EP.18 หมอเถื่อน (มีภาพประกอบ)
909 คำ
EP.18 หมอเถื่อน
พฤติกรรมของตัวละครในเรื่องนี้ เป็นเพียงบริบทที่เกิดขึ้นจากจินตนาการของนักเขียนเท่านั้น
(มีภาพประกอบ)
"เอามือมาสิ จะได้ล้างแผลและเย็บให้เสร็จ ๆ ไปสักที" ร่างสูงแบมือยื่นไปตรงหน้าของเธอด้วยใบหน้าดุ ๆ
"คิดแค่สามสิบบาทแน่ใช่ไหม" คนตัวเล็กดึงมือเอาไว้เล็กน้อย
"อืม" เขากระแทกเสียงใส่หน้าก่อนจะดึงมือของเธอมาเช็ดทำความสะอาดรอบปากแผล รวมไปถึงล้างบาดแผลภายในให้ด้วย
"ซี้ด..แสบอะ..อะ..โอ่ว โอ๊ย! แสบ!" คนตัวเล็กกัดฟันแน่นครางออกมาอย่างเจ็บแสบที่บริเวณแผลของเธอเอามาก ๆ
"นาย ๆ พอก่อน ๆ " เสียงเล็ก ๆ แหลมปี๊ดดังออกมาจากในลำคอขณะที่มือของเธอพยายามจะดันหน้าท้องของแพทย์หนุ่มตรงหน้าออกไปให้ห่างกาย
"เงียบเถอะน่า!" ร่างสูงกระแทกเสียงตอบกลับไปพร้อมกับใช้ท่อนแขนแกร่งล็อกเข้าที่ต้นคอของเธอพร้อมกับบีบที่มือ และล้างทำความสะอาดบาดแผลจนสะอาด
"อยู่เฉย ๆ ไม่งั้นฉันจะฉีดยาสลบให้เธอแทน" เขาพูดใส่ข้างหูของเธอเบา ๆ
"อื้อ อื้อ นายนี่มันหมอเถื่อนชัด ๆ!" คนตัวเล็กกัดฟันแน่น พร้อมกับซุกใบหน้าของตัวเองลงกับแผ่นอกของเขาไปโดยไม่ได้ตั้งใจ
"จ่ายแค่สามสิบบาท เธอจะให้ฉันบริการดีแค่ไหนอะ" เขาแดกดันตอบกลับก่อนจะคลายอ้อมแขนออกอย่างช้า ๆ
"…" ปลายฝนทำได้แค่นั่งก้มหน้าลงและเงียบไป
"เท่าที่ดูเนี่ยแผลเธอลึกมากเลยนะ...แก้วที่บาดสะอาดไหม" หมอซีแอลเอ่ยถามเพราะดูจากสำลีที่เช็ดบาดแผลซึ่งเต็มไปด้วยเศษดินและสีคล้ายกับสนิมเก่า ๆ
"ไม่รู้เลยอะ จำไม่ค่อยได้" ปลายฝนพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออกเลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เพราะหลังจากแก้วแตกทุกอย่างมันก็ชุลมุนไปหมดเลย
"แล้วฉีดกันบาดทะยักครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่" ร่างสูงถามต่อเพราะดูจากบาดแผลแล้วมันไม่ได้เป็นรอยบาดที่สะอาดสักเท่าไรเลย
"ฉันไม่แน่ใจว่าเคยฉีดไหม" ปลายฝนตอบกลับไปตรง ๆ
"งั้นก็คงต้องฉีดเพิ่มไป วัคซีนกันบาดทะยัก ถ้าสามครั้งมันจะสามารถป้องกันได้สิบปี" เขาพูดขึ้นพร้อมกับเดินไปหยิบวัคซีนกันบาดทะยักมาแกะกล่องเตรียมรอเอาไว้
"ฉันคิดว่ายังไม่ฉีดดีกว่า" เธอส่ายหน้าตอบกลับไป เพราะกลัวว่ามันจะเกินงบสามสิบบาทที่ตกลงกันไว้
"ค่าวัคซีนบาดทะยักสิบบาท" เขาแกะกล่องและชูขึ้นมาอีกครั้ง
"ค่าเย็บแผล สิบบาท" ซีแอลวางเครื่องมือทั้งหมดไว้บนโต๊ะ ก่อนจะดันคนตัวเล็กนั่งลงกับเตียงอีกครั้ง
"ค่าหมอ สิบบาท" เขาพูดขึ้นพร้อมกับเริ่มใช้สำลีเย็น ๆ เช็ดบริเวณต้นแขนของเธอเบา ๆ
ฝ่ามือของเขาจับใบหน้าของเธอให้เงยขึ้นมองสบสายตาของเขาแทน
"หลังฉีดแขนจะบวมปวดเล็กน้อย หรืออาจจะลามไปทั่วทั้งแขนขึ้นอยู่กับภูมิคุ้มกันของร่างกายแต่ละคน" ร่างสูงพูดคุยอธิบายไปต่าง ๆ นานาอย่างละเอียดมาก และจ้องเข้าไปในตาของเธอไม่ละสายตาไปทางอื่น
"อาจจะมีไข้ต่ำ ๆ ก็ทานยาลดไข้ได้" เขาพูดพร้อมกับปักเข็มเข้าไปโดยใช้จังหวะที่ทางปลายฝนเผลอ
"จึก...ฮึบ!" เธอสะดุ้งเล็กน้อยแต่ไม่ได้รู้สึกเจ็บมากเท่าไร แทบจะไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำว่าเขาปักเข็มเข้ามาตอนไหน แต่ก็รู้สึกปวดมากขึ้นก็ในตอนที่เขาดันตัวยาเข้ามาในร่างกายของเธออย่างช้า ๆ
"แบบนี้เจ็บไหม" เขาถามและกดเข็มเข้าไป
"ไม่ค่อยอะ พอทนได้" ปลายฝนส่ายหน้าเล็กน้อย
"ถ้าเธอไม่มองเข็ม ไม่เกร็ง มันก็ไม่เจ็บ" เขาโน้มตัวเข้ามากระซิบบอกกับเธอข้าง ๆ หูก่อนจะถอนปลายเข็มออกไป โดยที่เธอแทบไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่นิด
"อีกอย่างฉันน่ะขึ้นชื่อว่ามือเบาที่สุดในโรงพยาบาลนี้แล้ว" เขาพูดพร้อมกับแปะ
พลาสเตอร์ไว้ที่หัวไหล่ของเธอ ก่อนจะหันมาเย็บบาดแผลที่ฝ่ามือให้ต่อหลังจากนั้น
"วันนี้ผีเข้าหมอเหรอ ถึงได้ใจดีแปลก ๆ " ปลายฝนเอ่ยถามเพราะจำได้ว่าครั้งแรกที่เจอกัน ตาหมอนี่ทั้งขี้เก๊กและเขี้ยวเรื่องเงินมากแค่ไหน
"ฉันก็แค่อยากลองเป็นหมอที่มีจรรยาบรรณบ้างก็เท่านั้น" เขาเงยหน้าขึ้นตอบกลับก่อนจะจ้องเข้าไปในแววตาของเธออีกครั้ง ก่อนจะแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์แบบแปลก ๆ
"เธอเคยมีประวัติแพ้ยาชาไหม" หมอเอ่ยถามเพราะเห็นว่าแผลมันค่อนข้างลึก ถ้าเย็บสด ๆ คงร้องลั่นห้องแน่
"ไม่แพ้ค่ะ" ปลายฝนตอบกลับไป ซึ่งหลังจากที่เขาฉีดยาชาเฉพาะที่ตรงรอบบริเวณแผล ปลายฝนเกร็งเล็กน้อยพร้อมกับเม้มปากแน่น
"บอกว่าอย่าเกร็งไง" ร่างสูงพูดใส่ใบหน้าของเธอก่อนจะดันตัวยาเข้าไปจนหมด และนั่งรอให้มันเริ่มชา
- ผู้เขียน
