บทที่4.ผู้ชายอย่างเขามันปีศาจชัดๆ......

1595 คำ

“ไอ้เศรษฐีนั่นเรียกหาเธอเหรอหยา?” โดม ดาราหนุ่มคู่ขาเก่าของยานิสาพูดเสียงเรียบ เขาไม่ได้ลุกใส่เสื้อผ้า ยังคงนอนทอดหุ่ย ทำไม่รู้ไม่ชี้ “ค่ะ...ก่อนออกไป ดูดีๆ ล่ะ ยะหยาไม่อยากเป็นข่าวกับคุณ” เธอรู้ดีว่าโดมคงยังไม่อยากกลับ เขาเบื่อเมียแก่ที่บ้าน เลยแอบมาหาเธอ และจะไม่กลับไปจนกว่าจะเช้า ซึ่งเธอก็ชอบ แต่บังเอิญวันนี้เธอไม่ว่าง “ได้ทูนหัว ขอให้สำเริงสำราญสุดขีด ล้วงกระเป๋าไอ้โง่นั่นมาเยอะๆ ล่ะเพราะพรุ่งนี้ผมมีที่ใหม่จะพาคุณไปถลุง” ชายหนุ่มพลิกตัวกลับ เขาซุกศีรษะเข้าใต้หมอน พร้อมกับพูดเสียงอู้ๆ อี้ๆ บอกคู่ขาคนงาม เรื่องหลบๆ ซ่อนๆ ที่ไม่มีใครรู้ ยานิสาติดการพนันงอมแงม...หล่อนชอบเสี่ยงโชค และสตางค์ที่หล่อนหามาได้ ถูกละลายไปในบ่อน หล่อนเลยจำเป็นต้องจับผู้ชายรวยๆ เมื่อหนี้ที่หล่อนสร้างไว้ เป็นหนี้ก้อนใหญ่พอดู ยานิสาเบ้ปาก เธอกรอกตาพร้อมกับแค่นด่าคู่ขาหนุ่ม “ไม่เคยเลยที่จะชวนทำเรื่องดีๆ” แต่โดมหูไวเขาได้ยิน ก่อนจะย้อนเสียงกลั้วหัวเราะ “หรือเธอไม่สนล่ะ ผมไปคนเดียวก็ได้” วัวเคยค้า ม้าเคยขี่ ไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่ มีหรือเขาจะไม่รู้นิสัยของหล่อน สิ่งที่หล่อนชอบ ไม่ต่างจากสิ่งที่เขาโปรดปราน “ยะหยาจะรีบกลับ” ก่อนประตูห้องชุดจะปิดลง เขาได้ยินเสียงหล่อนตอบมาแว่วๆ โดมกระตุกยิ้ม ไม่มีใครรู้ใจหล่อนดีเท่าที่เขารู้ ชายหนุ่มหัวเราะร่า แล้วจึงซุกหน้าเข้าใต้หมอน...รอเวลาที่หญิงสาวเจ้าของห้องจะกลับ เขากับเธอจะไปสนุกในบ่อน....จากเงินในกระเป๋าของไอ้เศรษฐีน่าโง่!! เช้าวันใหม่... ปูชิดารีบเดินจนตัวปลิว!! เธอนอนเพลินจนตื่นสายกว่าปกติ หญิงสาวชะเง้อ ชะแง้มองรถยนต์บนถนน เธอมองหารถโดยสารที่ทุกวันวิ่งกันให้คึก แต่เมื่อเธอรีบร้อน ถนนดันว่างเสียจนน่าใจหาย... “ไปไหนกันหมดเน้อ...” หล่อนเหลียวมองรอบตัว เช้านี้ผู้คนหายไปไหนกันหมด แม่ค้าแม่ขายที่เคยมีแน่นบนทางเท้า วันนี้กลับบางตาจนผิดปกติ “ป้า...วันนี้แม่ค้าไปไหนหมดจ้ะ” หญิงสาวร้องถาม เมื่อรถโดยสารที่เธอรอยังไม่โผล่มาสักคัน “เก็บของย้ายบ้านนะซีอีหนู มัวชักช้าเดี๋ยวโดนไล่ที่” ป้าแม่ค้าตอบเสียงฉุนเฉียว ที่อยู่ที่กิน อยู่กันมานับสิบปี จู่ๆ ก็โดนไล่เสียแบบนั้น แม้จะรู้ว่าเขามีสิทธิ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะขุ่นเคือง เธอพยักหน้ารับรู้ ถอนใจเบาๆ “เราล่ะ ไม่ย้ายเหรอ? รีบๆ หาที่อยู่เสียนะ คนรวยๆ เขาไม่สนคนจนแบบเราหรอก หากเขาไม่พอใจ วิธีการเขาก็ไม่สน” เสียงเอ่ยเตือนดังตามหลัง ปูชิดาเริ่มหนักใจ วันนี้แหละที่เธอจะไปหาบ้านเช่าหลังใหม่ และจะรีบย้ายออกโดยเร็วที่สุด หญิงสาวทำงานด้วยความไม่สบายใจทั้งวัน หัวใจเธอแกว่งไกว เหมือนมีลางบอกเหตุ เหมือนจะเกิดเหตุการณ์ร้ายๆ ขึ้นอีกครั้งในชีวิตเธอ...จนกระทั่งเลิกงาน...เธอตรงดิ่งกลับบ้านเพราะความร้อนใจ รถเมล์โดยสาร วิ่งด้วยความเร็วปกติ!! แต่เธออาจจะใจร้อนก็ได้ จึงรู้สึกว่าวันนี้รถโดยสารวิ่งอืดๆ พิกล และยิ่งมาถึงที่พัก...เธอยิ่งรุ่มร้อนในหัวอก ผู้คนเดินสวนกันขวักไขว่!! พวกเขากำลังจะไปไหนกันล่ะ? “เกิดอะไรขึ้นคะ?” หญิงสาวถามเสียงเคร่งเมื่อเจอคนรู้จัก พอคุ้นหน้าคุ้นตา “มัวทำอะไรอยู่ เจ้าของที่เขาให้ย้ายด่วน...เห็นยายแผ้วถูกใครไม่รู้พาตัวไปด้วยสิ” คนๆ นั้นตอบเสียงทุกข์ร้อน เขาเองก็กำลังเร่งที่จะขนย้าย ก่อนที่จะไม่เหลือแม้แต่เสื้อผ้าสักชิ้น “นม ลูกชิดาล่ะ ลูกชิดาอยู่ไหน?” หากนมแผ้วถูกใครพาตัวไป!! แล้วอัปสราบุตรสาวของเธอล่ะ เด็กน้อยเวลานี้อยู่ไหน “ไม่รู้สิ ไม่เห็น ไปด้วยกันมั้ง” คำตอบ ตอบแบบขอไปที เขาไม่มีเวลาสนใจเรื่องคนอื่น เมื่อตัวเองก็กำลังประสบปัญหาใหญ่เช่นกัน ปูชิดาออกวิ่งสุดฝีเท้า เธอร้องเรียกบุตรสาวไปตลอดทาง หัวใจโทรมไปด้วยลิ่มเลือด รู้สึกเหมือนหัวใจจะขาดรอนๆ ไม่วินาทีใดก็วินาทีหนึ่ง “นางฟ้า นางฟ้าอยู่ไหนลูก นมคะ นมขา นางฟ้า...” เสียงร่ำร้องปานใจจะขาด เธอดันประตูบ้านหลังน้อยแรงๆ มันเปิดผ่าง!! แต่...ไร้เงาคนที่เธอต้องการเจอ... ภายในบ้านเหมือนโดนพายุใหญ่ถล่ม ข้าวของเกลื่อนกระจายอยู่ผิดที่ผิดทาง...ของเล่นเด็กกระจัดกระจาย เหมือนถูกรื้อค้น คนที่เคยอยู่อาศัยไม่มีแม้แต่เงา หญิงสาวทรุดฮวบ!! ร่างเล็กรูดลงไปกองที่พื้น บ่อน้ำตาแตก น้ำตาร้อนๆ ไหลอาบใบหน้า ถอนสะอื้นจนตัวโยน หัวใจปริ่มน้ำตา และเหมือนจะขาดปลิดปลิว แต่...นี่ไม่ใช่เวลามานั่งคร่ำครวญ หญิงสาวยกมือปาดน้ำตาลวกๆ มีคนจับตัวบุตรสาวของเธอไป และผู้ต้องสงสัยคงไม่พ้น....ออสติน ผู้ชายที่ร้ายกาจคนนั้น!! “คนเลว...” เธอสบถครั้งแรก ดวงตาแข็งกร้าวเพราะจำต้องฮึดสู้... เขากับเธอคงได้แตกหัก แต่เธอจะไม่มีวันปริปากบอกเขาเป็นเด็ดขาด...ความลับจะยังคงเป็นความลับต่อไป!! ห้องทำงานของรองประธาน... ออสตินยกมือกุมขมับ เขาปวดหัวกับเสียงร้องวี้ดๆ ของยัยเด็กตัวกลมนี่เหลือเกิน ไม่ว่าจะดุ จะขู่ เด็กปีศาจนั่นก็ไม่ยอมหยุดร้อง ปากแดงๆ นั่นแผดเสียงลั่น ดวงตาคู่นั้นฉ่ำน้ำตาและไหลปริ่มเหมือนก๊อกแตก เขาปวดหัว...บอกเลย “ใคร-ก็-ได้ ทำให้เด็กปีศาจนั่นหยุดร้องสักที” ชายหนุ่มตะโกนลั่น!! เขายกมือขึ้นปิดหู หูเขากำลังจะดับ เพราะเสียงร้องน่ารำคาญของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียว นมแผ้วนั่งอมยิ้มแม้จะอดสงสารหลานรักไม่ได้ แต่สิ่งที่อัปสราทำมันสมควร กลุ่มคนแปลกหน้าจับนางและหลานสาวมา พามาในที่ที่ไม่คุ้นเคย และเด็กหญิงจะทำอะไรได้ นอกจากร้องไห้โยเย... “ยายไม่คิดจะโอ๋หลานเหรอ ปล่อยให้ร้องนานๆ ไม่ดีนะ” ใครบางคนพยายามตะล่อมให้นมแผ้วช่วย “ก็ปล่อยเราไปสิพ่อคุณ จับเราสองคนมาทำไม?” หญิงชราย้อนเกร็ด นางเหลือบมองหลานสาวที่ยังตะเบ็งเสียงไม่หยุด เริ่มเป็นห่วงนิดๆ เพราะโยเยนานๆ แบบนี้ อัปสรามักจะไม่สบาย “เห้อ!! ก็อยากปล่อย แต่คำสั่งนาย ทนหน่อยนะยาย” เขาตอบเสียงอ่อย ขยาดกับเสียงแว๊ดๆ ของเด็กหญิงจน อยากจะเผ่นหนี แต่ติดตรงตาขวางๆ ของเจ้านายนี่สิ “เด็กคนเดียวจัดการกันไม่ได้ เดี๋ยวพ่อไล่ออกแม่มทุกคน!!” ชายหนุ่มตวาดเสียงกร้าว เขาเดินมาหยุดตรงหน้าเด็กน้อย สองมือยกขึ้นเท้าสะเอว พร้อมกับทอดสายตาดุดันมอง ก่อนจะเบ้ปาก เมื่อรู้สึกแปลบๆ ในอก เพราะสิ่งที่มองเห็นตรงหน้านี่คือผลผลิตของปูชิดากับผู้ชายคนใหม่ของเจ้าหล่อน สายเลือดของเธอกับผู้ชายที่หล่อนถลาเข้าหา และผู้ชายคนนั้นไม่ใช่เขา... “ร้องให้ตายไปเลย!! เด็กบ้า พ่อ แม่ไม่สั่งสอน” เขาตวาดซ้ำ อัปสราชะงัก ก่อนจะแผดเสียงดังกว่าเก่า ออสตินกำหมัดแน่น เขาอยากฟาดมือบนก้นเด็กบ้านี่สักเพี้ยะ!! เด็กอะไรไม่รู้เสียงดังฉิบหาย... ความคิดเร็วเท่าการกระทำ ชายหนุ่มก้มลงกระชากแรงๆ จนร่างอ้วนกลมถลาเข้าใส่ มือเล็กๆ ตะปบลงบนบ่าแข็งแรง เมื่อชายหนุ่มทรุดตัวลงมาใกล้ๆ ใบหน้าของอัปสราถลาเข้าหาออสติน ปลายจมูกเปื้อนคราบน้ำตา กดลงบนแก้มสากๆ ของชายหนุ่มเต็มลัก!! เหตุการณ์พลิกผัน!!... เสียงร้องไห้เงียบลงไป เพราะเจ้าตัวแสบตกใจ!! อะไรไม่เท่า หนุ่มหล่อร่างใหญ่ รู้สึกเหมือนโดนสตาฟ...เขารู้สึกเหมือนเวลาหยุดหมุน ความรู้สึกแปลกๆ พุ่งจู่โจมหัวใจจนปวดหนึบ!! เพียงแค่สัมผัสแรกที่แตะต้องระหว่างกัน เขารู้สึกใจคอโหวงๆ จนต้องพินิจพิจารณาเด็กน้อยตรงหน้าซ้ำอีกครั้ง... “ห้ามร้องนะ ไม่อย่างนั้นจะเอาตุ๊กตาเน่าๆ นี่ไปโยนทิ้ง” ออสตินขู่ เขาเห็นเด็กนั่น กอดตุ๊กตาเก่าๆ แนบอก หล่อนคงรักมันจึงไม่ยอมให้ห่างตัว อัปสาเตรียมตัวจะแผดเสียงร้องอีกครั้ง แต่ก็ต้องรีบหุบปากแน่น เธอไม่อยากให้ ‘แพนด้า’ ถูกนำไปทิ้ง “ลุงอย่าทำ ‘แพนด้า’ นะ แพนด้าน่าสงสาร” ลมหายใจถูกพ่นออกมาจากปลายจมูกแรงๆ เด็กบ้านี่เรียกเขาว่า ‘ลุง’ ตาเด็กนี่คงแชแหม...เขาออกจะหล่อเพอร์เฟค ดันเรียกเขาสะแก่จนเสียเซลฟ์ “อย่าร้องไห้ได้ยินสิ ถ้าได้ยินเสียงแว๊ดๆ อีก มีทิ้งแน่!!” ชายหนุ่มขู่ทับ เขายืดตัวขึ้นยืน เผลอจูงมือเล็กๆ นั่นติดมาด้วย และตัวแสบก็ยอมเดินตามมาเงียบๆ แบบไม่ปริปากอย่างที่เขาต้องการ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more