“อืม” เทียมพยักหน้ารับ ท่านยิ้มเศร้าๆ
“รัณไม่อยู่แล้ว ที่นี้พอจะบอกลุงได้หรือยัง!!” ท่านเปรยพร้อมกับยิ้มกว้าง รอรับข่าวดีด้วยหัวใจเต้นกระหน่ำ
ดลยายิ้มกว้าง เธอวิ่งไปชะโงกหน้าดูดารัณซ้ำ เพื่อความมั่นใจ
“คุณธรรเธอมาถึงไทยแล้วค่ะ แต่ดลไม่รู้ว่า...เธอจะมาหาคุณลุงตอนไหน?”
ใบหน้าหวานสลดลง เมื่อเห็นความเศร้าในดวงตาของเทียม บุตรชายมาถึงบ้านเกิดเมืองนอนทั้งที ที่แรกที่เขาควรมาคือ ‘บ้าน’ ไม่ใช่เหรอ? แต่ธรรวากับเลือกไปที่อื่นก่อน เขาปล่อยให้บิดาตั้งตารอ ดลยาเริ่มไม่เข้าใจ... ผู้ชายคนนั้นคิดอะไรอยู่!!
“อืม...แค่นี้ลุงก็ดีใจแล้ว จะมาหาลุงตอนไหนก็ช่างเขาเถอะ”
เทียมยิ้มเศร้า วูบแรกที่ได้ยิน เขาดีใจมาก แต่แล้วความดีใจนั่นก็เหี่ยวแฟบลง เมื่อบุตรชายยังมาไม่ถึงบดินทร์เดช...เขาอยู่ที่ไหนสักที่...ในประเทศไทยนี่แหละ
“อีกไม่นานเธอก็คงมาค่ะ เนอะคุณลุงเนอะ”
ดลยาชวนคุย เธอปลอบใจเทียม
“ไปไหนก็ไปเถอะ ลุงขอนอ
