เมื่อขึ้นมาบนบ้านก้องก็เดินไปยังหน้าโทรทัศน์ เพื่อดูโทรศัพท์ว่าวันนี้มีใครโทรเข้ามาหรือเปล่าแม้จะน้อยครั้งก็ตาม เพราะตัวเขานั้นไม่ได้พกโทรศัพท์ ส่วนใหญ่หากลูกค้าที่จะมาสั่งเศียรหรือโขนก็จะเดินทางมาบ้าน แต่ถ้าเป็นลูกค้าประจำก็จะติดต่อรามแทน
พอน้ำพริกเห็นก้องเดินไปยังหน้าโทรทัศน์ ก็เอ่ยถามด้วยใบหน้าสงสัย...
“พี่ไม่เข้าห้องเหรอ?”
“เข้าไปก่อน”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวหนูรอเข้าพร้อมพี่”
“เข้าไปก่อน เดี๋ยวตามไป” น้ำพริกเห็นสีหน้าและน้ำเสียงอีกคนที่จู่ ๆ ก็ดูหงุดหงิดขึ้นมาไม่มีเหตุผล จึงพูดออกไปด้วยใบหน้าออดอ้อนปนน่าสงสารเพื่อให้เขาเห็นใจ เพราะกลัวเขาทิ้งเธอให้นอนคนเดียว
“พี่อย่าหลอกหนูนะ”
“อือ” ได้ยินคำตอบร่างเล็กก็เดินเข้าไปรอเขาในห้องนอนด้วยความจำยอม…
ทางด้านก้องเมื่อน้ำพริกเดินเข้าห้องไปแล้วก็วางโทรศัพท์ลงที่เดิม ขณะตาดำขลับนั้นมองตามแผ่นหลังเล็กกระทั่งพ้นสายตา
ก่อนจะเดินลงไปข้างล่างมุ่งตรงไ
