6
981 คำ
“คุณวริศ ปล่อยนะคะ” เธอดิ้นเขาก็กอดรัดเอวบางของเธอเอาไว้อย่างเหนียวแน่น
“ไม่ปล่อย กินมื้อเช้ากับฉันก่อน”
“กินก็ได้ค่ะ แต่คุณวริศต้องปล่อยก่อนนะคะ จะนั่งกินแบบนี้ได้ยังไงกัน”
“ทำไมถึงจะนั่งกินไม่ได้ล่ะ” เขากระซิบถามที่ริมหู ด้วยดวงตาเป็นประกาย
“ก็มันไม่สะดวกไงคะ”
“แต่ฉันสะดวก” เขาตักข้าวต้มมาจ่อที่ปากของเธอ
“ลินกินเองได้ค่ะ”
“อ้าปากกินสิ ถ้าเธอไม่กิน ฉันจะป้อนเธอด้วยปาก” ดูเหมือนคำขู่ของเขาจะได้ผล
“กินแล้วค่ะ ๆ” เธอรีบรับคำ อ้าปากรับข้าวต้มเข้าปากในทันที
“อร่อยไหม”
“อร่อยค่ะ”
“ชมตัวเองก็เป็นด้วย” เขายิ้มขำ เธอตาโตก่อนจะหน้างอ เพิ่งรู้ว่าเขาแกล้งเธอ
“กินอีกสิ เธอผอมไปนะ” เขาจ่อช้อนที่ปากของเธออีก
“ลินกินเองดีกว่าค่ะ คุณวริศกินเถอะค่ะ”
“ฉันก็เริ่มหิวแล้วละ”
“นั่นไงคะ คุณวริศต้องกินอาหารเช้าแล้วค่ะ งั้นลินขอตัวก่อนนะคะ”
“ทำไมคิดแต่อยากจะหนีหืม... รู้ไหมว่าฉันหิวอะไร” เขากระซิบถามที่ริมหู ก่อนจะหอมแก้มสาวของเธอเบา ๆ นั่นทำให้เธอถึงกับหน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหู ไม่คิดว่าจะโดนหอมแก้มเข้าเต็มเหนี่ยวเช่นนี้
“อุ๊ย!” เธอยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเองเบา ๆ รู้สึกว่าอ้อมแขนของเขามันรัดร่างของเธอแน่นขึ้นไปอีก
“ฉันหิวเธอนี่แหละ ก็เธอตัวหอมเสียขนาดนี้” ประโยคของเขาทำให้เธอตัวสั่น ปากร้อนเริ่มซุกไซ้ มือหนาเริ่มล้วงเข้ามาเคล้นคลึงปทุมถันอวบอิ่มของเธอ เธอรู้สึกขนลุกไปหมด แต่ขนลุกรอบนี้เพราะความเสียวซ่าน ไม่ใช่เหมือนตอนที่อยู่บนเตียงในห้องนอนก่อนหน้านี้
“ฉันหิว” เขาถลกเสื้อยืดสีขาวเนื้อดีของเธอขึ้นไปเหนืออกอวบ บราเซียร์สีเนื้อห่อหุ้มทรวงอกอวบอิ่มของเธอเอาไว้ เขาสัมผัสและก้มลงซุกไซ้ เธอก็ครางออกมา พลางดันใบหน้าของเขาออกห่าง
“ดิ้นทำไม ไม่ชอบเหรอ”
“ไม่ ไม่ชอบค่ะ” เธอเสียงสั่นกัดปากตัวเองเบาๆ
“แน่ใจเหรอว่าไม่ชอบ ทำไมตัวสั่น ปากสั่นแบบนี้ล่ะ” เขาเอ่ยถาม เลื่อนมือไปปลดตะขอบราทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว นั่นทำให้ปทุมถันอวบอิ่มหลุดจากการรัดรึงในทันที
“อุ๊ย! คุณวริศ” เธอตะครุบปิดทรวงอกอวบอิ่มของตัวเองเอาไว้ ไม่คิดว่าจะเสียท่าเขาเช่นนี้
วริศใช้มือสอดประสานเข้าไปในมือของหล่อน เพื่อไม่ให้หล่อนทุบตีเขาได้อีก เหลือแค่อีกข้างที่ทุบตีลงบนแผ่นหลัง แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะมันไม่ระคายผิวของเขาแม้แต่น้อย เขาก้มใบหน้าอันหล่อเหลาลงไปงับดูดยอดอกสีหวานของหล่อนในทันทีที่มีโอกาส
“อื้อ...” เธอหลุดเสียงครางออกมาไม่คิดว่าจะเสียท่าเขาถึงเพียงนี้
“เสียวไหม”
“สะ... เสียวค่ะ ไม่ค่ะ” เธอเผลอตอบออกไปก่อนจะรีบส่ายหน้าปฏิเสธเป็นพัลวัน ไม่คิดว่าตัวเองจะพูดอะไรน่าอายออกมาเช่นนี้
“คำตอบแรกมักจะจริงเสมอ” เขายกยิ้มมุมปาก มีความสุขกับการซุกซบใบหน้าเข้าหาทรวงอกอวบอิ่มที่ใหญ่โตน่าพิศมัย
“คุณวริศคะ อื้ม...” เสียงครางของหล่อนยิ่งกระตุ้นให้เขาขม้ำดูดหนักหน่วงยิ่งขึ้น ร่างกายของหล่อนสั่นระริกจนเขาสัมผัสได้ มือหนาของเขาละจากมือน้อยของเธอ ลงมาลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างสาว ทุกอย่างกำลังเป็นไปตามครรลองของธรรมชาติ ร่างกายของเธอตื่นตัวและรอคอยอย่างไม่น่าเชื่อ
ปากร้อนร้ายของเขาบดจูบปากแสนหวานของเธอ สอดลิ้นเข้าคลุกเคล้า
วริศเกลี่ยลิ้นพลางดูดรวบจนเธอต้องหลุดเสียงครางออกมาด้วยความรัญจวน
“อื้ม... คุณวริศ” เธอหลุดเสียงร้องออกมายามที่เขาสอดแทรกนิ้วเข้าไปในแอ่งบุปผาอันหอมกรุ่น
นิ้วกลางยาวเหยียดของเขาตรงเข้าจู่โจมติ่งสวาทที่เป็นศูนย์รวมของความเสียวซ่าน นั่นทำให้เธอหลุดเสียงครวญครางออกมาไม่เป็นภาษา ไม่คิดว่าจะต้องมาทำอะไรแบบนี้กับวริศ ลูกชายคนเดียวของผู้มีพระคุณ แต่เธอก็มิอาจต้านทานอารมณ์พิศวาสที่เกิดขึ้นได้
“อื้ม... คุณวริศ”
“ความจริงเธอต้องเรียกฉันว่าพี่นะ พี่ริศ” เขากระซิบอยู่ตรงริมหู เธอกัดปากไม่กล้าเรียกเขาว่าอย่างนั้นหรอกเพราะสำนึกว่าเป็นเพียงผู้อาศัย มิอาจตีต้นเสมอลูกเจ้าของบ้านอย่างเขา และเขาเองนั่นแหละ เป็นคนห้ามใหเธอเรียกพี่เชื้อ
“แม่ของฉันก็อยากให้เธอเรียกฉันว่าพี่ไม่ใช่เหรอ”
“คุณวริศไม่ชอบไม่ใช่เหรอคะ” ประโยคของเธอทำให้เขาเพิ่งคิดได้ว่า เขาเป็นคนพูดแบบนั้นไปจริง ๆ
“ต่อปากต่อคำ” เขางับสันกรามเล็ก ๆ ของเธอเล่น ทำให้ปาลินสยิวจนต้องเบี่ยงใบหน้าหนี แต่นิ้วของเขาที่บดบี้อยู่ตรงติ่งกระสัน ทำให้เธอต้องครางออกมาไม่ขาดปาก
“เธอพร้อมแล้วละ” ประโยคของเขาทำให้เธอมึนงงอยู่ไม่นาน เมื่อร่างกายท่อนล่างเปลือยเปล่า โดนเขาลอกคราบไปตอนไหนไม่รู้ได้ ได้สติก็ตอนที่กลีบสวาทของเธอถูกกดลงบนท่อนกายชายอันแข็งคึกของเขานั่นเอง
ปากถ้ำฉ่ำเยิ้มที่อ้าอมดูดรัดท่อนเนื้อของเขาเข้าไปเต็ม ๆ ทำให้เธอต้องร้องครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน
- ผู้เขียน
