บทที่3.เป็นการพบเจอของโชคชะตาหรือความซวย!!...

1577 คำ

มุมปากสีเข้มกระตุกยิ้ม เปลือกตาหรี่ลง หลังเพ่งมองจนแน่ใจ... โลกมันกลม? หรือเพราะพระเจ้าเห็นใจเขากันแน่ ท่านถึงส่งคนที่เขากำลังนึกอยากจะเจอมายืนตรงหน้า...แบบตัวเป็นๆ แต่...ดูจากสภาพการแต่งกาย หล่อนไม่ได้ดูดีเหมือนเก่า หล่อนดูทรุดโทรม และน่าสมเพท!! ‘ปูชิดา ไวศยปรานนท์’ ผู้หญิงคนเดียวที่เคยทำให้เขาใจกระตุก!! แต่ทุกอย่างมันเป็นอดีต หล่อนทิ้งเขาทันที ที่เขาเหินฟ้าไปเรียนต่อ เริงร่ามีความสุขกับผู้ชายคนใหม่ โดยไม่คิดทำตามคำสัญญา ผู้หญิงหยำฉ่าอย่างหล่อน ไม่มีค่าควรจำ!! บัดซบ!! แล้วทำไมเขาถึงไม่ลืมหล่อนสักที...ให้ตายเถอะ!! ในขณะที่ออสตินกำลังว้าวุ้นกับความคิดตัวเอง... ปูชิดากลับไม่รู้ตัว หล่อนกำลังมึนเพราะแรกกระแทก ไหนจะพักผ่อนน้อย พอมาเจอที่สลัวๆ เช่นนี้ เธอจึงรู้สึกง่วงขึ้นมาติดหมัด... “เรียบร้อยค่ะ ขอบคุณนะคะ เชิญตามสบายค่ะ ดิฉันขอตัว” หญิงสาวพูดเร็วๆ เธอรีบขอตัวเมื่อหน้าที่ของตัวเองจบลง... แต่... “เดี๋ยวสิ...สนใจนั่งเป็นเพื่อนฉันไหม? ฉันจ่ายไม่อั้น!!” ไม่รู้เพราะอะไร เขาควรรังเกียจหล่อน แต่ปากเจ้ากรรมกลับรั้งไว้ ปูชิดาชะงัก เธอยืนตัวแข็งทื่อ เมื่อช้อนสายตามองหน้าลูกค้าหนุ่ม หลังจากได้ยินคำพูดของเขา ครั้งแรกเธอฉุนกึก!! เพราะคำพูดเหยียดหยามของอีกฝ่าย แต่เมื่อเห็นหน้ากันจังๆ หญิงสาวกลับหวาดกลัวจนขนลุกชัน!! คนที่เธออยากหนี...คนที่เธอไม่อยากเจอ เวลานี้เขานั่งอยู่ตรงหน้า และสายตาของเขาทำให้เธอเกือบน้ำตาร่วง!! ไม่มีรอยพิศวาสเหมือนเก่า ไม่มีความอบอุ่นเหมือนเช่นเคย ในดวงตาคู่นั้นมีแต่รอยเหยียดหยาม...หญิงสาวตกตะลึงพรึงเพลิด!! เธอตัดพ้อออสตินในใจ เธอทำอะไรให้เขาล่ะ ทำไมถึงมองเธอด้วยสายตาเช่นนั้น เธอต่างหากเป็นฝ่ายถูกกระทำ เขาไม่รู้หรอก...เธอผ่านความลำบากอะไรมาบ้าง กว่าจะถึงวันนี้ได้...เธอผจญกับความเจ็บช้ำมาแค่ไหน? หญิงสาวกลืนน้ำตาเก็บไว้ในอก เธอเชิดหน้าขึ้น เค้นเสียงตอบแผ่วๆ... “เดี๋ยวดิฉันตามคนอื่นให้นะคะ ดิฉันไม่ได้มีหน้าที่นั้น” ชายหนุ่มแค่นยิ้ม “อย่าเล่นตัวเลยน่า ดูจากสภาพแล้วเธอน่าจะกำลังกรอบ!!”...เขาเอ่ยเสียงเข้ม ออสตินไม่ต้องการคำปฏิเสธ เขาต้องการหล่อนเวลานี้ และหากไม่ได้...งานนี้พัง!! ปูชิดากัดกระพุ้งแก้มแรงๆ เธอรู้สึกถึงรสฝาดของลิ่มเลือด แต่ยังไม่เจ็บปวดเท่า คำพูดดูแคลนของคนคุ้นเคย... เขาจำเธอไม่ได้...เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นเธอ “ฉันขายแค่แรงงานค่ะ คุณอาจจะกำลังเข้าใจผิด” เธอตอบเสียงเคร่ง เสก้มหน้าหลบ เมื่อเห็นว่าเขากำลังจ้องอย่างจริงจัง หากเขาจำได้ เธอคงไม่แคล้วถูกเขาดูแคลนซ้ำ “หึ!! เหรอ...เงินใครบ้างไม่อยากได้ ฉันอาจจะให้มากกว่าผู้ชายทุกคนที่เคยให้เธอ” ทั้งที่ตัวเองเป็นคนพูด แต่ทำไมออสตินรู้สึกแปลบๆ เขาโกรธใคร? โกรธตัวเอง หรือโกรธคนตรงหน้า...หล่อนดูน่าเวทนา แต่เขาไม่ควรสงสาร หล่อนต้องรู้สึกเจ็บเหมือนที่เขาเคยรู้สึก หล่อนทิ้งความหวังดีของเขา เลือกกระโจนใส่ผู้ชายคนอื่น!! “ขอบคุณค่ะ แต่ดิฉันไม่ต้องการ” ปูชิดาเชิดหน้าขึ้น เธอต้องรีบไปก่อนที่ความจะแตก ก่อนที่เขาจะจำเธอได้... “ถ้าเธอขยับ ฉันจะให้ผู้จัดการไล่เธอออก!!” ชายหนุ่มตวาดเสียงกร้าว ดูเหมือนว่าหล่อนจะไม่สนใจข้อเสนอของเขาเลย ออสตินแสร้งขู่ หากหล่อนอับจนจริงๆ หล่อนต้องโผเข้ามาหาเขาสิ... หญิงสาวตัวร้อนวาบ!! เธอกำลังทำให้เพื่อนเดือดร้อน แต่จะให้ยอมเดินเข้าไปหาเขา มันก็ไม่ใช่วิถีของเธอเช่นกัน เธอควรทำอย่างไรดี? เธอจะจัดการกับปัญหาตรงหน้าแบบไหนถึงจะดีที่สุด... “มีปัญหาอะไรไหมครับ ให้ผมช่วยดีไหมเอ่ย” เก่งแทรกเข้ามาทันเวลา ปูชิดาเลยรีบเดินหนี เธอไม่สนใจเสียงโวยของคนๆ นั้น พยามเดินหนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่ทำได้ เพราะเธอกับเขาไม่สมควรเจอกันเลย เธอกลัวเขารู้ความลับที่เธอซ่อนไว้... สายตาดุดันมองตามแผ่นหลังบอบบางของปูชิดาจนหล่อนหายลับไปจากสายตา เขาตวัดสายตากลับมา และเค้นเสียงคลั่งแค้นจากภายในออกมาจนได้ “ฉันต้องการผู้หญิงคนนั้น หากฉันไม่ได้หล่อน ร้านนี้คงไม่จำเป็นต้องมี” เก่งกลืนน้ำลายเอือกๆ เขาคุ้นหน้าลูกค้าหนุ่มหล่อคนนี้ดี คำขู่ของเขาไม่น่าจะเกินจริง เมื่อเขามีเงินในกระเป๋า ความต้องการของเขามักจะสัมฤทธิ์ผล และหากเป็นเช่นนั้น เก่งคงไม่แคล้วตกงาน... เหงื่อตกเป็นเช่นนี้เอง เก่งร้อนในอก เขาจะหาวิธีไหนชักจูงให้ปูชิดาเล่นด้วย เมื่อหล่อนไม่ได้ขายร่างกาย หล่อนมาทำงานแทนคนอื่น “ว่าไง ฉันให้เวลา30 นาที หวังว่าฉันคงไม่ได้ยินคำตอบปฏิเสธ” ออสตินดักทาง เขากำลังเดือดจัด หาก ‘คนๆนั้น’ ปฏิเสธจริง รับรองได้ ผับแห่งนี้จะถูกปิด เขาทุ่มไม่อั้น “ครับ” สิ่งที่ทำได้เวลานี้ คือการรับคำ เก่งรีบเดินตามปูชิดาไป มีสายตาคลั่งแค้นของออสตินมองตาม น้ำตาคือเพื่อนสนิทของปูชิดาเสียแล้ว ไม่ว่าเมื่อไร? สิ่งที่เธอทำได้...คือการร้องไห้เงียบๆ จะโทษใครล่ะ ทุกสิ่งเธอทำตัวเอง เริ่มจากความใจง่าย มันทำลายเธอ ตามติดด้วยการถูกตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงไม่ดี แม้แต่ครอบครัวยังไม่ยอมรับ ‘เขา’ เป็นคนก่อ เขาไม่เคยรู้หรอกว่าเธอผ่านความเจ็บช้ำอะไรมาบ้าง เธอพยายามอยู่ในส่วนของเธอ เฝ้ามองเขาห่างๆ แล้วทำไมพระเจ้าใจร้ายนัก ใจร้ายขนาดส่งเขามาคุกคามเธอซ้ำ อยากเห็นเธอตายไปต่อหน้าหรือไร? มือเรียวยกขึ้นเช็ดน้ำตาป้อยๆ น้ำตาร้อนๆ ไหลปรี่ เป็นความอ่อนแอที่กลั้นเอาไว้ไม่ไหวเสียแล้ว “ชิดา? พี่...” เก่งทอดสายตามองไหลกลมกลึงที่สั่นไหว เขารู้ว่าหล่อนกำลังร้องไห้ มีผู้หญิงคนไหนเปรมปรีดิ์ล่ะ หากถูกผู้ชายซื้อด้วยเงิน... “อย่าพูดอะไรเลยพี่เก่ง...ชิดาเสร็จงานแล้ว และชิดากำลังจะกลับ” งานในหน้าที่ของเธอเสร็จลงตามเวลา เธอกำลังจะไป และจะไม่มีวันย้อนกลับมาเหยียบที่นี่อีก ที่ไหนมี ‘เขา’ ที่นั่นต้องไม่มีเธอ “เห้ย!! ไม่ได้นะชิดา พี่ขอล่ะ... กลับไปนั่งคุยกับคุณเขาก่อน ไม่อย่างนั้นพังแน่!!” เก่งโวยเสียงหลง...หากปูชิดาปฏิเสธ พายุทอร์นาโดคงถล่มที่ทำงานของเขาจนพังยับ หญิงสาวหมุนตัวควับ ดวงตาของเธอลุกวาบและแข็งกร้าว...เขามีเงิน แต่เงินของเขาเธอไม่อยากได้... “ไม่ค่ะ งานชิดาจบแล้ว...และชิดากำลังจะไป” เธอยืนกรานคำเดิม เก่งหน้าซีด เขาไม่เคยหนักใจเท่าครั้งนี้มาก่อน “พี่รู้ชิดาร้อนเงิน งานนี้คงได้ก้อนใหญ่ล่ะ หากชิดายอม” เขาพยายามประนีประนอม...หนทางกำเงินก้อนโตอยู่ตรงหน้า คนหิวเงินอย่างปูชิดาจะปฏิเสธเหรอ หล่อนร้อนเงินเขารู้!! ปูชิดาสูดลมหายใจแรงๆ หญิงสาวกำมือแน่น ใช่...ที่เธอทำงานเพราะอยากได้สตางค์เยอะๆ แต่ไม่ได้หมายความว่าที่จะยอมขายศักดิ์ศรี สิ่งที่ผู้ชายคนนั้นต้องการไม่ใช่แค่การนั่งคุย เธอรู้!! และหากเขาจำเธอได้...เธอจะถูกดูแคลนซ้ำ เศรษฐีอย่างเขาหาผู้หญิงได้ไม่ยาก คงมีใครๆ หลายๆ คนต้องการ...แต่คนๆ นั้นต้องไม่ใช่เธอ “ไม่ค่ะ ขอตัวนะคะ” หญิงสาวตอบแบบไม่ใส่ใจ เธอฉวยกระเป๋าสะพายและเตรียมตัวกลับ “ชิดา...ชิดา!!” เก่งกระโจนตาม...เขาพยายามรั้งหญิงสาวไว้สุดตัว เพื่อความอยู่รอดของตัวเอง แต่หล่อนไม่ฟังเสียง...ปูชิดาเดินฉับๆ จนสุดที่เขาจะทานไว้ได้ สิ่งที่เก่งควรทำเวลานี้ ไหนๆ ปูชิดาก็ไม่สนข้อเสนอของลูกค้าหนุ่มสุดเอาแต่ใจ เขาต้องเปลี่ยนความคิดของลูกค้าบรรดาศักดิ์ ต้องหาทางจูงใจให้เขาเปลี่ยนความคิด ไม่อย่างนั้นเขาเดือดร้อนแน่ ออสตินกัดฟันกรอดๆ เขาทอดสายตามองข้างกายของบริกร ข้างกายของเขาว่างเปล่า!! ไม่มีเงาของคนที่เขาต้องการอยู่ด้วย หัวคิ้วเขากระตุก ผิวแก้มเขาเต้นยิกๆ มันโกรธจนแทบกระอัก...ผู้หญิงคนเดิม หล่อนกล้าเดินหนีเขา...ซ้ำอีกครั้ง “อย่า-บอก-นะ ว่าหล่อน-ปฏิเสธ!!” เสียงเย็นเฉียบกดต่ำ เล่นเอาเก่งขนลุกซู่!! “เอ่อ...” หนุ่มใหญ่เหงื่อตก เขายกผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับเหงื่อ อากาศรอบตัวเหมือนจะลดน้อยลง เพียงแค่สายตาคู่คมจ้องมองมาที่ตัวเอง “คือ-อ่า-คือ” “พูดมา!!” เพราะอาการกระอึกกระอักของคนตรงหน้า ต่อมความอดทนของออสตินจึงขาดผึ่ง!! เขากระแทกฝ่ามือกับผิวโต๊ะ เผลอหลุดการควบคุมตัวเอง ตะโกนลั่นร้าน ‘ปัง!!’

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more