แค้นรัก (อลัน-ณดา)

บทที่ 5 กาฝาก

@คฤหาสน์อลัน

หลังจากที่ออกไปเที่ยวชมเมืองกับเพื่อนกลับมา ณดาที่เดินยิ้มเข้ามาในบ้านด้วยความสดใส ก่อนจะรีบเดินตรงไปยังห้องทำงานของอลันทันที เพราะต้องการจะไปขอบคุณพี่ชายที่วันนี้เขาใจดีกับเธอมากเป็นพิเศษ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แกร๊ก~

ด้วยความเคยชินพอเคาะประตูเสร็จเธอก็เปิดมันเข้าไปภายในห้องทันที ด้วยใบหน้าที่ยังคงเปื้อนรอยยิ้มอย่างสดใส

"O.O!" ดวงตากลมโตถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจกับภาพตรงหน้าที่ได้พบเห็นอยู่ตอนนี้

"ออกไป!" น้ำเสียงดุดันตะคอกออกมาดังลั่น ที่เงยหน้าขึ้นมาเจอผู้ที่เข้ามาใหม่ ทั้งที่ยังไม่ได้รับอนุญาตจากเขา

ปัง!!

"เชี้ย!! แม่งไม่ล็อกประตูวะ!" คริสเตียนโวยวายขึ้นมาทันที ที่เมื่อกี้มีคนพรวดพราดเข้ามาขัดจังหวะของเขากับสาวสวยเซ็กซี่ข้างกาย แถมคนที่เข้ามายังเป็นสาวน้อยไร้เดียงสาเจ้าของรอยยิ้มสดใสอีกด้วย

"นั้นน้องสาวมึง?" ไบรอันต์เอ่ยถามออกมานิ่งๆด้วยความสงสัยเล็กน้อย แม้จะรู้ว่านั้นคือณดา แต่เพราะไม่ได้เจอเธอมานานหลายปีแล้ว ทำให้เขาต้องถามออกไปแบบนั้นเพื่อความแน่ใจ

"กูไม่มีน้องสาว!" คำถามสั้นๆจากเพื่อน ที่แค่คำว่าน้องสาวคำเดียว ก็ทำให้อลันฉุนเฉียวขึ้นมาทันทีพร้อมด้วยสายตาดุดัน

พรึบ!!

"โอ๊ย! คะ คุณอลัน เอมี่เจ็บนะคะ"

หญิงสาวสวยรูปร่างยั่วยวนเอ่ยขึ้นด้วยความไม่พอใจนิดๆ ที่ตอนแรกเธอนั่งคร่อมอยู่บนตักของอลัน แต่อยู่ดีๆก็ดันถูกเขาผลักออกด้วยความหงุดหงิด ทำให้เธอต้องลงไปนั่งแหมะอยู่ที่พื้นด้วยท่าทางดูไม่ค่อยจะได้นัก

"ออกไป ฉันหมดอารมณ์จะเล่นแล้ว" น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แววตาดุดันของอลันเอ่ยออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ พลางยกแก้วเหล้าที่วางอยู่ตรงหน้าขึ้นกระดกลงคอรวดเดียวจนหมด

ถึงเธอคนนั้นจะไม่พอใจ แต่เพียงแค่เขาเอ่ยปากว่าไม่เล่นด้วย ก็ทำให้เธอต้องรีบพาตัวเองออกมานั่งห่างๆจากเขาทันที เพราะรู้ดีว่าถ้าทำให้คนอย่างอลันโมโหจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

"ต่อเลยคนสวย อย่าไปสนใจพวกนั้นเลย ซี๊ด! อ่า" คริสเตียนที่กำลังนัวเนียสาวสวยเซ็กซี่ข้างกาย เงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนรักอย่างอลันแล้วกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาเอ่ยบอกสาวสวยเซ็กซี่ข้างกายให้ทำหน้าที่ปรนนิบัติเขาต่อ

"น้องน่ารักนะ อย่าใจร้ายให้มากสิวะ" แดเนียลเอ่ยสบทบขึ้นอีกเสียง แค่เห็นหน้าณดาครั้งแรกหลังจากที่ไม่เจอนานหลายปี เขาก็รู้สึกเห็นใจสาวน้อยเจ้าของรอยยิ้มสดใสนั้นจับใจ

วันนี้พวกเขาทั้งสี่คนไม่ได้มีงานที่ไหน และเป็นวันที่ว่างตรงกัน ก็เลยนัดกันออกมานั่งดื่ม ที่ตอนแรกจะไปคาสิโนของไบรอันต์ แต่ก็ไม่รู้ว่าพวกเพื่อนๆเขานึกยังไงถึงได้ขนกันมาที่บ้านของเขาแทน แถมยังให้ลูกน้องเรียกผู้หญิงมาเล่นสนุกปรนนิบัติถึงที่นี้อีก

"หึ! กูยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย" อลันกระตุกยิ้มร้ายกาจ พร้อมกับเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูจะอารมณ์ดี ทั้งที่เมื่อกี้นี้ยังรู้สึกหงุดหงิดและไม่สบอารมณ์อยู่แท้ๆ

รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความร้ายกาจและเล่ห์เหลี่ยมของเขานั้นมันดูน่ากลัวจนคนที่ได้พบเห็นต่างก็ขนลุกซู่ขึ้นมาได้ไม่ยาก

"แรงอีกคนสวย อ่าาส์ อื้ม~ ดูดแรงๆ ซี๊ดดดดด!!" เสียงครางกระเซาของคริสเตียน ก็ยังคงดังขึ้นมาไม่หยุด ไม่ได้สนใจสถานการณ์ตอนนี้เลยสักนิดว่าใครจะเป็นอะไรยังไง

"ไอ้เหี้ยคริส! มึงแหกตาดูบ้างว่าเขากำลังซีเรียสกันอยู่ ครางซะกูอยากจะร่วมด้วยเลยสัส!" แม้ปากจะพูดแบบนั้น แต่สายตาของแดเนียลก็ไม่ยอมลดละจากหน้าอกอวบใหญ่ของสาวสวยข้างกาย ที่ตอนนี้เปลือยเปล่าไปทั้งตัว ไม่ต่างจากหญิงสาวที่กำลังใช้ริมฝีปากปรนเปรอความเป็นชายให้คริสเตียนอยู่

"อ่าาส์~ กูก็ไม่ได้ห้ามนะครับเพื่อน หึ!" คริสเตียนกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างรู้กันกับแดเนียล

เรื่องแบบนี้คงจะกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว สำหรับพวกเขาทั้งสี่คน แม้จะสนุกและมั่วผู้หญิงด้วยกัน แต่ถ้าคนไหนที่เพื่อนจริงจัง พวกเขาก็ไม่คิดจะยุ่งอยู่แล้ว เอาง่ายๆคือถ้าเจอคนที่คิดว่าใช่ พวกเขาก็จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวเด็ดขาด แต่กับผู้หญิงเหล่านี้ไม่ใช่ เพราะพวกเธอก็ไม่ต่างจากพวกเขานัก ที่ผ่านอะไรมาก็มากมายไม่น้อยเหมือนกัน

พรึบ!

"แล้วนั้นมึงจะไปไหนวะ" เป็นคริสเตียนที่ตะโกนถามเจ้าของบ้านอย่างอลัน ที่เขาเงยหน้าขึ้นมาเห็นเพื่อนลุกเดินออกไปพอดี

"ตามสบายเลย กูมีเรื่องต้องไปจัดการ" อลันกระตุกยิ้มร้ายมุมปาก ก่อนจะโบกมือให้เพื่อนอย่างไม่ใส่ใจนัก

"จะทำอะไรก็คิดดีๆนะเว้ย สงสารน้อง" แดเนียลตะโกนไล่หลังตามมาอีกเสียง ก่อนที่ร่างสูงของอลันจะก้าวพ้นขอบประตูออกไป และไม่ลืมที่จะกดล็อกประตูห้องให้เพื่อนอย่างรู้กัน ว่าเพื่อนคงต้องการความเป็นส่วนตัว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นติดๆกัน ทำเอาร่างบางของณดาถึงกับสะดุ้ง เพราะเธอยังคงช็อคกับภาพที่พึ่งจะได้เห็นมา ปกติแล้วเธอจะไม่ล็อกประตูห้อง แต่ด้วยความตกใจที่รีบวิ่งออกมาจากห้องทำงานของพี่ชาย พอมาถึงห้องตัวเองเธอเลยรีบกดล็อกประตูไว้ทันที

แกร๊ก~

"พะ พี่อลัน"

ทันทีที่เธอเปิดประตูออกมา ก็เจอกับร่างสูงของพี่ชายที่ยืนอยู่หน้าห้อง ด้วยใบหน้าที่ยังคงควบเรียบนิ่งไว้อย่างเดิม

"ขอฉันเข้าไปหน่อย" อลันเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ ไม่ได้รอให้เธออนุญาตเขาก็เดินผ่านหน้าเธอเข้ามาในห้องของเธอทันที

"พี่อลันมีอะไรหรือเปล่าคะ" แค่เห็นหน้าเขา มันก็ทำให้เธอนึกถึงภาพที่พึ่งจะเห็นมา พลางคิดในใจว่าเขาคงไม่ได้เข้ามาต่อว่าเธอหรอกใช่ไหม ที่ดันเปิดประตูเข้าไปขัดจังหวะเขาและเพื่อนๆแบบนั้น

"ถ้าไม่มีเรื่องอะไรฉันเข้ามาไม่ได้ว่างั้น?" อลันหันกลับมาเลิกคิ้วขึ้นสูง จ้องมองร่างบางตรงหน้าไม่วางตาด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

"ปะ เปล่าค่ะ เอ่อ..น้องขอโทษด้วยนะคะ เรื่องที่…" เธอไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดีกับภาพที่เธอเห็นมา มันยังคงติดตาเธออยู่โดยเฉพาะเพื่อนเขาที่แทบจะแก้ผ้า แต่หนักสุดคงจะเป็นผู้หญิงที่อยู่ภายในห้องนั้นด้วย ที่บางคนไม่มีแม้แต่เสื้อผ้าปกปิดร่างกายไว้เลยสักชิ้นเดียว

"เรื่องอะไร?" อลันเดินเข้าหาเธอเรื่อยๆ จนเธอเองก็ต้องเดินถอยหลังห่างออกไปเรื่อยๆเช่นกัน

"เรื่องที่น้องเข้าห้องพี่อลัน ก่อนได้รับอนุญาตอีกแล้ว" เสียงหวานตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ

"แล้วเธอเห็นอะไรบ้างละ" อลันก้มลงกระซิบถามชิดใบหูของเธอ ทำเอาเธอถึงกับหายใจติดขัดขึ้นมาดื้อๆ

"คะ คือว่า…หะ เห็นพี่อลันกับเพื่อน กำลังทำ..."

"ทำอะไร?" อลันยังคงถามชิดใบหูเล็กของเธอไม่ห่าง และเริ่มเบียดร่างกายกำยำเข้าหาเธอมากขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้เธอที่กำลังก้าวถอยหลังหนีต้องหยุดชะงักไป เมื่อถอนไปจนชดเข้ากับขอบเตียง

"กำลังจะมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้หญิงอยู่" ด้วยความกลัวจึงทำให้เธอต้องรีบพูดออกไป มือบางก็พยายามยกขึ้นดันแผงอกแกร่งของเขาเอาไว้ ไม่ให้ขยับเข้ามาเบียดชิดเธอมากไปกว่านี้

ทำไมพี่ชายของเธอจะต้องมาทำอะไรแบบนี้กับเธอด้วย ไหนจะลมหายใจร้อนๆ ที่เป่ารดต้นคอเธออยู่นี้อีก และยังมีมือหนาอีกข้างของเขาที่กำลังลูบไล้วนเวียนไปมาบนสะโพกของเธอ พี่น้องกันเขาทำกันแบบนี้หรอ?

"พะ...พี่อลัน ปล่อยน้องนะ" ณดาเอ่ยบอกเสียงสั่นพยายามเบือนหน้าหนีจมูกโด่งของเขา มือก็ยกขึ้นดันแผงอกแกร่งเขาไว้อยู่อย่างนั้น

แต่แทนที่อลันจะยอมถอยห่างหรือปล่อยเธอตามที่เธอบอก เขากับตวัดท่อนแขนโอบรัดเอวคอดของเธอแล้วดึงเข้าหาตัว จนร่างบางของเธอปะทะแนบชิดเข้ากับร่างกายกำยำของเขา

"พี่น้องกัน กอดกันก็ไม่แปลกหนิ" อลันกระตุกยิ้มมุมปาก พร้อมกับเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ก่อนจะก้มหน้าลงชิดกับลำคอระหงของเธอ แล้วขบเม้มเบาๆบนลำคอของเธอทันที

"O.O พะ พี่อลัน! ปะ ปล่อยนะคะ" การกระทำของเขาทำเอาเธอถึงกับตกใจไม่น้อย พยายามจะผลักเขาออกห่างแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะยิ่งเธอพยายามผลักไส เขาก็ยิ่งตวัดกอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม

"พี่น้องกันแสดงออกว่ารักกันก็ไม่แปลกหนิ" อลันยังคงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งราวกับว่านี้คือเรื่องปกติที่พี่น้องเขาทำกัน

"แต่นี้มัน...น้องว่ามันมากเกินไป" พี่น้องที่ไหนเขาทำกันแบบนี้ ไม่มีพี่น้องที่ไหนเขากอดรัดและซุกไซร้ซอกคอกันแบบนี้หรอกนะ หรือว่า…คนที่นี้เขาทำแบบนี้กันงั้นหรอ?

"มากไปยังไง มันก็เรื่องปกติ"

"พี่น้องที่ไหนเขาจับก้นและคลอเคลียกันแบบนี้ละคะ ปล่อยน้องนะ!" เมื่อเริ่มรู้สึกถึงอาการไม่ปกติ ที่พี่น้องไม่ควรจะทำต่อกันแบบนี้ ณดาก็เริ่มออกแรงดิ้นให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดของเขาทันที

"แล้วไง? ฉันไม่ถือ" แต่เขาก็ยังคงคลอเคลียขบเม้นตามลำคอระหงของเธอไม่หยุด แม้ว่าเธอจะพยายามดิ้นหนีจากเขามันก็ไม่เป็นผลสำเร็จ ยิ่งเธอดิ้นเขายิ่งกอดแน่น และขบเม้มไปตามลำคอระหงของเธอรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนเกิดรอยแดงไปทั่วลำคอของเธอ

ไม่ใช่ว่าเขาไม่ถือที่พี่น้องจะทำแบบนี้กัน แต่เพราะเธอไม่ใช่น้องสาวของเขา เขาจะทำมันก็ไม่ได้ผิดอะไรหนิ

"พี่อลันปล่อยน้องนะ! ปล่อย!!" ณดาเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาแล้วจริงๆ ตอนแรกก็ดีใจที่พี่ชายมอบอ้อมกอดให้เป็นครั้งแรกอย่างที่เธอโหยหามาตลอดเหมือนพี่น้องคู่คนอื่นๆ ที่แสดงความรักกันตามประสาพี่น้อง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้น สิ่งที่เขากำลังทำกับเธอมันมากเกินคำว่าพี่น้อง

"อย่าดิ้นสิน้องสาวของพี่ พี่แข็งหมดแล้วนะ หึ!" เขายอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ ก่อนจะกระตุกยิ้มเหยียดมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า รู้สึกกระดากปากกับคำว่าน้องสาวที่ตัวเองพออกมาไม่น้อย

"....."

ณดาได้แต่จ้องมองคนตรงหน้า ด้วยดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตา ทำไมเขาถึงได้มองเธอด้วยสายตาแบบนั้น เธอทำอะไรผิดอีกแล้วงั้นหรอ แค่เข้าไปเห็นภาพที่ไม่ควรเห็นเพียงแค่ไม่กี่วินาทีเอง

"ร้องไห้หรอ? หึ! น้ำตาเธอไม่ได้ช่วยให้ฉันมองเธอเปลี่ยนไปหรอกนะ ณดา" ยิ่งเห็นเธอเจ็บ ยิ่งเห็นเธอผิดหวัง และยิ่งเห็นเธอมองเขาด้วยสายตาตัดพ้อ เขาก็ยิ่งรู้สึกสะใจ

เพราะต่อไปนี้เธอจะได้ตกนรกทั้งเป็นไปพร้อมกันกับเขา และเขานี้แหละที่จะทำให้เธอทรมานยิ่งกว่าสิ่งที่เขาได้รับ เธอจะได้รู้ว่าการที่ถูกแย้งความรักไป และต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวมันเป็นยังไง

"หมายความว่ายังไงคะ ทำไมพี่อลันต้องมองน้องด้วยสายตาดูถูกแบบนี้ด้วยละ อึก!" เสียงหวานเอ่ยถามปนสะอื้นอย่างสั่นเครือ

"นี้สาวน้อย… เธอไม่รู้ตัวเลยหรอว่าตัวเองนั้นเป็นกาฝาก"

พรึบ!!

พูดจบอลันก็ผลักร่างบางตรงหน้าอย่างแรง จนณดาล้มลงไปกับเตียงอย่างจัง ถ้าตรงนี้ไม่มีเตียงนอนป่านนี้คงจะล้มหัวฟาดพื้นไปแล้ว เพราะแรงที่เขาผลักเธอมันไม่ใช่น้อยๆ

แต่ในหัวเธอตอนนี้ ไม่มีสิ่งอื่นใดอยู่เลย นอกจากคำว่า กาฝาก ที่เขาเอ่ยออกมาเมื่อกี้นี้เท่านั้น มัน...หมายความว่ายังไงกัน

"กะ กาฝาก มะ หมายความว่ายังไงคะ" เธอยังคงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ใจดวงน้อยก็เริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆเมื่อมองสบตากับเขา แล้วเห็นรอยยิ้มร้ายกาจบนใบหน้าของเขา

"หึ! ยังไม่รู้ตัวอีกสินะ ก็หมายความว่าเธอมันก็แค่กาฝากสำหรับครอบครัวของฉันไงละ ณดา" อลันกระตุกยิ้มร้ายแล้วเอ่ยออกมาอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงนิ่งๆอย่างใจเย็น แม้ว่าตอนนี้เขาจะอยากฆ่าเธอให้ตายตรงนี้เลยก็ตาม แต่ถ้าทำแบบนั้นมันก็คงไม่สะใจเขาเท่าไหร่ สู้ปล่อยให้ตายช้าๆมันสะใจเขามากกว่า

"กาฝาก ครอบครัว อึก! ไม่ใช่ น้องไม่ใช่กาฝาก!" เมื่อพอจับใจความและปะติดปะต่อเรื่องที่เขาพูดมาได้ เธอก็รีบปฏิเสธออกไปเสียงดังลั่นทันที ก่อนที่น้ำตามากมายจะไหลพรั่งพรูออกมาอย่างห้ามไม่ได้

คนที่เธอเรียกว่าพี่ชาย คนที่เธอพยายามร้องขอความรักจากเขาในฐานะน้องสาว แต่เขากับทำกับเธอเหมือนเธอไม่ใช่น้องสาว เขาเย็นชาใส่เธอ เขาทำเหมือนเกลียดเธอมาโดยตลอดตั้งแต่ที่เธอจำความได้ เธอพอจะรู้แล้วว่าเหตุผลที่เขาเย็นชาและดูเกลียดชังเธอนักหนามันมาจากอะไร เธอรู้แล้ว…