเย็นของวันหลังจากเตรียมหมูกระทะเรียบร้อยก็เริ่มตั้งวงกันโดยแยกเป็นสองกลุ่ม น้ำพริกนั่งอยู่ที่เตียงไม้สักหน้าห้องครัวกับแม่ของเธอ กัญญาและลำไย ส่วนก้องนั่งอยู่กับรามหน้าเรือนรับรอง ซึ่งไม่ไกลกันมากนักมองเห็นกันสบาย
หลังจากนั่งกินหมูกระทะกันได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงรถดังมาจากหน้าบ้าน ทุกสายตาจึงมองไปยังต้นเสียง ก่อนจะเห็นสี่ขับรถเข้ามาภายในบ้านจอดหน้าเรือนรับรองที่มีก้องกับรามนั่งอยู่
รามเห็นเช่นนั้นก็รีบเอ่ยเรียกรุ่นพี่ทันที...
“อ้ายสี่กินหมูกระทะ” (พี่สี่กินหมูกระทะ)
“ป๊าด~ คือมาถึกมื้อแท้น้อกู” (โฮ้โฮ~ ทำไมมาถูกวันจังวะกู)
“กูกะเห็นมึงมาสุมื้อ” (กูก็เห็นมึงมาทุกวัน) ขณะนั่งคีบหมูเตรียมยัดใส่ปากเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งทั้งที่ไม่มองหน้า พอสี่ได้ยินเช่นนั้นก็เดินปั้นหน้ายิ้มไปทิ้งตัวนั่งลงข้างก้อง พร้อมพูดด้วยท่าทีออเซาะ
“กะกูคิดฮอดหมู่กูเนอะ อาจารย์เสกะบ่อย
