เทียมขมวดคิ้ว...บุตรชายฤทธิ์มากของท่าน คงไม่ยอมลงให้ง่ายๆ แม้จะรู้ข่าวท่าน มันต้องมีอะไรเป็นตัวกระตุ้น!! ไม่อย่างนั้นคนอีโก้เยอะอย่างธรรวา...คงไม่เดินทางกลับมาเพียงแค่เยี่ยมบิดาที่ป่วยไข้...เมื่อตลอด12 ปีมานี่ แม้แต่เสียงของบุตรชาย ท่านยังไม่เคยได้ยิน...
ดูเหมือนว่า เทียมไม่ต้องรอบุตรชายนาน เขาเดินถือจานอาหารมื้อเช้า เข้ามาหาท่านแบบหน้ามึนๆ ชายหนุ่มทิ้งตัวนั่งไม่ไกลจากเตียงนอนของบิดาเท่าไร เขาปรายตามอง ‘ผู้หญิงของเขา’ หล่อนทำท่าหวาดๆ จนชักฉุน
“แกตื่นเช้าดีนะธรร”
ท่านเอ่ยปากทักธรรวาก่อน ทำตัวเหมือนเมื่อ12 ปีก่อน ท่านกับธรรวาสนิทกันเกินกว่าบุตรคนอื่นๆ
ชายหนุ่มจิ๊ปาก...เขาอยากตอบบิดา...แต่มันเอ่ยปากไม่ได้ เมื่อมีอีกคนอยู่ร่วมห้องด้วย...เขายังไม่ได้นอน!! มันหลับตาไม่ลง ไม่รู้เพราะอะไรนี่สิ
“คงแปลกที่ครับ” ชายหนุ่มตอบแบบเสียไม่ได้ มือจิ้มไข่เจียวผสมมันฝรั่งใส่ปาก ก่อนจะครางด้วยความถูกใจ
“
