เช้าวันต่อมา...
ครืดดดดด!
‘เกิดเรื่องแล้วครับนาย คุณซาช่าโดนลอบทำร้าย’
ทันทีที่ผมกดรับสายที่สั่นรบเร้าให้ผมต้องตื่นนอน ลูกน้องคนสนิทอย่างไอ้เจแปนก็รีบรายงานข่าวร้ายที่เกิดขึ้นกับผู้หญิงของผม ตาที่ปิด ๆ เปิด ๆ ก็โพล่งเบิกกว้างทันที
“ฝีมือใคร!”
‘คนที่นายเมตตาและยอมปล่อยมันไปตามคำขอของคุณลูก้า’
“ไอ้เควิน!”
ผมกัดฟันพูดด้วยความโมโหสุดขีด สุดท้ายคนอย่างมันก็สำนึกไม่เป็น ทั้งที่ผมเกือบจะได้ฆ่ามันอยู่แล้วเชียว แต่ลูก้าก็มาขัดขวางเอาไว้ด้วยเหตุผลที่ว่าไอ้เควินมีผลประโยชน์ต่องานของมัน ผมจึงต้องปล่อยไอ้เควินไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ เพราะไม่อยากขัดผลประโยชน์กับเพื่อนของตัวเอง
“ตามตัวมันให้เจอ ครั้งนี้กูจะไม่ปล่อยมันไปอีกต่อให้กูจะต้องมีปัญหากับไอ้ลูก้าก็ตาม”
หลายชั่วโมงต่อมา... ผมมาหาซาช่าที่โรงพยาบาล เธอต้องบาดเจ็บสาหัสเพราะผม
“ดาร์ลิง~”
“หนูเป็นยังไงบ้างเจ็บมากไหม” ผมเดินไปหาซาช่าเมื่อเธออ้าแข
