หลังจากได้รู้ความจริง สวีเสี่ยวปิงก็กรีดร้องอย่างบ้าคลั่งจนหมดสติไป ลี่อิ่งเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้ว ว่าเหตุใดท่านพ่อไม่ค่อยสนใจพี่หญิงเท่าบุตรคนอื่นๆ
“ข้าเคยคิดว่าท่านพ่อใจร้ายกับพี่หญิงมาโดยตลอด” ทั้งที่ท่านพ่อไม่พูดเรื่องนี้ออกไป ก็เพราะไม่อยากให้สวีเสี่ยวปิงถูกตราหน้าว่าเป็นลูกชู้ ไม่อยากให้เด็กที่บริสุทธิ์ต้องไปตกระกำลำบากด้านนอก จึงได้เลี้ยงดูให้เติบใหญ่
แต่ท่านพ่อคงไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะคิดริษยาบุตรสาวของตนเอง ถึงขั้นเอ่ยว่าอยากให้ตายตก
“อย่าได้คิดมากเลย เจ้าเอ่ยขอโทษท่านพ่อตาไปแล้วมิใช่หรือ”
“อืม ว่าแต่นางจะเดินทางเมื่อใดหรือเจ้าคะ”
“เห็นว่าเป็นพรุ่งนี้เช้า”
หลังจากสวีเสี่ยวปิงเป็นลมหมดสติไป ท่านราชครูก็ยื่นคำขาดให้อนุเหลียงและพ่อบ้านหยวนซูออกไปใช้ชีวิตกันร่วมกันอย่างที่ใจอยาก
ส่วนเรื่องที่สวีเสี่ยวปิงก่อไว้ ก็ให้นางตบแต่งกับคุณชายถ่งจากเผ่ากู๋ตู๋แล้วย้ายไปอยู่ด้วยกันเสีย
“เท่
