“ไม่เชื่อปิ่น...ก็คอยดูไป” ปิ่นตอบ หล่อนกระแทกตัวลงนั่ง แอบเบ้ปากให้หนุ่มที่ตนเองหมายปอง
“ปากมึงอะนะปิ่น...ชอบชักใบให้เรือเสีย รู้ๆ อยู่ยังจะพูดมาก”
กันยากระซิบด่าเสียงเคร่ง เธอมองเลยไปยังหลานชาย พร้อมกับความกังวลที่เพิ่มขึ้น
“ก็มันคันปากน่ะป้า...หึ!”
สาวใช้ตัวแสบลากกระจาดเครื่องเทศมาไว้ตรงหน้า หล่อนลงมือทำงานแบบกระแทกกระทั้น เมื่ออารมณ์ข้างในปั่นป่วน
“ก็เฉยๆ ไว้ สักวันมันก็รู้ตัวเอง...มึงรอได้มั้ยล่ะ?”
นางถอนใจแรงๆ มองสบตากับปิ่น เมื่อเจ้าหล่อนช้อนสายตามองกลับมา
เรียวปากสีเข้มเม้มแน่น ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ เป็นคำตอบ เธอจะทำอะไรได้ นอกจากรอ...เพราะไม่มีทางเลยที่ดลยา จะหันมาชอบพอกับแดง...
“ฝากมันด้วยล่ะ” กันยาผ่อนลมหายใจ นางมองเลยไปยังดลยา ที่นั่งปั้นขนมเงียบๆ โดยไม่รู้ว่าใครบ้างที่เฝ้ามอง
“จ้ะป้า...”
ปิ่นรับคำ เธอลดความรุนแรงในการทำงานลง เหลือบมองแดง ด้วยแววตาตัดพ้อ แม้เขาจะไม่รู้ค
