Chapter 7

1294 คำ
สารวัตรมาวินเดินทางไปที่สถานที่จัดงานวันเกิดของนายอำเภอ และตอนนี้ผู้กำกับและเจ้าพนักงานคนอื่นรออยู่แล้ว “ขอโทษที่มาสายครับท่าน” เขาโค้งตัวอย่างนอบน้อม ผู้กำกับได้ยินเสียงก็ยิ้มกว้างออกมาทันที “ไม่สายหรอกนี่ก็เพิ่งมาถึงเอง เข้าไปเถอะทำความรู้จักกันไว้ยังไงก็ต้องร่วมงานกันบ่อยๆอยู่แล้ว” “ครับท่าน” สารวัตรมาวินเดินตามผู้กำกับไปหานายอำเภอ เขายกมือไหว้ผู้ใหญ่อย่างนอบน้อมก่อนจะแนะนำตัวเองให้ทุกคนรู้จัก “สวัสดีครับผมสารวัตรมาวิน เพิ่งมารับตำแหน่งที่นี่ยังไงฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” “ยินดีต้อนรับนะสารวัตรมาวิน มาช่วยกันพัฒนาดูแลอำเภอแม่พระด้วยกันนะ” “ครับท่าน” เขาส่งกล่องของขวัญไปให้นายอำเภอจากนั้นก็พากันเดินเข้าไปในงานเลี้ยง หาของอร่อยกินคุยกับเพื่อนร่วมงานอื่นๆไปพรางๆก่อน ในใจก็คิดถึงแต่นับดาวไม่รู้ว่าป่านนี้จะทำอะไรอยู่ แต่รอให้เสร็จงานเลี้ยงก่อนเขาจะลองโทรหาเธอดู และในเวลาหนึ่งทุ่มเศษหญิงสาวอยู่ในชุดเซ็กซี่กำลังชงเหล้าบริการลูกค้าอยู่ วันนี้มาในชุดสายเดี่ยวสีแดงพร้อมกับกางเกงยีนส์ขายาวรัดรูปเข้ากับรูปร่างของเธอเป็นอย่างดี “รับอะไรเพิ่มเติมสั่งได้นะคะ” “จ้างน้องคนสวยมานั่งด้วยกันได้มั้ย พี่ทุ่มไม่อั้นเลยเหมาทั้งคืนเลย” ผู้ชายตรงหน้าเธอมองหญิงสาวอย่างถูกใจ เธออยากจะร้องกรี๊ดใส่หน้าแต่ติดตรงที่เขาคือลูกค้า จริงๆเธอก็ไม่ชอบให้ลูกค้าพูดจาแบบนี้ใส่แต่ในเมื่อมันเป็นงานเธอต้องอดทนให้พวกผู้ชายมันแทะโลมไปเรื่อยๆ และอย่าหวังว่าเธอจะล่อลวงไปอีกเพราะยังเข็ดกับอึตาสารวัตรไม่หาย “นับดาวไม่รับงานนั่งดริ้งค่ะ ยังไงเดี๋ยวให้พนักงานที่เค้าทำได้มาดูแลนะคะ” เธอเลี่ยงที่จะยุ่งดับคนพวกนี้ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที พี่แจงที่แอบสังเกตว่าหญิงสาวดูแปลกไปปกติถ้าลูกค้าอยากจ้างนั่งด้วยเธอจะต้องล่อลวงและเสนอเงินที่มากพอให้แล้ว ทำไมคราวนี้ไม่สนใจมันแปลกมาก “มาแปลกนะเราไม่ล่อลวงไปไถ่เงินแล้วเหรอไง” “พี่แจงก็พูดเกินไปหนูแค่หาค่าเทอมเฉยๆไถ่เงินอะไรกัน พวกนั้นเต็มใจให้ต่างหาก” เธอแก้ตัวน้ำขุ่นๆเดินไปรับเครื่องดื่มหน้าบาร์จากนั้นก็ไปเสิร์ฟลูกค้าต่อ เจ้าของร้านมองตามอย่างจับผิดแต่ก็ไม่เซ้าซี้เพราะปกติเธอไม่ยุ่งเรื่องของพนักงาน หลังจากที่สารวัตรมาวินนั่งอยู่งานเลี้ยงนานพอสมควรเขาก็เดินออกมาโทรศัพท์หาหญิงสาวเพื่อไถ่ถามว่าเธออยู่ที่ไหนแต่เธอไม่ยอมรับโทรศัพท์เลยซึ่งถ้าให้เขาคาดเดาเธอน่าจะไปทำงานที่เดิมแน่นอน “มีอะไรรึเปล่าครับสารวัตร” “ไม่มีอะไรหรอก ผมว่าจะกลับแล้วนะยังไงฝากทางนี้ด้วย” “ได้ครับท่านผมคงอยู่ต่ออีกสักแป๊บก็กลับแล้วครับ พรุ่งนี้มีเวรเช้าไม่ได้หยุดกับเค้า” “พรุ่งนี้ผมหยุดถ้ามีอะไรด่วนก็โทรมานะ” ผู้กองโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะมองตามเจ้านายเดินออกไปจากตรงนั้น สารวัตรมาวินขับรถตรงไปยังร้านเดิมในตัวอำเภอซึ่งใช้เวลาขับรถไม่นานก็มาถึงที่หมาย มาถึงก็ตรงเข้าไปข้างในและก็เจอเจ้าของร้านคนเดิมที่ออกมาต้อนรับ “อ่าว… คุณลูกค้าคนเมื่อวานนี่นา มาคนเดียวเหรอคะ” “ครับ… ผมนั่งตรงไหนได้บ้าง” “ทางนี้เลยค่ะ” แจงพาลูกค้าเข้าไปนั่งชิวข้างในและก็ให้รับดาวมารับลูกค้าเพราะหน้าที่เธอคือรับออเดอร์และเสิร์ฟเล็กน้อยเท่านั้นส่วนจะนั่งเป็นเพื่อนลูกค้าดูแลต่างๆเป็นหน้าที่ของคนอื่น “เดี๋ยวให้เด็กมารับออเดอร์นะคะ” “ครับ” แจงเดินตรงไปหน้าบาร์แล้วกวักมือเรียกนับดาวให้ไปรับออเดอร์โต๊ะหนึ่งต้องรีบเพราะเดี๋ยวลูกค้าจะรอนาน “รับออเดอร์โต๊ะหนึ่งหน่อยสิ” “ได้ค่ะ” นับดาวยิ้มกว้างออกมาก่อนจะเดินตรงไปตามที่พี่แจงบอกและเมื่อมาถึงเธอก็ชะงักไปเมื่อคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะคือสารวัตรมาวินชายหนุ่มที่ตามสิงเธอแทบจะทุกครั้งที่มีโอกาส “มาทำไมคะเนี่ย” “บอกว่าให้เลิกทำงานไม่ใช่เหรอ… ทำไมเราถึงดื้อแบบนี้อ่ะ” “ไม่ทำงานแล้วจะเอาอะไรกินอ่ะคุณนี่พูดแปลกๆนะ ว่าแต่จะรับอะไรดีคะ” เธอเปลี่ยนเรื่องไปรับออเดอร์แทน ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจไม่ว่าจะพูดยังไงเธอก็ไม่ยอมทำตามที่เขาบอกเลยสักนิด “พี่ให้ห้าแสนเลิกทำงานนี้แล้วไปตั้งใจเรียนซะ” “ไม่เอาค่ะไม่อยากได้เงินหนูอยากทำงาน” เธอเอ่ยออกมาเสียงเรียบเอาจริงแอบเสียดายนะแต่ว่าถ้าเธอรับเงินของเขาก็ต้องเอาตัวเองไปแลกเปลี่ยน แล้วมันต่างจากเธอขายตัวให้เขาตรงไหน… “ทำไมหนูดื้อกับพี่แบบนี้ พี่เป็นห่วงนะทำงานเลิกดึกดื่นกลับไปก็อ่านหนังสือต่อไม่มีเวลาได้พักผ่อนเลย แล้วแบบนี้จะเรียนรู้เรื่องเหรอ” “แต่ว่าหนูดีกรีเกียรตินิยมอันดับหนึ่งนะคะ” เธอเถียงข้างๆคูๆ สารวัตรมาวินเริ่มหมดความอดทนเขาลุกขึ้นยืนก่อนจะกระซิบหญิงสาวเสียงข่มขู่ “งั้นก็ทำต่อไปพรุ่งนี้เจอกันที่บ้านของหนูนะ พี่จะไปคุยกับป้านับเงินเรื่องของเราสองคน” “ไม่ได้นะ!” หญิงสาวตาโตรีบส่ายหน้าทันที ถ้าแม่รู้เธอซวยไปตลอดชีวิตแน่นอน ไม่มีอิสระภาพในการเลือกคู่แบบนี่เธอไม่โอเคมากๆ “ไม่รู้แหละคนดื้อก็ต้องโดนแบบนี้แหละ พี่จะกลับแล้วพรุ่งนี้เจอกัน” เขาเดินออกไปจากตรงนั้นทันที นับดาวเบิกตากว้างอย่างตกใจรีบวิ่งตามชายหนุ่มไปก่อนจะดึงแขนเขาไว้แทบไม่ทัน “เดี๋ยวก่อนค่ะอย่าเพิ่งไป” เธอเอ่ยออกมาเสียงเหนื่อยหอบ ชายหนุ่มยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยเหลือบสายตามองเธอก่อนจะปรับสีหน้าให้เรียบเฉยไม่แสดงอาการใดๆออกมา “มีอะไรอีก” “ก็ได้ๆไม่ทำงานที่นี่แล้วก็ได้ แต่ว่าคุณต้องห้ามบอกแม่ของหนูเด็ดขาดนะถ้ารู้หนูซวยแน่” เธอเอ่ยออกมาเสียงอ่อย เขาพนักหน้าตกลงถ้าเธอรับปากว่าจะทำอย่างที่พูดนะ แต่ถ้าดื้ออีกรับรองว่าคราวนี้เขาไม่มาเตือนแบบนี้แน่ “ก็ถ้าทำตามสัญญาก็จะรักษาคำพูด” “ห้ามแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวใช่มั้ยคะ” “อืม ไม่ต้องทำงานที่นี่ตั้งใจเรียนหนังสือก็พอเงินขาดเหลือเท่าไหร่ก็บอกจะให้เอง” หญิงสาวเงียบไปสักพักก่อนจะยอมแพ้ไม่อยากทะเลาะด้วยอีก “รอแป๊บค่ะไปลาออกก่อน” “อืม นั่งรอตรงนี้นะ” เขายิ้มออกมาแก้มปริเดินไปนั่งลงตรงโซฟาระหว่างรอหญิงสาวไปลาออกจากงานที่ทำอยู่ เธอถอนหายใจออกมาอย่างเศร้าหมองไม่ว่าจะทำอะไรเธอก็ตกเป็นรองชายหนุ่มทุกทางเลย ‘หรือว่าเธอต้องคิดแผนทำให้เขายอมเธอบ้างดีล่ะ…’
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม