วันต่อมา
10 : 39 น.
"คุณหนูทานข้าวหน่อยเถอะนะครับ" เดลพยายามเป็นอย่างมากเพื่อที่จะให้ณดายอมทานข้าว
เพราะวันนี้ตั้งแต่เช้าเธอยังไม่ยอมทานอะไรเลยสักอย่าง หรือจะเรียกว่าตั้งแต่เข้าโรงพยาบาลมาตั้งแต่เย็นของเมื่อวานแล้วก็ได้ ที่เธอยังไม่ยอมทานอะไรเลยนอกจากน้ำเปล่าเท่านั้น
"ณดาไม่หิวค่ะ" เธอไม่รู้ว่าทำไมคนของเขาต้องมาคอยดูแลเธอ ทั้ง ๆ ที่คนที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้มันเป็นเขา เขาควรที่จะมาอยู่ดูแลเธอมากกว่าไม่ใช่เหรอ แล้วเขาไปไหน ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอเขาเลย
"ไม่หิวก็ทานหน่อยเถอะนะครับ สักนิดก็ยังดี"
"ณดาไม่ชอบ... ไม่ชอบอาหารโรงพยาบาล มันไม่อร่อยเลยค่ะ" ที่เธอพูดแบบนั้นก็แค่ข้ออ้าง เพราะเธอไม่หิวจริง ๆ
"งั้นเดี๋ยวผมไม่ซื้อให้ครับ คุณหนูอยากทานอะไร"
"ไม่เป็นไรค่ะ ณดาไม่หิวจริง ๆ" เธอไม่หิวแล้วทำไมต้องมาบังคับให้กิน ไม่ใช่ว่าเธอประชดประชันอะไร แต่เพราะเธอไม่หิว เธอทานมันไม่ลงจริง ๆ
"แล้
