“ผมขอโทษนะพิชา...”
คำแรกที่ดังออกมาจากปากของพิริยะก็ทำให้หัวใจที่พยายามเข้มแข็งของหล่อนอ่อนระทวยลงเกินห้าสิบเปอร์เซ็นแล้ว
อย่าใจอ่อน...
หล่อนพร่ำบอกตัวเองซ้ำไปซ้ำมา แต่การได้อยู่ใกล้กับผู้ชายที่ตัวเองรักแบบนี้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะเข้มแข็ง
“คุณ... หมอ... ไม่จำเป็นต้องขอโทษอะไรพิชาหรอกค่ะ”
“จำเป็นสิ ในเมื่อฉันพูดจาทำร้ายจิตใจเธอ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พิชาไม่ถือสา” หล่อนก้มหน้าไม่ยอมแม้แต่จะสบตากับเขา
“พิชา... อย่าเย็นชาใส่ผมแบบนี้สิ ผมไม่ชอบเลยนะ”
“แล้วจะให้พิชาทำยังไงคะ ในเมื่อเราสองคนจบกันแล้ว”
“ใครบอกคุณว่าเราสองคนจบกันแล้ว”
“ก็พิชาไงคะ”
หล่อนเชิดหน้าสูง และสบประสานสายตากับเขาไม่ยอมหลบตาแม้แต่น้อย
“พิชาตัดสินใจดีแล้วค่ะ พิชาต้องการความสงบ ไม่อยากสู้รบตบมือกับใคร โดยเฉพาะผู้หญิงตัวจริงของคุณหมอ”
“ไม่เอาน่าพิชา ปกติคุณเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายๆ ไม่ใช่หรือ”
ใช่ไง
เพราะเมื่อก่
