บทที่7.เพลิงโทสะของผู้ชายใจร้าย
เช้าวันใหม่...
ดลยาขยับตัวเมื่อถึงเวลาตื่น... “อูย...” เธอครางเบาๆ เพราะทันทีที่ลืมตาตื่น ความปวดร้าวก็ถาโถมเข้าใส่ ร่างกายเธอปวดแปลบ มันเคล็ดขัดยอกไปทั้งตัว เธอกระถดตัวลุกขึ้นนั่ง กำชายผ้าไว้แน่น เมื่อก้มลงสำรวจตัวเอง พร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆ ไหลริน
เนื้อตัวเธอเหมือนถูกรุมโทรม...ริ้วรอยกระจายเกลื่อนทั่วทุกพื้นผิว ทุกตารางนิ้วบนร่างกายตนเองแทบจะไม่มีที่ว่าง มีแต่รอยจ้ำๆ เต็มไปหมด ทั้งรอยจูบ...รอยกัด รอยนิ้วมือ...
มือเรียวยกขึ้นยัดใส่ปาก เธอกัดมือตัวเองเบาๆ “อุ้ย!!” แล้วก็สะดุ้งเพราะความเจ็บเมื่อฟันคมๆ กดลงบนผิวเนื้อ นี่มันไม่ใช่ความฝัน ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นคือเรื่องจริง!!
น้ำตาหยดเล็กๆ รินไหลผ่านร่องแก้ม มันหล่นกระทบกับผืนผ้าในอุ้งมือเป็นดวงเล็กๆ แล้วก็ขยายเป็นวงกว้าง
ความเสียใจยังไม่เท่าความชอกช้ำ จากนี้ไปชีวิตของเธอคงไม่เหลืออะไรอีก...
หญิงสาวเหลือบมองนาฬ
