สามวันต่อมา...
ผมนั่งดูโทรศัพท์ที่เปิดรูปของน้ำผึ้งค้างเอาไว้ ผมไม่ค่อยอยากกลับเพนท์เฮาส์เท่าไหร่ เพราะอยู่ที่นั่นมีแต่เรื่องให้น่าอึดอัด น้ำผึ้งตั้งใจหลบหน้าผม พอผมหาเรื่องคุยด้วยก็ตอบกลับมาอย่างประชดประชันตลอด และอีกอย่าง...ผมเองก็อยากจะทบทวนความรู้สึกของตัวเองอีกหน่อย ผมไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าการที่ผมนั่งดูรูปของเธอซ้ำ ๆ มันหมายความว่าอะไร ผมคิดถึงเธองั้นเหรอ...ผมคงคิดถึงเธอล่ะมั้ง
เฮ้อ~ ความรู้สึกแบบนี้มันแย่ชะมัด
แกร๊ก! แอ๊ดดดด!
“ตามตัวไอ้เควินเจอหรือยัง” ทันทีที่เห็นไอ้เจแปนเดินเข้ามาภายในห้องทำงาน ผมก็เอ่ยถามเรื่องที่ผมสั่งให้มันไปทำ
“ยังครับนาย มันหลบซ่อนตัวดีมาก คงรู้แหละว่านายกำลังตามล่ามันอยู่”
“กูไม่น่าปล่อยคนชั่วอย่างมันไปเลย เจ็บใจชะมัด เพราะไอ้ลูก้าคนเดียว”
ครืดดดดดด!
นั่นไง...พูดยังไม่ทันจะขาดคำ
เสียงสั่นคลอนของโทรศัพท์มือถือทำให้ผมกดรับสายด้วยความรำคาญ คนที่โทรมาคือไอ
