“โอ๊ย เมื่อไหร่จะเลิกเรียนเนี่ย” ดิวที่นั่งข้าง ๆ พูดออกมาอย่างเบื่อหน่าย เมื่อการเรียนในช่วงบ่ายแค่วิชาเดียวกินเวลาไปสามชั่วโมง
“อดทนหน่อยดิว เดี๋ยวก็จบคลาสแล้ว” หนูซีนผู้ที่ฝักใฝ่ในการเรียนบอกกล่าวเพื่อนอย่างให้กำลังใจ
“สองแฝดทำไมเงียบผิดปกติ” ดิวหันไปแซวเมื่อทีเล่นกับทีจริงนั้นเอาแต่นิ่ง ไม่ยอมพูดอะไรทั้ง ๆ ที่ปกติจะต้องพูดมากจนน่ารำคาญ
“เชอะ...” ทีเล่นที่ไม่สนใจสบถและหันหน้าหนีอย่างไม่ชอบใจ เมื่อเห็นหน้าหนูซีนแล้วนึกงอนกับการที่เธอนั้นมีคนรู้ใจ
“เป็นบ้าอะไรของมึงเนี้ยทีเล่น” ทีจริงพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทางที่แสนจะเง้างอนของแฝดนั้นดูไม่เข้ากับหน้าตา
“งอนซีน ซีนมีแฟนไม่บอกเรา” ทีเล่นบอกกล่าวอีกทั้งยังเหล่ตามองหน้าหนูซีน
“อ้าว ซีนผิดซะงั้น” หนูซีนยิ้มร่ากับภาพของเพื่อนตรงหน้าที่ แง่งอนเธอ
“ก็ทีเล่นไม่ชอบไอ้คนนั้นนี่ ลุงแซมยอมได้ยังไงกัน” ทีเล่นเปรยออกมาอย่างแง่งอน
“มึงจะไปวุ่นวายอะไ
