จอมใจ จอมมาเฟีย ชุด เทพบุตรมาเฟีย

ตอนที่ 5

บทที่ 5

ร่วมครึ่งชั่วโมงแล้วสินะกับภารกิจยิ่งใหญ่ระดับชาติ... เมลิน่าทรุดตัวนั่งลงบนเตียงนุ่มขนาดคิงก์ไซส์ของดินิย่าร์ด้วยความเหนื่อยล้า เมื่อเวลาทุกวินาทีที่หล่อนใช้ไปมันหาได้มีประโยชน์อะไรไม่ เพราะสุดท้ายแล้วหล่อนก็ยังไม่สามารถตามล่าตามหาเพชรสีทองของคอร์เนลพบอยู่ดี

“เอาไปเก็บไว้ที่ไหนกันนะอีตามาเฟียเถื่อน”

หญิงสาวนั่งถอนใจอยู่พักใหญ่ก็ตัดสินใจลุกขึ้นยืนและเริ่มปฏิบัติการค้นหาอีกครั้ง คราวนี้หล่อนมุ่งเป้าไปที่ตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ของเจ้าของห้อง

มันอาจจะอยู่ในนี้ก็ได้ใครจะไปรู้ล่ะ จริงไหม เมลิน่าคิดอย่างมีความหวัง ขณะใช้มือบางเลื่อนบางประตูให้เปิดออกและก้าวเข้าไปในภายห้องแต่งตัวของดินิย่าร์

แล้วก็ต้องอ้าปากค้างตื่นตะลึงกับความอลังการของบรรดาเครื่องแต่งกายของพ่อเจ้าประคุณ ดูสิ มีเสื้อเป็นพันๆ ตัว แถมเป็นร้อยๆ แบบแขวนอย่างเป็นระเบียบ ด้านซ้ายก็เป็นบรรดากางเกงจำนวนมากมายทั้งขาสั้น ขายาว แถมยังมีมากกว่าสิบสองสีเสียอีก

มุมห้องด้านขวาเป็นตู้กระจกสูงด้านในเต็มไปด้วยนาฬิกาข้อมูลมากมายเกือบร้อยเรือน ใกล้ๆ กันเป็นเข็มขัดหลากสีที่ถูกแขวนไว้อย่างประณีต ง่ายต่อการหยิบไปใช้งาน ขณะที่ตรงกลางห้องเป็นโต๊ะกว้างๆ ที่รอบด้านเป็นลิ้นชัก

หญิงสาวเคลื่อนกายไปหยุดใกล้ๆ แล้วมือบางก็ดึงมันเปิดออก บ็อกเซอร์หลายหลายรูปแบบ รวมถึงกางเกงชั้นในชายตัวมหึมาดาษดื่นอยู่ตรงหน้า

แก้มนวลเปลี่ยนเป็นสีก่ำขึ้นมาในทันที แต่ถึงแม้จะอับอายแต่มือเจ้ากรรมก็อดหยิบเจ้ากางเกงชั้นในชายสีขาวสะอาดของพ่อมาเฟียร้ายขึ้นมาพิจารณาไม่ได้ ตัวมันใหญ่มาก ใหญ่จนสมองของหล่อนจินตนาการไปไกลแสนไกล

“บ้าน่า นี่เราคิดบ้าอะไรเนี่ย” ตำหนิตัวเองแล้วก็รีบวางเจ้ากางเกงชั้นในชายของดินิย่าร์ลงทีเดิม และรีบกวาดสายตามองไปตามมุมห้องเพื่อหาช่องหรือซอกมุมต่างๆ ที่คิดว่าน่าจะมี แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่พบจนเหนื่อยอ่อนใจอีกครั้ง

“หรือว่าจะไม่ได้เก็บเอาไว้ในห้องนอน...” หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง กำลังจะเดินกลับออกไป แต่เสียงประตูด้านนอกที่ถูกเปิดและก็ปิดลงอย่างไม่ถนอมแรงทำให้หล่อนต้องยกมือขึ้นปิดปากเอาไว้ด้วยความตกใจ

เขามาแล้ว ดินิย่าร์กลับขึ้นมาบนห้องนอนแล้ว หญิงสาวรีบย่องไปมองนาฬิกาหนึ่งในจำนวนเกือบร้อยเรือนเพื่อดูเวลา และก็พบว่าหล่อนใช้เวลาเตร็ดเตร่อยู่ในห้องนอนของพ่อมาเฟียหล่อลากดินนานเกินไปแล้วจริงๆ นั่นแหละ

แล้วทีนี้จะออกไปยังไงล่ะ จะกลับออกไปจากที่นี่โดยที่ดินิย่าร์ไม่รู้ได้ยังไงกัน เมลิน่าคิดจนหัวแทบแตกแต่ก็คิดไม่ออก ทำได้แค่เพียงย่องไปเกาะที่ประตูห้องแต่งตัวและมองลอดช่องเล็กๆ ออกไปยังห้องนอนเพียงเท่านั้น

สิ่งที่หล่อนเห็นก็คือเรือนกายกำยำของดินิย่าร์กำลังยืนตระหง่านหันมาทางหล่อนพอดิบพอดี จากนั้น มือหนาของเขาก็ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด ทีละเม็ดจนในที่สุดแผงอกกว้างก็เผยโฉมแก่สายตาของหล่อน แผงอกสีแทนที่รกเรื้อไปด้วยเส้นขนสีเข้มหยิกหย็อย มันคงจั๊กจี้น่าดูหากขนพวกนั้นมาสัมผัสกับร่างกายของหล่อน

ความคิดนี้ทำให้แก้มสาวแดงขึ้นอีก และร่างกายก็ร้อนรุ่มแปลกประหลาด หลายครั้งแล้วนะที่หล่อนรู้สึกแบบนี้กับดินิย่าร์ มาเฟียร้ายที่หล่อนไม่เคยคิดจะชายตาแลแม้แต่หางตาด้วยซ้ำ เพราะหัวใจของหล่อนเป็นของนายน้อยอย่างคอร์เนลไปตั้งนานแล้ว แต่ไหงถึงได้ใจเต้นตึกตักเพียงแค่เห็นกล้ามอกสมบูรณ์แบบของหมอนี่นะ

บ้า บ้า บ้า... ไม่เอาไม่มองแล้ว

หญิงสาวสั่งตัวเองลั่นอก กำลังจะตัดใจไม่มอง แต่พ่อเจ้าประคุณก็เล่นรูดซิปกางเกงลงและโชว์ความอลังการในชุดกางเกงชั้นในเพียงตัวเดียวเสียก่อน

เมลิน่าอ้าปากค้างเติ่ง ดวงตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้ากับความสมบูรณ์แบบใหญ่โตของพ่อเจ้าประคุณ นี่ขนาดไกลๆ น่ะเนี่ย ยังมโหฬารแบบนี้ แล้วถ้าใกล้ๆ ล่ะ ใกล้ๆ แบบหน้าชิดหน้าจะอลังการแค่ไหน ไอ้กางเกงชั้นในชายตัวใหญ่ที่หล่อนแอบคิดว่าดินิย่าร์อาจจะใส่มันไม่ได้เพราะตัวมันใหญ่เกินไป ตอนนี้มันกลับเล็กไปถนัดตาเลยด้วยซ้ำ พ่อคุณ อะไรจะมโหฬารขนาดนี้

หญิงสาวยกมือขึ้นเช็ดน้ำลายที่หยดย้อยลงมาที่มุมปากของตัวเอง ขณะยังไม่ละสายตาจากเป้าหมายตรงหน้า ไอ้ความจริงก็ไม่ได้อยากจะแอบดูอะไรเขาหรอกนะ แต่พ่อคุณน่ามองจนหักห้ามใจไม่ได้เองนี่นา

ก็แค่แอบมอง ดินิย่าร์ไม่มีทางรู้หรอกน่า

เมลิน่าปลอบใจตัวเองและรอลุ้นว่าพ่อเจ้าประคุณจะถอดกางเกงในออกอีกไหม แต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่ได้ถอดกางเกงชั้นในออก

เมลิน่าถอนใจออกมาอย่างโล่งอก กำลังจะก้าวออกไปแต่ก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ หล่อนจึงหมุนตัวเดินกลับไปยังลิ้นชักกลางห้องอีกครั้ง และหยิบกางเกงชั้นในชายของดินิย่าร์ขึ้นมาพิจารณาอีกครั้งอย่างเหลือเชื่อ

“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตาบ้านั่นจะทำให้ไอ้กางเกงในตัวใหญ่ยักษ์แบบนี้เล็กไปถนัดตาได้ หรือว่าเราตาฝาดไปนะ...”

หญิงสาวพึมพำอย่างสับสนและก็ตัดสินใจเดินออกไปจากห้องแต่งตัวของดินิย่าร์โดยมีกางเกงในของชายหนุ่มติดมือไปด้วยอย่างลืมตัว

“รีบไปดีกว่า เดี๋ยวตานั่นออกมาเราตายแน่”

เมลิน่ากำลังจะเผ่นออกจากห้อง แต่ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออกมาซะก่อน พร้อมๆ กับร่างกำยำสีแทนที่ตอนนี้มีเพียงผ้าขนหนูห่อหุ้มเอาไว้เพียงแค่ผืนเดียวเท่านั้น เส้นผมสีเข้มยังคงชุ่มไปด้วยหยดน้ำเหมือนๆ กับเส้นขนบนแผ่นอกของเขานั่นแหละก้าวออกมา

หญิงสาวเผลอมองภาพความสมบูรณ์แบบนั้นอย่างลืมตัว ลืมไปว่าตอนนี้ตัวเองกำลังเข้าตาจนไปเสียสนิท ก็พ่อคุณช่างดูดี สง่าเสียเหลือเกินนี่ ดูสิ กล้ามเป็นมัดๆ รูปร่างของดินิย่าร์บอกให้รู้ได้เป็นอย่างดีว่าผู้ชายคนนี้นิยมชมชอบการออกกำลังกายหนักๆ มากมายแค่ไหน

“นายเข้ามาในห้องฉันทำไม”

เสียงทรงอำนาจที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจของดินิย่าร์ทำให้คนที่กำลังจ้องมองแผงอกของเขาจนน้ำลายหกรู้สึกตัวขึ้นในบัดดล เมลิน่าอ้าปากค้าง มองคนที่กำลังจ้องมองมาด้วยสายตาลุกเป็นไฟอย่างหวาดกลัว

“คือ ผม...”

“ฉันถามว่านายเข้ามาในห้องฉันทำไม!”

เมลิน่าสะดุ้งโหยง มองคู่สนทนาตัวร้ายด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด

“คือผม... ผมเข้าห้องผิดฮะ...”