บทที่ 6 เรามาทำลูกกันเถอะ
1206 คำ
ตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา... น้ำผึ้งนั่งกินนอนกินราวกับหมูจอมตะกละ เธอคิดว่าปล่อยไว้แบบนี้สักเดือนสองเดือนก็ดีเหมือนกัน ไม่ต้องทำอะไรก็มีคนคอยอำนวยความสะดวกสบายให้ตลอดเวลา
แต่ถ้ารีบทำหน้าที่ของตัวเองให้แล้วเสร็จ เธอก็จะได้อิสระในเร็ววัน แถมยังได้เงินทองและบ้านหลังใหญ่เป็นค่าตอบแทน เธอเองก็จะได้กลับไปอยู่กับพ่อ ที่ตอนนี้คงจะเดือดเนื้อร้อนใจไม่น้อยที่เธอถูกจับตัวมาตั้งสองสัปดาห์ได้
“คุณน้ำผึ้งต้องการอะไรเรียกใช้ได้ตลอดเลยนะคะ” ป้าแม่บ้านที่มาเก็บถาดอาหารกล่าวเช่นเดิมทุกครั้งก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
“ถ้าฉันอยากยืมมือถือโทรหาพ่อจะได้ไหม”
“เดี๋ยวป้าขอโทรถามนายก่อนนะคะ”
“ทำไมต้องรายงานเขาด้วย”
“นายต้องรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับคุณน้ำผึ้งค่ะ”
“ชิ” เธอกอดอกแล้วสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น เพียงไม่นานป้าแม่บ้านคนเดิมก็เดินกลับมาพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มือถือให้กับเธอ
“นายอนุญาตค่ะ”
“จริงเหรอ รู้งี้ขอตั้งนานแล้ว” น้ำผึ้งรีบรับโทรศัพท์มาจากป้าแม่บ้านแล้วติดต่อหาพ่ออย่างไม่รีรอ เพียงไม่นานปลายสายก็รับสายจากเธอ
“พ่อคะ”
‘ผึ้งเหรอลูก ผึ้งเป็นยังไงบ้าง เขาทำอะไรลูกหรือเปล่า’ ปลายสายตอบกลับมาอย่างกังวลปนด้วยน้ำเสียงดีใจที่ลูกสาวติดต่อกลับมา
“ผึ้งสบายดีค่ะพ่อ พ่อไม่ต้องเป็นห่วงผึ้งนะ พอดีคุณลีโอเขาให้ผึ้งมาทำงานให้เขาหนึ่งปีเป็นการแลกเปลี่ยน” น้ำผึ้งไม่ได้บอกความจริงทั้งหมดออกไป เธอไม่อยากให้คนเป็นพ่อไม่สบายใจ “พ่อเป็นยังไงบ้างคะ ผึ้งขอโทษนะที่เพิ่งโทรหา”
‘แค่รู้ว่าลูกยังปลอดภัยดี ไม่ได้รับอันตรายพ่อก็ดีใจมากแล้ว’
“ยังไงผึ้งจะโทรหาพ่อบ่อย ๆ นะ เดี๋ยวว่าง ๆ ผึ้งจะกลับไปหาที่บ้านนะคะ ตอนนี้ผึ้งขอปรับตัวก่อน”
‘ดูแลตัวเองด้วยนะลูก พ่อขอโทษที่ทำให้ผึ้งเจอเรื่องแบบนี้ พ่อรักผึ้งนะ’
“ผึ้งก็รักพ่อค่ะ เดี๋ยวไว้เจอกันนะคะพ่อ”
หลังจากที่วางสายจากพ่อ เธอก็พอที่จะมีรอยยิ้มได้บ้าง แค่รู้ว่าท่านยังปลอดภัยดีเธอก็ไม่มีอะไรต้องห่วง หลังจากนี้เธอจะเป็นคนรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดเอง
“ถ้าคุณป๋ากลับมา บอกคุณป๋าด้วยว่าผึ้งพร้อมแล้ว” น้ำผึ้งบอกกล่าวกับป้าแม่บ้านขณะที่คืนโทรศัพท์มือถือให้ คนฟังได้แต่ทำหน้าสงสัยเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่น้ำผึ้งพูด แต่ก็รับคำเอาไว้อย่างไม่เรื่องมาก
“ได้ค่ะคุณน้ำผึ้ง เดี๋ยวนายกลับมาป้าจะบอกนายให้นะคะ”
“ฉันขอลงไปสูดอากาศข้างล่างสักครึ่งชั่วโมงได้ไหม อยู่แต่ในห้องฉันเบื๊อเบื่อ”
“นายอนุญาตให้คุณน้ำผึ้งสามารถเดินเล่นภายในบ้านได้ค่ะ”
“ละ...แล้วทำไมไม่รีบบอกฉัน ปล่อยให้ฉันนอนกินเป็นหมูอยู่ได้”
“ก็คุณน้ำผึ้งไม่ถามนี่คะ”
“ความผิดฉันงั้นสิ”
“ป้าขอโทษคะ”
“ช่างเถอะ ฉันอยากลงไปเดินเล่นข้างล่างจะแย่อยู่แล้ว” พูดจบ เธอก็รีบวิ่งออกจากห้องไปโดยที่มีลูกน้องคอยเฝ้าดูอยู่ห่าง ๆ
“คุณน้ำผึ้งต้องการได้อะไรเพิ่มเติมไหมคะ”
“ไม่ล่ะ” เธอบอกปัดพร้อมวิ่งเข้าห้องนั้นออกห้องนี้ราวกับเด็กอยากรู้อยากเห็น คนรับใช้และการ์ดรักษาความปลอดภัยภายในบ้านต่างพากันส่ายหน้าไปมาให้กับความซุกซนของเธอ
หลังจากวิ่งเล่นจนเหน็ดเหนื่อย น้ำผึ้งจึงเข้ามาหาอะไรดื่มในห้องครัว ก่อนจะเห็นว่าในตู้เย็นมีเครื่องดื่มผลไม้และเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มากมายอยู่ในนั้น เธอมองอย่างขวดไวท์ด้วยรอยยิ้มที่แสนจะเจ้าเล่ห์
ถ้าดื่มก่อนมีอะไรกัน มันสามารถช่วยลดยางอายในตัวได้ อีกทั้งยังช่วยบรรเทาอาการเจ็บปวดด้วย เมื่อคิดได้อย่างนั้นน้ำผึ้งจึงหาถุงผ้ามาใส่ขวดไวน์และเบียร์อีกสองสามกระป๋อง เป็นจังหวะเดียวกับที่ป้าแม่บ้านเดินเข้ามาในครัวพอดี
“นั่นถุงอะไรคะคุณน้ำผึ้ง”
“ของไว้เซอร์ไพรส์คุณป๋า เย็นนี้ไม่ต้องเตรียมอาหารให้ฉันนะ ฉันมีของกินแล้ว” เธอชูถุงผ้าขึ้นตรงหน้าแล้วตบมันเบา ๆ ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปบนชั้นสองทันที
หลายชั่วโมงผ่านไป...
“น้ำผึ้งเป็นไงบ้าง” คำถามที่ผมมักจะถามป้าแม่บ้านทุกครั้งหลังกลับมาจากบริษัทฯ เธอคือคนเดียวที่ผมอยากรู้ทุกการเคลื่อนไหวมากที่สุดในตอนนี้
“ตั้งแต่รู้ว่าสามารถเดินเล่นภายในบ้านได้ เธอก็วิ่งซุกซนไปทั่วบ้านเลยค่ะ ตอนนี้รอนายอยู่บนห้อง เธอบอกว่าพร้อมแล้ว ไม่รู้ว่าพร้อมอะไรเหมือนกันค่ะ”
ผมบิดยิ้มด้วยความแปลกใจเล็กน้อย บทจะทำตัวน่ารักเธอก็ช่างน่าเอ็นดูเสียจริง
แกร๊ก!
ผมเปิดประตูห้องเข้าไป กลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์ก็โชยมาแตะที่จมูกของผมในทันที ก่อนจะเห็นคนตัวเล็กนั่งดื่มน้ำมึนเมาอยู่ข้างเตียงเพียงลำพัง
“น้ำผึ้ง!” ผมเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงกดต่ำ ทำให้คนที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่รีบหันมามองผมอย่างทันควัน
“คุณป๋ากลับมาแล้วเหรอ...” คนเมาได้ที่เอ่ยเรียกผมเสียงอ้อแอ้ พร้อมเดินโซซัดโซเซขึ้นไปบนเตียงเพื่อที่จะกระโดดกอดผม “ผึ้งพร้อมแล้ว วันนี้ผึ้งจะเป็นของคุณป๋า...อื่ม~”
ผ่านไปเพียงแค่สองสัปดาห์ เธอมีน้ำมีนวลขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ผมต้องอุ้มกระเตงคนเมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ เพราะเธอเป็นฝ่ายมากระโดดกอดผมก่อน ถ้าไม่รับเอาไว้เธอคงล้มหน้าคะมำกับพื้นแข็ง ๆ เป็นแน่
“ใครอนุญาตให้หนูดื่มเหล้า!” ผมเค้นถามเสียงดุ ทั้งที่ผมบอกให้เธอดูแลรักษาสุขภาพให้ดี แต่การที่เธอดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เท่ากับเธอทำลายสุขภาพแล้วหนึ่ง
“มาม๊ะ...เรามาทำลูกกันเถอะคุณป๋า ผึ้งพร้อมแล้ว” เธอพูดอย่างไม่รู้สึกอายเลยสักนิด เนื่องจากถูกฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ครอบงำสติสัมปชัญญะไปจนหมด ก่อนที่เธอจะถูกผมเหวี่ยงลงบนเตียง ตอนเมากับตอนมีสติเธอแทบจะเป็นคนละคน
“หนูพร้อม แต่ป๋ายังไม่พร้อม ป๋าไม่ชอบมีอะไรกับคนไม่มีสติ”
ตอนแรกผมก็นึกว่าเธอจะพร้อมแล้วจริง ๆ ที่แท้ก็ตั้งใจดื่มเหล้าให้ตัวเองเมา จะได้ไม่ต้องรู้สึกอะไรเวลาที่นอนอยู่ใต้ร่างของผม ผมไม่ยอมหรอก!
.
.
.
.
.
มาแล้วค๊าบ มาแล้วค๊าบ
ยัยน้องงงงง เดี๋ยวโดนอิป๋าจับปล้ำจริงๆ หรอก ?
❤️ กดหัวใจให้กำลังควีนด้วยน๊า
💬 คอมเมนท์พูดคุยกันค๊าบบบ
- ผู้เขียน
