สวีลี่อิ่งรีบวิ่งออกไปดูหน้าจวนด้วยความตื่นตระหนกเนื่องจากช่วงนี้ชินอ๋องพาพระชายาไปปฏิบัติธรรมที่อารามแถบชานเมือง หน้าที่ดูแลจวนจึงตกมาเป็นของสะใภ้คนใหม่
“ทารกอยู่ที่ใด”
“ทางนี้ขอรับ” ลี่อิ่งมองตามทิศทางที่ทหารยามชี้ไป ก็พบว่าเป็นทารกน้อยกำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่ในตะกร้า
แต่…
“มี่มี่ เจ้าว่าเด็กคนนี้หน้าตาคุ้นๆ หรือไม่” นิ้วเรียวสะกิดสาวใช้ มองอย่างไร ลี่อิ่งก็คิดว่าตนเองเคยเห็นเด็กคนนี้มาก่อน
“หน้าคุ้นจริงๆ ด้วยเจ้าค่ะ”
“อ่อ” สองนายบ่าวหันมองหน้ากันอย่างเหนื่อยใจ ไม่คิดว่าท่านราชครูสวีจะละเล่นเป็นเด็กเช่นนี้ จะไม่ให้ลี่อิ่งนึกโมโหได้อย่างไร ก็คนเป็นพ่อดันเอาบุตรชายมาวางไว้หน้าจวนผู้อื่น
“นี่ต้องเป็นความคิดของท่านพ่อเป็นแน่! มิเช่นนั้นใครจะกล้า”
“โถ่ คุณชายน้อยของบ่าวก็ช่างเลี้ยงง่ายเสียจริง”
ลี่อิ่งส่ายหน้าอย่างปลงตก พลางเดินไปอุ้มน้องชายขึ้นแนบอก เปิดดูแขนขาก็ไม่พบรอยมดกัด ยุ
