บทที่ 2
1013 คำ
ด้านโรแลนด์ตอนนี้กำลังคาดคั้นเอาคำตอบจากเอมี่ว่าเรื่องราวมันเป็นมายังไงเธอถึงต้องมาทำงานให้กับนาธาน เธอเล่าว่านั่นเป็นเพราะพ่อเลี้ยงของเธอติดหนี้พนันกับนาธานแล้วไม่มีเงินใช้หนี้ พ่อเลี้ยงจึงหลอกให้เอมาหาแล้วส่งตัวเอให้กับนาธาน เธอจำใจต้องทำเพราะไม่อย่างนั้นเขาจะทำร้ายเธอรวมถึงมารดาของเธอด้วย
“ฉันขอโทษคุณโรแลนด์จริงๆค่ะ”
“ถ้าเรื่องทั้งหมดที่คุรเล่ามาเป็นความจริงฉันก็จะไม่เอาเรื่อง”
“จริงหรอคะขอบคุณมากๆเลยค่ะคุณจะให้ฉันทำอะไรก้ได้บอกมาได้เลยค่ะ”
“นายครับทำแบบนี้จะดีหรอครับ” บรูโนรีบแย้ง เขาไม่ไว้ใจเอมี่เลย
“คุณบรูโนคะ ฉันไว้ใจได้จริงๆค่ะเรื่องที่เล่ามาก็เรื่องจริงทั้งนั้น”
“คุณทำงานที่ผมมอบหมายให้สำเร็จแล้วกัน”
“ได้ค่ะได้เลยค่ะคุณโรแลนด์” โรแลนด์คิดว่าถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อทวงคืนความยุติธรรมให้กับตัวเอง หลายปีมานี้เขานิ่งๆไปแม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายพยายามสร้างปัญหาให้เขาขนาดไหน แต่ว่าตอนนี้เขาคิดว่าเขาจะไม่ทนอีกต่อไป โรแลนด์ต้องขอโทษลุกค้าที่ทำให้เกิดความเสียหายโดยการรีบส่งสินค้าจำนวนที่ขาดหายไปในราคาเพียง 50 เปอร์เซ็นต์ จากราคาเดิม นั่นทำให้ลูกค้าของเขาพอใจมากที่เขามีความรับผิดชอบกับปัญหาที่เกิดขึ้น
“อย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกล่ะครับคุณโรแลนด์เพราะคุณน่ะจะขาดทุนเอาได้นะครับ” ลูกค้าตอบกลับอย่างสบายๆ
“ครับๆผมจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกครับคุณโนอาสบายใจได้เลย”
“โอเคครับหมดธุระแล้วผมคงต้องวางสายก่อน”
“ครับผม”
โรแลนด์ให้คนจับตาดูเอมี่เมื่อเธอได้มีโอกาสกลับไปหานาธานอีกครั้ง เธอรับคำสั่งใหม่ของนาธานมาอีกหนึ่งคำสั่งนั่นก็คือให้ทำการปั่นป่วนความปลอดภัยภายในบริษัทโดยเขาให้เธอปล่อยข้อมูลว่าบริษัทของชายหนุ่มนั้นแท้จริงแล้วกำลังจะล้มละลาย
“ภารกิจครั้งที่แล้วก็ทำให้บริษัทของคุณโรแลนด์เสียหายมากแล้วนะคะ”
“นั่นมันยังน้อยไปหรือว่าเธอจะกล้ามีปัญหา”
“ปะ เปล่าเลยค่ะฉันยินดีทำตามที่คุณบอกทุกอย่างเพียงแต่คุณอย่าทำร้ายฉันเลยนะคะ” เธอตอบกลับเสียงสั่น
“ดี อย่าพูดมากนักล่ะฉันไม่ชอบ ครั้งนี้ก็ทำให้มันสมจริงหน่อยความวุ่นวายที่กำลังจะเกิดขึ้นฉันจะรอดูมันอยู่ตรงนี้”
“ได้ค่ะ ฉันจะทำหน้าที่ของฉันให้ดีที่สุด”
“เธอไปได้แล้วแล้วอย่าคิดตุกติกล่ะ”
“ค่ะ” เสียงการพูดคุยระหว่างเอมี่และนาธานถูกเปิดให้โรแลนด์และเจ้าหน้าที่ตำรวจฟัง หลักฐานชัดเจนขนาดนี้นาธานดิ้นไม่หลุดแน่นอน
“มันว่างนักใช่ไหมถึงได้อยากมาปั่นป่วนคนอื่น” เอริคเพื่อนสมัยมัธยมของโรแลนด์ที่ปัจจุบันเป็นนายตำรวจใหญ่ตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์
“คนมันบ้าไงล่ะเห็นคนอื่นดีกว่าไม่ได้”
“ลึกๆแล้วแกกับมันมีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า หรือว่า..” เอริคพอจะเดาทางได้แล้วว่ามันเรื่องอะไรกันแน่ ซึ่งหนึ่งในนั้นต้องเป็นเรื่องของแฟนเก่าของเพื่อนตนแน่ๆ
“ของๆฉันมันก็ชอบแย่งไปทั้งนั้นแหละ” โรแลนด์ตอบกลับเสียงเข้มใบหน้าขึ้นสีอย่างไม่สบอารมณ์
“เอาล่ะๆวันนี้พอแค่นี้ก่อนฉันจะพาแกไปผ่อนคลายหน่อยดีกว่า”
“วันนี้ขอบาย”
“อ้าวทำไมว่ะ”
“ฉันเหนื่อยอยากพักผ่อนแล้ว” แต่แทนที่ชายหนุ่มจะกลับคอนโดของตนแต่ว่าตอนนี้เขากลับมายืนอยู่ที่บ้านของคนเป็นปู่ ชายหนุ่มไม่เข้าใจเหมือนกันว่าดึกดื่นแล้วเขาถึงมาปรากฏตัวที่นี่ได้
“คุณโรแงนด์เองหรอคะเนี่ย”
“อืม คุณปู่ท่านหลับแล้วใช่ไหม”
“แน่นอนสิคะดึกขนาดนี้แล้ว”
“หึ”
“ว่าแต่คุณทานอะไรมาหรือยังละคะ” คำถามธรรมดาๆแต่ว่าทำไมมันทำให้เขารู้สึกดีก็ไม่รู้ นั่นคงเป็นเพราะคำถามที่ออกแนวเป็นห่วงเป็นใยเช่นนี้ได้หายไปพร้อมกับมารดาของตน
“ยังไม่ได้ทานอะไรมาแน่ๆเลยใช่ไหมคะ ฉันทำอะไรให้คุณทานดีหรือเปล่าคะ”
“เธอเต็มใจหรือเปล่าล่ะเกิดคุณปู่มาเห็นคิดว่าฉันใช่เธออีก”
“เต็มใจสิคะนึกซะว่าทำบุญ”
“เธอว่าอะไรนะเดี๋ยวเถอะ”
“คิกๆรอแปบนึงนะคะ” ตอนนี้เขานั่งอยู่ที่โต๊ะทานข้าวชุดเล็กในห้องครัวกำลังรอหญิงสาวทำอะไรง่ายๆให้ทาน เธอดูคล่องแคล่วในการทำอาหารมาก จับนู้นจับนี่มาหั่นมาผ่าได้อย่างสบายๆมองดูก็เพลินดีเหมือนกัน
“เสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ ทานเลยดีกว่านะคะ”
“เธอก็ทานด้วยสิ”
“ไม่แล้วดีกว่าค่ะทานดึกรู้ไหมคะว่ามันทำให้อ้วน”
“เมนูนี้เมนูอะไรล่ะ”
“ข้าวต้มทรงเครื่องไงคะ”
“ขอบใจ”
“อะไรนะคะไม่ได้ยินเลย”
“บอกว่าขอบใจ” ชายหนุ่มตอบกลับเสียงดัง
“ค่ะๆ ได้ยินชัดแล้ว” เธอยิ้มให้เขาเต็มใบหน้า จากนั้นก็มองดูเขาทานข้าวต้มของเธอจนหมดถ้วย
“ปกติคุณไม่ได้กลับมานอนที่นี่หรอคะ”
“อืม นานมากแล้วล่ะ”
“คุณปู่ท่านต้องเหงามากเลยนะคะที่คุณไม่อยู่”
“ท่านจะเหงาอะไรล่ะคนในบ้านก็เยอะแยะ”
“มันต่างกันมากนะคะระหว่างคุณกับคนงานคนอื่นๆ”
“เธอจะมารู้อะไรล่ะไปๆได้แล้ว”
“ชิพอหมดประโยชน์ก็ไล่กันเลยนะคะ” หญิงสาวหน้ายู้แล้วก็สบัดหน้าหนีไปเลย
- ผู้เขียน
