วันถัดมาหลังจากเก็บจานไปล้างเมื่อกินข้าวอิ่มแล้ว น้ำพริกก็เดินไปหาลำไยที่กำลังนั่งทำงานอยู่ที่ใต้ร่มไม้ พอทิ้งตัวนั่งลงยังแคร่ไม้ปากเล็กก็เอ่ยถามออกไป ทั้งที่สายตาจับจ้องสิ่งที่ลำไยกำลังทำอยู่ในตอนนี้
“ทำอะไรอยู่เหรอลำไย?”
“ตีลายจ้ะ” พอเห็นสีหน้าน้ำพริกยังดูงุนงงไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอกำลังเอ่ยบอก ลำไยจึงพูดขยายความเพิ่ม
“ที่เอาไว้ประดับตำแหน่งต่าง ๆ ของโขนและเศียรจ้ะ”
“อ๋อ ไม่รู้เหมือนเดิม”
“เห็นทุกวันเดี๋ยวพี่พริกก็รู้”
“คงงั้น ว่าแต่ลำไยเรียนทางด้านนี้มาเหรอถึงทำเป็น” ซึ่งที่ดูมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายในการทำ อีกทั้งยังมีหลายขั้นตอนกว่าจะทำเสร็จ แล้วออกมาเป็นเศียรสวยงามที่ใช้ในงานหรือบูชาต่าง ๆ ได้
“ไม่จ้ะ ครั้งแรกหนูก็ไม่รู้หรอก แต่พี่ก้องสอน”
“อ๋อ เขาดุไหมตอนสอน เผื่อพี่อยากทำช่วย จะได้ให้เขาสอน” จะให้เธอนั่ง ๆ นอน ๆ เหมือนคนไม่มีงาน ไม่มีการทำก็ไปวัน ๆ ก็ยังไงอยู่ อย่างน้อยช่วยงานใ
