หลังจากเดินขึ้นมาบนบ้านร่างสูงก็เดินไปนั่งยังโซฟาหน้าโทรทัศน์ แล้วเอ่ยบอกคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงกำชับ
“รีบเข้าไปแต่งตัว จะได้ไปซ่อมเศียร” ริมฝีปากขยับพูดขณะมือหนาเอื้อมไปหยิบสมุดจดบันทึกรายละเอียดการส่งเศียรและโขนให้ลูกค้ามาอ่าน
“โอเคค่ะ” สิ้นเสียงรับทราบขาเรียวเล็กก็เดินไปยังห้องนอน เมื่อก้าวผ่านประตูก็มุ่งตรงไปยังตู้เสื้อผ้า โดยเลือกที่จะไม่ปิดประตูห้องด้วยความกลัวผีขึ้นสมอง...
ทางด้านก้องเมื่อเห็นร่างเล็กเดินไปแล้วจึงช้อนตาขึ้นมอง ก่อนจะเห็นประตูห้องนอนเปิดโล่งจึงพ่นลมหายใจคล้ายกับเหนื่อยหน่าย ที่อีกคนนั้นไม่รู้จักระวังตัวเลย ต้องเป็นเขาแทนที่คอยระวังตัว และหลีกเลี่ยงเพื่อไม่ให้เธอนั้นเสียหายอยู่ตลอด
แม้จะมีเผลอใจไปแล้วหลายครั้งก็ตาม...
เช่นตอนนี้แทนที่เขาจะต้องสนใจกับสิ่งที่อยู่ในมือ กลับต้องทิ้งสายตาไปยังเรือนร่างขาวเนียนที่กำลังยืนรวบผมเงางามอยู่ด้านหน้ากระจกบานใหญ่ภายในห้องนอน ก่
