“แกโอเคไหม พิชา”
เมื่อกานต์พิชาเดินทางมาทำงานที่โรงพยาบาล ก็ถูกญานิดาเพื่อนรักถามด้วยความเป็นห่วง
“อืม ฉัน... โอเคดีนิด”
กานต์พิชาพูดเขินๆ สองแก้มนวลมีสีแดงระเรื่อขึ้นโดยอัตโนมัติ
“แกโอเคก็ดีแล้ว ฉันจะได้สบายใจ”
“ขอบใจมากนะนิด ขอบใจที่คอยอยู่ข้างๆ ฉันเสมอ...”
“ไม่เห็นต้องขอบอกขอบใจอะไรฉันเลย เราเป็นเพื่อนรักนี่ คบกันมาตั้งนานแล้วอย่าลืมสิ”
กานต์พิชามองเพื่อนรักด้วยความซาบซึ้งใจ
“เอ่อ แล้วนี่แกจะเอายังไงกับท้องของแกล่ะ จะบอกคุณหมอพีทหรือยัง”
ญานิดาถามขึ้นเพราะคิดว่าเพื่อนจะเปลี่ยนใจ แต่กานต์พิชาก็ยังยืนยันคำเดิม
“ฉัน... ไม่กล้าบอกคุณหมอหรอก เพราะถ้าบอกความสัมพันธ์ก็คงต้องจบลงทันที ฉันแค่อยากขอต่อเวลาความสุขอีกสักนิดนึงน่ะ”
“ไม่ว่าแกจะเลือกทางไหน ฉันก็เป็นกำลังใจให้เสมอนะ”
“ขอบใจมากนะนิด”
“อืม ไปทำงานกันเถอะ”
ขณะที่สองสามกำลังจะไปทำงาน ลียาก็ปรากฎตัวขึ้นเสียก่อน
กานต์พิชาพย
