หมอเถื่อน (ภาพประกอบ)
1126 คำ
ในระหว่างที่รอยาชา ซีแอลก็เดินไปเปิดหน้าต่างห้องของเขา พร้อมกับหยิบซองบุหรี่ออกมา ก่อนจะคาบบุหรี่ไว้ที่ริมฝีปากและจุดไฟยืนสูบด้วยใบหน้าที่ผ่อนคลาย
ควันพิษถูกพ่นออกมาผ่านรูจมูกคมสัน ริมฝีปากเรียวบางสีชมพูอ่อนสไตล์ลูกครึ่ง ผิวกายขาวซีดเนียน เส้นผมสีดำสนิทนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มเกือบดำสนิท
"ชารึยัง" เขาหันกลับมาถามเธอขณะที่ยืนสูบบุหรี่ริมหน้าต่างไปด้วย
"ชาแล้ว" ปลายฝนพูดพร้อมกับยกฝ่ามือที่ชา ๆ ของเธอขึ้นอย่างรู้สึกกลัว ๆ อย่างไรชอบกล เพราะมือของเธอมันไม่รู้สึกอะไรเลยในตอนนี้ มันไม่เจ็บและแทบจะขยับไม่ได้เลยด้วย
ร่างสูงเดินคาบบุหรี่เดินตรงเข้ามานั่งเก้าอี้ตรงหน้าเธอ แต่พอมองไปที่ริมฝีปากของเขา เธอก็รู้สึกวูบวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ภาพที่เขาจูบกับดาราสาวคนนั้น มันยังคงติดตาตรึงใจอยู่ในความทรงจำของเธออย่างชัดเจน
"ถ้ากลัวเข็มก็มองไปทางอื่น" เขาพูดพร้อมกับพ่นควันสีเทาจาง ๆ ออกไปอีกทาง ก่อนจะคาบบุหรี่ไว้ที่ปาก
เขาเริ่มลงมือเย็บแผลให้เธอด้วยการเย็บแบบต่อเนื่องชนิดพันทบทำให้บาดแผลค่อนข้างสวย
ปลายฝนนั่งนิ่งแทบหยุดหายใจเมื่อร่างสูงขยับใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้กับฝ่ามือของเธอ และค่อย ๆ บรรจงเย็บแผลให้เธอแบบพิถีพิถัน เธอไม่ได้มองดูบาดแผลตัวเองเลย เพราะสายตามันแอบมองแต่เพียงเขา
ควันบุหรี่จาง ๆ ลอยขึ้นมาปะทะใบของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ มันช่างเป็นภาพคุณหมอที่ขัดกับอุดมคติทั้งหมดที่เคยมีมาเลยจริง ๆ
ด้วยความที่แผลไม่ได้ใหญ่มาก ไม่ถึงหนึ่งนาทีเขาก็สามารถเย็บจนเสร็จและผูกปมจบได้ทั้งที่ริมฝีปากยังคงคาบบุหรี่เอาไว้แน่น
"อย่าให้แผลโดนน้ำ" เขาปิดผ้าก๊อซปิดแผลให้อย่างดี
"อีก 7 วันมาตัดไหม...อะเสร็จแล้ว" ร่างสูงเงยหน้าขึ้นบอก
ก่อนที่มือหนึ่งจะคีบบุหรี่สูบต่อ และอีกมือก็แบยื่นไปตรงหน้าของหญิงสาวอีกครั้ง
"ขอบคุณนะ...หมอ" ร่างบางตอบกลับพร้อมกับล้วงเศษเหรียญสิบบาทสามเหรียญที่พอมีติดตัวมาวางจ่ายให้กับหมอตรงหน้าไป
"อยากกินเต้าหู้นมสดหน้าโรงพยาบาลอะ" ร่างสูงแบมือรับเงินของเธอและพลิกมือของเขาคว่ำลง ทำให้เงินมันถูกวางลงบนฝ่ามือของเธออีกครั้ง
"ช่วยไปซื้อให้หน่อยได้ไหม" ร่างสูงเอ่ยถามแกมบังคับเสียมากกว่า
"ก็ได้" ปลายฝนเห็นแก่ความมีน้ำใจของเขาที่มีต่อเธอและเพื่อน ๆ คนตัวเล็กก็เลยพยักหน้ารับปาก
"สองถุงนะ" ซีแอลพูดทิ้งท้ายก่อนที่เธอจะเดินพ้นขอบประตูไป
คนตัวเล็กเดินลงไปซื้อน้ำเต้าหู้อะไรนั่น ตามที่ตาหมอจอมเก๊กอยากจะกินขึ้นมาช่วงกลางดึก
หลังจากที่เธอเดินลงไปต่อคิวซื้อและหิ้วกลับขึ้นมาถึงหน้าห้อง
ก๊อก ๆ ๆ ปลายฝนยืนเคาะประตูอยู่สักพัก จู่ ๆ ก็ดันมีพยาบาลคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหาเธอด้วยท่าทีแปลก ๆ
"มาหาหมอซีแอลเหรอคะ" พยาบาลรุ่นใหญ่เห็นว่าเธอยืนรออยู่ด้านหน้าห้องของเขามาพักใหญ่แล้วจึงเดินเข้ามาทัก
"อ๋อ ใช่ค่ะ พอดีซื้อน้ำเต้าหู้มาให้เขาน่ะค่ะ" ปลายฝนเอ่ยตอบเธอไปตามตรง
"น้ำเต้าหู้ของโปรดคุณหมอแอลเลยนะคะเนี่ย" พยาบาลรุ่นใหญ่ยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน
แอ๊ด...ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างช้า ๆ
"มาแล้วเหรอ...ปลายฝน" จากน้ำเสียงแข็ง ๆ ในตอนแรกก็อ่อนขึ้นมาอย่างผิดสังเกตไปทันที
ฟุ่บ! เขาดึงแขนของเธอให้เดินเข้ามาในห้อง
"ขอบใจมากเลยนะ อุตส่าห์แวะซื้อน้ำเต้าหู้ร้านโปรดขึ้นมาให้ด้วย" หมอซีแอลพูดขึ้นพร้อมกับลูบหัวของเธอราวกับสนิทสนมกันดี
"ผีขะ (เข้า) " ยังไม่ทันที่ปลายฝนจะอ้าปาก ฝ่ามือหนาของเขาก็ปิดปากของเธอเอาไว้แน่น
"อ้าวพยาบาลยุพิน สวัสดีตอนดึกครับ" หมอซีแอลหันไปเอ่ยทักทายพยาบาลยุพิน พร้อมกับลากเอาปลายฝนเดินเข้ามาในห้องของเขาด้วย
"สวัสดียามดึกค่ะหมอแอล พอดีเห็นน้องคนนี้มายืนรอที่หน้าห้องหมอแอลอยู่นานแล้ว ก็เลยเดินเข้ามาถามไถ่ดูน่ะค่ะ"พยาบาลรุ่นใหญ่มองปลายฝนและเอ่ยตอบไปอย่างยิ้ม ๆ
"คนเดียวกับคืนนั้นเลยนี่นา" เธอถามทางหมอซีแอลไปด้วยความสงสัย
"ใช่ครับ พอดีเรายังคุย ๆ กันอยู่น่ะครับ" เขาเอ่ยตอบไปและมองทางปลายฝนด้วยสายตาที่แปลกไป
"…. (คนคุย?) ..." คนตัวเล็กหลบสายตาของเขาในทันที และเริ่มวางตัวไม่ค่อยถูกสักเท่าไร
"แล้วคืนนั้นทำไมตอนเช้ากลายเป็นคุณเหมือนแพรได้ล่ะคะ" ป้ายุพินขมวดคิ้วถามกลับตรง ๆ อย่างข้องใจ
"วันนั้นเธอก็งอนผมเรื่องนี้แหละครับ" ร่างสูงถอนหายใจออกมาด้วยใบหน้าที่ดูท้อใจ
"และผมก็กำลังง้อและพยายามอธิบายให้ฟังอยู่" ใบหน้าหล่อเหลาของเขาโน้มลงมาวางที่ไหล่ของเธอและคลอเคลียเข้าที่ข้างแก้มเบา ๆ
"…" คนตัวเล็กยืนตัวแข็งทื่อขนลุกซู่ไปทั้งตัว ยิ่งกว่าตอนเจอผีเสียอีก เธอไม่เคยสัมผัสใกล้ชิดกับใครแบบนี้มาก่อนเลย ทุกคำพูดที่ซีแอลกำลังเปล่งออกมา มันเหมือนหูเธออื้อไปหมด และฟังไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าเขาพูดว่าอะไร
ด้วยนิสัยมือไวของเขาเอง ทำให้เขาก็เผลอโอบเอวบาง ๆ ของเธอไปด้วยขณะที่พูด
"งั้นผมขอไปเคลียร์กับฝนก่อนนะครับ...ผมไม่อยากให้เธอเข้าใจผิดนาน" ร่างสูงเอ่ยบอกกับพยาบาลตรงหน้า และโอบเอวของเธอเดินกลับเข้าไปในห้องทันที
ภายในห้องพักแพทย์
"นี่เธอแพ้ยาชา หรือวัคซีนกันบาดทะยักรึเปล่าเนี่ย..." ร่างสูงรู้สึกผิดสังเกตขึ้นมาเล็กน้อย เพราะมือของปลายฝนเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ
"ทำไมหัวใจเต้นแรงจัง" เขาหยิบหูฟังแพทย์สอดเข้าไปใต้เสื้อของคนตัวเล็กเพื่อฟังเสียงหัวใจของเธอในทันที
- ผู้เขียน
