“จริงเหรอ?” นัยน์ตาฝ้าฟางลุกวาบ มีรอยยิ้มแต้มมุมปาก เป็นความหวังที่ทำให้คนป่วยมีกำลังใจขึ้น
“ค่ะ...” ดลยายิ้มรับ เธอเดินไปเปิดทีวี เพื่อให้เสียงอื่นๆ กลบเสียงการพูดคุย
“ดีจัง...เห้อ...ไอ้ลูกคนนี้ ไม่รู้มันจะใจแข็งถึงไหน!!”
เทียมบ่น ท่านเอนตัวลงนอน สายตาเหม่อไปนอกห้อง ความคิดล่องลอยถึงบุตรชายคนสุดท้อง ที่จากบดินทร์เดชไปแบบมีเรื่องค้างคาใจ เขาไปแล้วไปลับ ไปแล้วไม่ยอมกลับ แม้จะสำเร็จการศึกษา ธรรวาหางานทำหลังจากเรียนจบ เขาเริ่มต้นชีวิตวัยทำงานด้วยการเป็นลูกจ้างคนอื่น ทั้งๆ ที่บดินทร์เดช รอการกลับมาของเขา แต่ธรรวาหาได้แยแส เขาไม่ติดต่อ ไม่ส่งข่าว และไม่กลับมาเหยียบบ้านบดินทร์เดช อย่างที่พูดทิ้งท้ายไว้
ในวันที่เขาก้าวออกไป...
ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ...
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดสูทนำสมัย...แว่นตากันแดดบนใบหน้ายิ่งทำให้เขาดูเด่นสะดุดตามากขึ้น เมื่อชายผู้นี้หล่อเหลายิ่งกว่าหนุ่มหัวทอง ตาน้ำข้าวเ
