“ดรูฟจะเข้าไปจริง ๆ เหรอ” หนูซีนเริ่มประหม่าเพราะกลัวว่าพ่อแซมจะสาดลูกปืนใส่ดรูฟจริง ๆ ด้วยคำขู่ที่พ่อแซมนั้นพูดไว้
“จริงสิ นี่ดรูฟตั้งใจมาเลยนะ” ดรูฟพูดออกไปอย่างให้ความเชื่อมั่น เมื่อใบหน้าหนูซีนนั้นแสดงความหวั่นออกมา พร้อมกับแววตาที่ดูห่วงใย
ครืด ครืด
“แป๊บนะ” เสียงโทรศัพท์สั่นในกระเป๋ากางเกงของดรูฟ เขาหันไปบอกคนที่นั่งเบาะข้าง ๆ แล้วล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมา หน้าจอโชว์มาเป็นมารดานั้นโทรเข้ามา
“ครับท่านแม่” ปากพูดกับปลายสายที่เป็นมารดา แต่ว่ามือนั้นกลับเอื้อมไปจับมือหนูซีนมาวางไว้บนหน้าขาของตัวเอง
((เรียนเสร็จหรือยัง แม่เตรียมมื้อเย็นไว้รอ))
เสียงของคนเป็นแม่เอ่ยถามทันที เมื่อบุตรชายนั้นรับสาย
“เรียนเสร็จแล้วครับ ท่านแม่ทานก่อนก็ได้หากหิว สักพักลูกถึงจะกลับ ขอจัดการธุระครู่เดียว” ดรูฟบอกปลายสายออกไป เพื่อไม่ให้คนเป็นแม่นั้นนึกห่วง
...หนูซีนที่นั่งด้านข้าง ฟังการสนทนาอย่างสงสั
