ฤทธิ์เสน่หาพ่อมด

ตอนที่ 4.

 รูปร่างของนางอวบอัดน่าฟัดไปทั้งตัว หากไม่มีปีกคงนึกว่านางเป็นนางมนุษย์หรือแม่มดสักตนไปแล้ว แต่นางจะเป็นวิหคนารีหรือตัวอะไรก็ตาม เขาก็ไม่สนใจทั้งนั้น ขอแค่นางเอาได้ เอามันส์ก็พอแล้ว ขอลิ้มรสรสชาติแปลกใหม่ขของนางให้สาแก่ใจก็พอ

“ท่านพ่อมด อ๊า อ๊ะ อ๊ะ โอ้ว”

นางวิหคสาวร้องครางเสียงดังเมื่อถูกกระทุ้งเข้าออกเป็นระยะเวลานาน น้ำหวานในกายแตกพร่างไปหลายหน เขาก็ยังไม่ปล่อยนางเสียที พิษของปีศาจกามารมณ์เริ่มสลายไปเมื่อนางถูกทำให้ถึงจุดสุดยอดในคราวแรก แต่ตอนนี้เขาทำให้นางไปแตะขอบฟ้าติดๆ กันไปไม่ต่ำกว่าสามหน เหลือเพียงตัวเขาที่ยังถึกทน กระแทกกระทั้นกายชายเข้าหานางไม่หยุดพัก เอวากรีดร้องจนเสียงแหบแห้ง ช่องทางสวาทแสบร้อนไปหมด ภายในกายสาวตอดรัดเขาหนุบหนับด้วยความเสียวสยิวที่เขาสร้างขึ้นไม่หยุดหย่อน นางเหมือนอ่อนเปลี้ยเพลียแรงลงทุกขณะ

“เจ้าหายแล้วใช่ไหมเอวา แต่ข้ายังไม่ได้ปลดปล่อยเลย ขอข้าเอาเจ้าจนพอใจก่อนนะนางวิหคแสนสวยของข้า”

พ่อมดคีออสรับรู้ว่านางวิหคสาวคลายจากพิษร้ายของปีศาจกามารมณ์แล้ว แต่เขายังไม่ถอดถอนกายออกจากร่างงามง่ายๆ เมื่อยังไม่ได้ปลดปล่อยน้ำอมฤตในกายสักหยดเลย พ่อมดหนุ่มหยุดการกระแทกเพื่อเปลี่ยนท่าใหม่ โดยหมุนร่างอวบให้คว่ำหน้าลงในท่าคุกเข่า แล้วเสียบกายชายเข้าหาจากทางด้านหลัง แล้วเริ่มต้นโจนจ้วงเข้าหาอีกครั้ง ท่านี้เรียกเสียงครางจากนางวิหคสาวดังกว่าเดิมเพราะมันเข้าลึกและแรงกว่าท่าแรก เขาสอดแขนโอบรอบกายบาง กอบกุมทรวงอวบทั้งสองข้างขยี้ขยำไปพร้อมกับเด้งบั้นเอวเข้าหาช่องทางสวรรค์ ปลายนิ้วบี้ยอดถันเล่นเพลิดเพลิน ปากก็ประกบจูบริมฝีปากอิ่มไปด้วย ให้ความรู้สึกเสียวไปทั้งตัวแบบเอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม

“อื้อ อ๊ะ อื้อ...”

นางวิหคสาวครางงึมงำในคอ ปากก็ดูดตอบริมฝีปากร้อนของเขาไปพร้อมกับเด้งบั้นท้ายสอดรับแรงกระแทกกระทั้นนั้น รสสวาทครั้งแรกของนางมันช่างน่าประทับใจอะไรเช่นนี้ ปีกน้อยบนหลังกระพือไปมาตามอารมณ์โลดแรงของเจ้าของ โดยมีร่างหนาของพ่อมดหนุ่มประกบไว้ด้านหลัง นางอยากโบยบินไปเสพสมไปเหมือนกับเพื่อนคนอื่นๆ ในดินแดนวิหค แต่คู่สังวาสของนางไร้ปีกจึงทำแบบนั้นไม่ได้

“คนสวยเจ้าอยากโบยบินเหรอ”

พ่อมดหนุ่มดูเหมือนจะรู้ความคิดของนางวิหคสาว เขามองปีกสีขาวบนหลังของนางที่กำลังกระพือไปมาแล้วเข้าใจในทันที ร่างหนาถอดถอนกายชายออกจากช่องทางชุ่มฉ่ำ แล้วพลิกกายสาวให้ลุกขึ้นยืน ช้อนแขนใต้ข้อพับเข่าให้นางกอดคอเขาไว้ แล้วสอดเสียบกายชายเข้าหาในท่านั้น ปล่อยให้นางกระพือปีกพาเขาโบยบินไปมาบนอากาศ ขณะที่เขากระแทกกายเข้าออกร่างงามอย่างต่อเนื่องโดยไม่สนใจว่าจะมีสัตว์ตัวใดมองเห็นการเสพสมนั้น

“โอ้ว มันส์มาก เอาข้าแรงๆ เลย ข้าจะถึงแล้ว”

นางวิหคเอวากรีดร้องเสียงดัง กระพือปีกพาร่างหนาของคู่ภิรมย์โบยบินวนไปมารอบๆ ต้นไม้ใหญ่ นางขมิบช่องทางสวาทตอดรัดท่อนกายใหญ่ยาวที่ฝังตัวเข้าออกในร่างนางด้วยความเมามันส์สะใจ เป็นการเสพสมที่ยอดเยี่ยมมาก นางสุขสมติดๆ กันจนนับครั้งไม่ถูก

“อ๊าซ์ เจ้าเยี่ยมมากเอวา โอ้ว ขะ ข้า อ๊าคซ์”

พ่อมดหนุ่มกระแทกตัวหนักสองสามหนสุดท้าย ก่อนจะเกร็งตัวเงยหน้ามองฟ้าหลับตาแน่นด้วยความเสียวสุดใจ แล้วปลดปล่อยน้ำอมฤตออกมาจนไหลนองออกจากช่องทางสวาทของหญิงสาว เป็นการปลดปล่อยที่ทำให้เขาโล่งโปร่งสบาย อิ่มเอมเต็มที่กับการเสพสมที่เจ้าตัวไม่คิดว่าจะได้รับจากหญิงสาวคนไหน ต่างจากการเสพสมกับหุ่นพยนต์ตอนอยู่ในโลกมนุษย์มาก ถึงจะเสร็จสมแต่ไม่อิ่มเอมเท่านี้ มิน่าพ่อมดคาไลน์ถึงไม่ชอบเสพสมกับหุ่นพยนต์ไร้ชีวิตนอกจากเสพสมกับหญิงสาวตัวเป็นๆ มันได้รสชาติแตกต่างกันราวกับฟ้าและเหวนี่เอง

“เอวา เจ้าหายดีแล้วใช่ไหม”

พ่อมดคีออสเอ่ยถามนางในอ้อมแขนเสียงนุ่ม เขานอนกอดร่างนุ่มนิ่มหลังจากเสร็จสมอยู่ครู่ใหญ่ ปล่อยให้ตัวเขาและเธอได้พักเหนื่อยกันจนลมหายใจกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

“ข้าหายแล้วค่ะท่านพ่อมด แต่...” เอวามองใบหน้าหล่อเหลาแล้วแก้มแดงปลั่ง “แต่ข้าอยากให้ท่านทำแบบเมื่อครู่อีก ข้าชอบมัน อยากให้ท่านทำแบบนั้นกับข้าอีกหลายๆ ครั้ง”

พ่อมดคีออสยิ้มกว้าง ยื่นหน้าไปจูบริมฝีปากอิ่มอย่างดูดดื่ม เขาเองยังไม่อิ่มเอมกับรสเสน่หาจากเรือนกายอวบอิ่มนี้เลย อยากเอานางอีกหลายๆ หนให้อิ่มเอม ค่อยปล่อยนางกลับบ้านไป

“อืม ได้สิคนสวย ข้าจะเอาเจ้าจนเจ้าร้องครางเสียงแหบเสียงแห้งเลย”

พูดจบร่างหนาก็ขยับขึ้นคร่อมร่างอวบ เริ่มต้นบรรเลงบทเพลงโลกีย์อีกครั้ง เสียงร้องครางครวญดังก้องแนวป่าพร้อมกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังต่อเนื่องไม่ขาดสาย นานจนท้องฟ้าเปลี่ยนสีเข้าสู่ราตรีกาลเสียงนั้นจึงได้ราหายไป จนกระทั่งเช้าวันใหม่ร่างเปลือยเปล่าสองร่างถึงได้ผละห่างจากกัน

“บ้านเจ้าอยู่ที่ใด เจ้ากลับบ้านเองได้ไหม หรือว่าจะให้ข้าไปส่ง” พ่อมดคีออสเอ่ยถามนางวิหคนารี

“ดินแดนวิหคอยู่ทางทิศเหนือ ไกลจากที่นี่พอสมควร แต่ข้าบินกลับเองได้ท่านไม่ต้องเป็นห่วง”

นางวิหคเอวาบอกพ่อมดหนุ่มด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย นางยังอาลัยรสสวาทของเขาอยู่ กลับไปครั้งนี้ไม่รู้ว่าจะได้พบกันอีกหรือไม่ เขาไม่ใช่วิหคเหมือนนาง การครองคู่กันคงเป็นไปได้ยาก

“นี่คือลูกแก้วล่องหน สามารถล่องหนหายตัวหรือพรางกายได้ ข้าขอมอบมันให้เจ้าเก็บเอาไว้ หากเจ้านึกถึงข้าจงนำมันออกมาดูแก้คิดถึง ขอให้เจ้าเดินทางโดยสวัสดิภาพ สักวันหนึ่งหากมีโอกาสเราคงได้พบกันอีกครั้ง” พ่อมดคีออสมอบลูกแก้ววิเศษให้นางวิหคไว้เป็นที่ระลึก

“ข้าจะเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี ข้าคงต้องไปแล้ว ขอให้ท่านรู้ไว้ว่าท่านคือชายคนแรกที่ได้ครอบครองร่างกายของข้า และจะเป็นชายคนสุดท้ายที่ข้าจะมอบร่างกายนี้ให้ ลาก่อนยอดรักของข้า”

เอวาเอ่ยลาพร้อมกับเหนี่ยวคอพ่อมดหนุ่มมาจูบเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะผละออกห่างแล้วบินจากไป ปล่อยให้เขามองตามร่างของนางจนลับตา

“เอวา... ข้าจะไม่ลืมเจ้า”

พ่อมดคีออสมองตามร่างงามของนางวิหคสาว ก่อนจะถอนใจแรงปล่อยตัวเองให้คิดถึงนางอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกลับคืนมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง ใช่ว่าเขาจะไม่เคยเสพสมกับหญิงใด เอวาพิเศษตรงเขาเป็นคนแรกที่ได้ครอบครองร่างกายของนาง วันหนึ่งเขาคงจะลืมนางได้ พ่อมดหนุ่มมองไปยังทิศตะวันออก ทิศที่เป็นที่ตั้งของต้นนารีผลซึ่งเป็นศูนย์กลางของดินแดนหรรษา

“ต้นนารีผลตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของดินแดนหรรษา พวกปีศาจกามารมณ์ ตลอดจนพวกสัตว์ร้ายที่ล่าเหยื่อไม่ได้ จะไปเด็ดนารีผลมากินเป็นอาหาร หากท่านต้องการกำจัดพวกมันจงไปรอที่นั่นเถอะ”

เอวาให้ข้อมูลของต้นนารีผลให้พ่อมดคีออสฟัง ทำให้เขาคิดวางแผนจัดการพวกสัตว์ร้ายและปีศาจกามารมณ์ได้ พ่อมดหนุ่มหมุนกายเดินไปยังทิศตะวันออกตามคำบอกเล่าของนางวิหคสาว เป้าหมายคือต้นนารีผล เขาจะรอจัดการพวกปีศาจร้ายที่นั่น และ... ใช้เวลาระหว่างรอคอยด้วยการเสพสมกับนางผลไม้สาวให้หนำใจ

แค่คิดพ่อมดคีออสก็สั่นสะท้านไปทั้งตัวด้วยความคึกคัก...

พ่อมดคีออสเดินทางมายังทิศตะวันออกจนได้พบกับต้นไม้ประหลาดต้นหนึ่ง ลักษณะของมันแตกต่างจากต้นไม้ต้นอื่นในบริเวณเดียวกัน กล่าวคือต้นใหญ่สูงท่วมหัวราวสิบเมตร แผ่กิ่งก้านสาขาออกเป็นพุ่มใหญ่ กิ่งแต่ละกิ่งมีร่างของหญิงสาวหลายคนห้อยระโยงระยางอยู่โดยส่วนขั้วติดบนศีรษะของพวกนาง ร่างกายของนางเหล่านั้นต่างเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์หุ้มกาย ทุกนางมีใบหน้างดงาม ผิวพรรณผุดผ่องราวเทพธิดา แต่กลับกำเนิดมาจากต้นไม้ต้นนี้ คงไม่ต่างจากพวกแม่มดในดินแดนเวทมนตร์ที่กำเนิดจากต้นไม้แห่งชีวิตเช่นกัน