เวลายังคงเดินไปเรื่อย ๆ กระทั่งพิธีต่าง ๆ ผ่านไปอย่างราบรื่น จนถึงช่วงเวลาส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าห้องหอ ขณะที่ร่างสูงถือพานธูปเทียนแพกำลังจะเดินไปยังห้องนอนของตนที่ตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นห้องหอแล้ว แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อคนเป็นแม่พูดขึ้น
“ก้องจูงมือน้องเข้าห้องหอนำ” สิ้นเสียงกัญญาก้องก็หันไปมองน้ำพริกที่ยื่นมือมาให้เขาจับพร้อมกับทำตาปริบ ๆ เห็นเช่นนั้นก็อยากเอากำปั้นเขกลงยังหน้าผากด้วยความหมั่นไส้
จากนั้นก็ทำตามที่คนเป็นแม่บอกอย่างว่าง่าย เพราะอยากให้พิธีมงคลสมรสของเขากับเธอนั้นเสร็จสิ้นแล้ว คิดได้ดังนั้นมือหยาบกร้านที่ไม่เคยสัมผัสมือใครมาก่อน วัน ๆ จับแต่เศียรและโขนก็ค่อย ๆ เลื่อนไปกุมมือเล็กของอีกคน
พออุ้งมืออุ่นเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อประสานกับเธอ ความรู้สึกแรกที่ได้สัมผัสเขาก็อยากคลายมือออกจากเธอทันที เพราะไม่คิดว่ามือเธอจะนุ่มนิ่มราวกับสำลีขนาดนี้ จนเกรงว่าความหยาบกร้านของมือตัวเองจะทำ
