ตอนที่ 3

961 คำ

หลังจากอยู่เรียนรู้วิธีการทำแกงพะแนงเนื้อกับคุณแม่ของเพื่อนรักอยู่นานจนถึงช่วงบ่าย หญิงสาวก็ขอตัวกลับคอนโด เพราะคิดว่าตอนนี้พิริยะอาจจะอยู่ที่คอนโดเพื่อรอเซอร์ไพร์สแล้วก็เป็นได้ หญิงสาวอมยิ้มอย่างมีความสุข นึกถึงเนื้อวัว และวัตถุดิบหลายอย่างที่ใช้ทำแกงพะแนงเนื้อที่อยู่ท้ายรถ หล่อนจะใช้เวลาช่วงบ่ายอยู่กับพิริยะอย่างมีความสุข หลังจากที่เขาตักตวงความสาวจากร่างกายของหล่อนจนอิ่มหนำแล้ว หล่อนก็จะปล่อยให้เขานอนหลับ และก็จะลุกขึ้นมาทำแกงพะแนงเนื้อไว้เป็นมื้อเย็นสำหรับเขา เขาจะต้องมีความสุข และขอบคุณหล่อนด้วยจูบอ่อนหวานอย่างแน่นอน แค่คิดถึงตรงนี้ สองแก้มนวลก็มีสีเลือดขึ้นจางๆ ด้วยความเขินอาย หล่อนมีความสุขเพียงแค่ได้อยู่กับเขา แม้จะในฐานะนางบำเรอก็ตาม รถญี่ปุ่นคันเล็กสีขาวเลี้ยวเข้ามาจอดภายใต้คอนโด หล่อนมองหารถยนต์สีดำราคาแพงของพิริยะในที่ที่เขาเคยจอดประจำ แต่ก็ไม่เห็น “คุณหมอยังไม่มาอีกเหรอ” ความสดชื่นบนใบหน้าค่อยๆ จางหายไป เมื่อพบว่าพิริยะยังไม่ได้มาที่คอนโด จริงสิ วันนี้เขามีนัดกับ... คู่หมั้น ของเขานี่นา หล่อนลืมไปสนิทเลย คุณหนูลียา หญิงสาวนักเรียนนอกหน้าตาสะสวย ชาติตระกูลดีทัดเทียมกับพิริยะ ที่ผู้ใหญ่หมั้นหมายทั้งคู่เอาไว้ด้วยกันตั้งแต่เด็ก ‘ถ้าผู้ใหญ่ต้องการให้ผมแต่งงานกับลียาเมื่อไหร่ ผมก็ต้องแต่ง คุณห้ามมีปัญหาหรือว่าก่อเรื่องเด็ดขาด เข้าใจใช่ไหมพิชา’ ‘ค่ะ พิชาเข้าใจดีทุกอย่างค่ะ’ ‘น่ารักมาก ผู้หญิงว่านอนสอนง่ายแบบนี้แหละที่ผมชอบ’ ตอนนั้นหล่อนยิ้มรับคำชื่นชมของเขา แต่ภายในอกนั้นเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ตอนนี้เขาคงยังไม่เสร็จธุระกับคู่หมั้นของตัวเองสินะ หญิงสาวฝืนยิ้มออกมาอย่างยอมรับชะตากรรมที่ตัวเองเป็นคนเลือกเอง จากนั้นก็ลงไปจากรถ หยิบวัตถุดิบสำหรับแกงพะแนงเนื้อที่ซื้อเตรียมเอาไว้จากท้ายรถ และกลับขึ้นห้องพัก เมื่อเข้ามาถึงห้องพัก ก็อดไม่ได้ที่จะคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดอ่านข้อความไลน์ แต่ไม่มีข้อความใดเป็นของพิริยะเลย “คุณหมอไม่ว่างแม้แต่จะส่งข้อความมาหาพิชาเลยเหรอคะ” หล่อนทำได้แค่ตัดพ้อเบาๆ กับตัวเองเท่านั้น เพราะเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา หล่อนไม่กล้าแม้แต่จะแสดงความรู้สึกงี่เง่าอะไรออกไปเลย เพราะเกรงว่าเขาจะทอดทิ้ง หลังจากเก็บวัตถุดิบของแกงพะแนงทั้งหมดใส่ตู้เย็นเรียบร้อยแล้ว หล่อนก็เดินมาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟานุ่มที่อยู่หน้าจอโทรทัศน์ ลมหายใจถูกผ่อนออกมาจากโพรงจมูกและริมฝีปากอย่างอ่อนล้า หล่อนพยายามบอกตัวเองว่าให้รอเงียบๆ ไม่สร้างปัญหาใดให้กับพิริยะ แต่ตอนนี้ภายในอกของหล่อนมันร้อนรุ่มเหมือนไฟกำลังแผดเผา อยากรู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่... แล้วทำไมไม่ติดต่อหล่อนกลับมาบ้าง... หญิงสาวหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ลังเลอยู่หลายครั้ง แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจส่งข้อความไลน์ไปหาเขา ‘ทำอะไรอยู่เหรอคะคุณหมอ’ ‘เย็นนี้พิชาจะทำแกงพะแนงเนื้อของโปรดให้กับคุณหมอทานนะคะ’ ‘พิชา... คิดถึงคุณหมอจังเลยค่ะ’ และนี่คือข้อความสุดท้ายที่หล่อนส่งไปหาพิริยะ แต่ก็ไร้วี่แววการตอบกลับมาของเขา กานต์พิชาเฝ้ารอ... สายตาจดจ่ออยู่กับหน้าจอของโทรศัพท์มือถือตลอดเวลา เฝ้ารอข้อความจากชายคนรัก... ผู้ชายที่หล่อนทั้งรักทั้งบูชา... ติ้งงงง หญิงสาวฉีกยิ้มอย่างดีใจ เมื่อมีเสียงเตือนข้อความไลน์ดังขึ้น หล่อนลนลานเปิดเข้าไปในแอปพลิเคชั่นไลน์ทันที และก็พบว่าเป็นข้อความตอบกลับของพิริยะจริงๆ หล่อนดีใจเหลือเกิน หัวใจเต็มไปด้วยความหวัง รีบเปิดอ่าน ‘ผมยุ่งอยู่’ ‘คุณลืมกฎของเราไปแล้วหรือไง ห้ามแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของผม ห้ามก้าวก่ายว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ ผมไม่ชอบ และไม่ต้องบอกว่าคิดถึงผมด้วย ผมไม่ใช่เด็กที่จะชอบคำพูดน่าสะอิดสะเอียนแบบนี้’ หลังจากต่อว่าหล่อนยาวเหยียด เขาก็ส่งสติ๊กเกอร์หน้าโกรธตามหลังมาปิดท้าย กานต์พิชาถึงกับนิ่งงันไป หัวใจจุกไปหมดเพราะคำพูดไม่รักษาน้ำใจของพิริยะ น้ำตาของหล่อนค่อยๆ ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว มันคือน้ำตาแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจ น้ำตาแห่งความเจ็บปวด หล่อนเอนตัวพิงกับพนักด้านหลังของโซฟาอย่างหมดเรี่ยวแรง โลกทั้งใบของหล่อนคือเขา... แต่โลกทั้งใบของเขาไม่เคยมีหล่อนอยู่เลย... ‘แกควรจะออกมาจากความสัมพันธ์นี้ให้เร็วที่สุดนะพิชา’ ‘ฉันจะออกไปก็ต่อเมื่อคุณหมอไม่ต้องการฉันแล้วเท่านั้นแหละนิด’ ‘เดี๋ยวคุณหมอพีทก็ต้องแต่งงานกับคนที่พ่อแม่ของคุณหมอเลือกให้ ส่วนแกก็ต้องช้ำใจนะพิชา ฉันว่าออกมาเถอะ’ ‘แต่ฉันรักเขานี่นิด... ฉันรักคุณหมอ...’ ‘งั้นฉันก็ช่วยอะไรแกไม่ได้หรอกนะ สิ่งเดียวที่ฉันจะทำได้ก็คือ คอยปลอบใจแกตอนที่แกเสียใจเท่านั้นแหละ’ ‘แค่นั้น... ฉันก็ขอบคุณมากแล้วนิด...’ คำแนะนำของญานิดายังคงดังก้องอยู่ในหูของหล่อนไม่เคยจาง แต่มันก็ไม่เคยทำให้หล่อนใจแข็งพอที่จะเดินออกมาจากวังวนนางบำเรอของพิริยะได้เลย

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more