บทที่ 7 แผนการเผด็จศึก
1115 คำ
“ใครปล่อยให้น้ำผึ้งเอาไวท์กับเบียร์เข้าไปกินในห้อง” เสียงโมโหร้ายของผมทำให้เหล่าคนรับใช้และลูกน้องในบ้านต่างก้มหน้าก้มตาอย่างกลัวความผิด “กูถามว่าพวกมึงปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง!”
ไม่มีใครแม้แต่จะกล้าเงยหน้าขึ้นมาปริปาก เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นมันคือความสะเพร่าของพวกเขาที่ปล่อยปละละเลยต่อหน้าที่
“คุณป๋า! คุณป๋าอยู่ไหน” คนที่เมาจนผล็อยหลับไปก่อนหน้านี้ตื่นขึ้นมาโวยวายเสียงดังตรงทางลงบันได เธอตะโกนเรียกหาผมซ้ำ ๆ จนผมต้องพูดตัดบทกับลูกน้อง
“ถ้าปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นอีกแล้วก็... พวกมึงเตรียมตัวหางานใหม่ทำหรือไม่ก็ขุดหลุมฝังศพตัวเองได้เลย” พูดจบ ผมก็เดินงุ่นง่านไปยังทางขึ้นบันได เพื่อไปหาคนที่กำลังจะเดินโซเซลงมา
“หนูลงมาทำไม”
“ผึ้งมาหาคุณป๋า อ๊ะส์” เธอยังพูดไม่จบประโยค ร่างเล็กก็ถูกผมอุ้มพาดบ่าไปยังทิศทางห้องนอน เหล่าคนรับใช้ที่มองตามหลังผมจนสุดทางเดินบันไดก็พากันถอนหายใจยกใหญ่
“มีเด็กอยู่ในบ้านมันก็วุ่นวายแบบนี้แหละ” เจแปนพูดประชดประชันก่อนจะเดินหัวเสียออกไป เรื่องทั้งหมดไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลย แต่ก็ต้องมายืนแหกขี้ตาฟังเจ้านายโวยวายกับลูกน้องคนอื่น ๆ
“คุณน้ำผึ้งช่วยชีวิตแท้ ๆ เลยเนอะ”
“ก็ไม่ใช่เพราะคุณน้ำผึ้งเหรอที่ทำให้พวกเราซวยตั้งแต่แรก”
“เลิกเถียงกันได้แล้วพวกแก ไป ๆ แยกย้ายกันไปนอน” ป้าแม่บ้านปรามคนรับใช้ที่เด็กกว่า โดนเรียกพบกลางดึก สภาพของแต่ละคนแทบจะเป็นซากศพเดินได้
“คุณป๋า...เรามาทำลูกกันเถอะนะ อึก!” ร่างเล็กที่เพิ่งถูกวางลงบนเตียงร้องเชิญชวนเสียงสะอื้น
“...” ผมได้แต่จิ๊ปากให้กับสภาพเวทนาตรงหน้า ปากก็เชิญชวนให้ผมมาทำลูกด้วย แต่ดวงตากลับปลดปล่อยน้ำใส ๆ อาบแก้ม
“ผึ้งพร้อมแล้ว ผึ้งพร้อมแล้วจริง ๆ มาม๊ะคุณป๋าขา...” คนตัวเล็กลุกขึ้นมากอดเอวของผมหลวม ๆ ก่อนสติสตังจะเลือนรางและเผลอหลับไปในอ้อมอกของผมอีกครั้ง ผมที่มีแต่ความโทสะก่อนหน้านี้ได้แต่ถอนหายใจพรืดใหญ่ ก่อนจะดันร่างเล็กให้นอนลงกับเตียงนุ่ม
ให้เธอหายเมาก่อนเถอะ อยากจะรู้เหมือนกันว่าพร้อมอย่างที่ปากพูดจริง ๆ หรือเปล่า
“มีสติเมื่อไหร่แล้วค่อยมาคุยกัน”
ช่วงสาย ๆ ของวันต่อมา... คนสร่างเมาสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาอย่างงงงวย เธอคงคิดว่าตัวเองตกเป็นของผมเรียบร้อยแล้ว
“ดีเหมือนกันจะได้จบ ๆ ไป ครั้งเดียวก็เกินพอ”
คนวางแผนไว้ซะดิบดีลุกขึ้นมาสำรวจร่างกายตัวเอง ก่อนจะพบว่าเธอยังใส่เสื้อผ้าตัวเดิมครบทุกชิ้น คนสงสัยขมวดคิ้วเป็นปม
“นี่อย่าบอกนะว่าเขายังไม่ได้ทำอะไรเราเลย คงไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษขนาดนั้นหรอกมั้ง... ใช่ไหม?”
“เสียดายเหรอที่ป๋าไม่ยอมนอนด้วย” ผมที่นั่งมองเธออยู่ตรงโซฟาก่อนหน้าเอ่ยพูดพร้อมหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
“ละ...แล้วทำไมคุณป๋าถึงไม่ยอมนอนกับผึ้ง!” เธอโวยวายพร้อมโยนหมอนใบใหญ่ใส่ผมด้วยความหงุดหงิด คงกะว่าจะนอนกับผมให้มันจบ ๆ ไป จะได้ตั้งครรภ์และรอคลอดลูกให้ผมทีเดียว และจะได้ไม่ต้องมีอะไรข้องเกี่ยวกันอีก ฝันไปเถอะ!
“ป๋านอนกับหนูแน่ แต่ต้องไม่ใช่ตอนที่หนูเมา” ผมปัดหมอนออกจากใบหน้าแล้วเดินไปกระชากแขนเรียวทั้งสองข้างอย่างแรง ก่อนจะถามในสิ่งที่ทำให้ผมคุกรุ่นตลอดทั้งคืน “ใครอนุญาตให้หนูดื่มเหล้า”
“ดื่มเอง!”
“ป๋าเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าให้ดูแลสุขภาพร่างกายให้ดี แล้วดื่มเหล้าทำไม”
“ผึ้ง...” เธอพูดอะไรไม่ออก ก็แหงสิ เพราะเรื่องนี้มันคือความผิดของเธอเต็ม ๆ “ผึ้งไม่รู้ อ๊ะส์!”
คนพูดไม่เข้าหูถูกผมเหวี่ยงให้นอนราบกับเตียงอย่างแรง ก่อนที่ผมขึ้นคร่อมบนลำตัวของเธอแล้วบรรจงปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกทีละเม็ดอย่างใจเย็น
“คุณป๋าจะทำอะไร”
“ทำลูกกับหนูไง หนูพร้อมเป็นของป๋าแล้วไม่ใช่เหรอ”
“มะ...ไม่นะ คุณป๋าผึ้งยังไม่พร้อม” น้ำผึ้งโวยวายเสียงดังในตอนที่ผมก้มลงมาคลอเคลียซอกคอของเธอ สองมือน้อยพยายามผลักดันผมออกไป แต่แรงเท่ามดทุบให้ตายยังไงผมก็ไม่สะเทือน “คุณป๋าปล่อยผึ้ง ผึ้งบอกว่ายังไม่พร้อมไง ฮึก!”
“เมื่อคืนบอกว่าพร้อมตอนนี้บอกว่าไม่พร้อม จะเอายังไงกันแน่”
“ก็... ก็ตอนนี้ไม่พร้อมแล้ว”
ผมดันลิ้นเข้าหากระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิด ก่อนจะยอมก้าวขาลงจากเตียงแต่โดยดี ผมไม่คิดจะขืนใจเธอหรอก ถ้าหากเธอยังไม่พร้อมสำหรับผมจริง ๆ เพียงแค่อยากเอาคืนยัยตัวแสบให้ตกใจเล่นเท่านั้น ผมก็สังเกตเห็นน้ำใส ๆ ที่ซึมเบ้าตาคู่สวย คงจะตกใจกลัวจริง ๆ นั่นแหละ
“เย็นนี้ป๋าจะพาไปกินข้าวนอก เตรียมตัวให้พร้อมด้วย” ผมพูดแค่นั้นก่อนจะเดินไปหยิบสูทบนโซฟามาสวมใส่แล้วเดินออกไปจากห้อง
“ไอ้เจแปน”
“ครับนาย”
“คืนนี้กูจะดินเนอร์กับน้ำผึ้ง เตรียมสถานที่ให้พร้อมด้วย”
“เดี๋ยวผมคัดร้านอาหารบรรยากาศดี ๆ ให้นายเลือกอีกทีนะครับ”
“ไม่ต้องหา กูขอเป็นบนดาดฟ้าโรงแรมแอลอีโอติดห้องสวีทวีไอพี”
“ได้ครับนาย เตรียมคนมาจัดการเสื้อผ้าหน้าผมให้คุณน้ำผึ้งด้วยไหมครับ”
“ทำทุกอย่างที่มึงควรทำ”
“ครับนาย” เจแปนก้มหน้ารับคำด้วยความเข้าใจ
ถึงเวลาที่ผมจะต้องเผด็จศึกน้ำผึ้งด้วยวิธีการของผมแล้วล่ะ ถ้าขืนปล่อยเอาไว้อย่างนี้ เธอไม่มีวันพร้อมสำหรับผมจริง ๆ หรอก นอกจากดื่มให้ตัวเองเมาก่อน ถึงจะกล้าปล่อยเนื้อปล่อยตัว
.
.
.
.
.
มาแล้วค๊าบ มาแล้วค๊าบ
คุณป๋าจะเผด็จศึกน้ำผึ้งแล้ว ตอนต่อไปเตรียมทิชชู่ให้พร้อม หุหุ
❤️ กดหัวใจให้กำลังควีนด้วยน๊า
💬 คอมเมนท์พูดคุยกันค๊าบบบ
- ผู้เขียน
