บทที่4.ผู้ชายอย่างเขามันปีศาจชัดๆ........

1603 คำ

ออสตินเอ่ยปากถามเหมือนละเมอ “หิวไหม?” ปากแดง ตาช้ำๆ ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาทำให้ใจของออสตินอ่อนยวบ ชายหนุ่มไม่ใช่คนใจร้ายโดยเนื้อแท้ เขาแค่แกล้งทำให้สมจริง อัปสราลังเลชั่วครู่ ก่อนจะรีบพยักหน้าจนผมเปียแกว่งไกว “หิวสิค่า หิวขนม หิวน้ำด้วย” กลัวก็กลัว แต่ความหิวชนะขาด เจ้าตัวเลยเอ่ยตอบเสียงอ่อยๆ “ได้ยินไหม? ใครก็ได้ไปหาข้าว หาขนมมาให้เด็กนี่กินหน่อย” ชายหนุ่มเปรยสั่งลูกน้อง “นางฟ้าชื่อนางฟ้าค่ะ ไม่ใช่เด็กนี่” เสียงเล็กๆ สอดแย้งขึ้นมา ออสตินหันไปมอง เขาแยกเขี้ยวให้เด็กแสบ อยากบอกหล่อนเหลือเกิน หล่อนน่าจะเป็น ‘เดวิลมากกว่านางฟ้า’ ตุ๊กตาเด็กปีศาจผุดขึ้นมาใสมองของออสติน เมื่อเปรียบเทียบเด็กตรงหน้ากับปีศาจเด็กตนนั้น แต่ออสตินไม่ได้เอ่ยปากออกมา เขากลัวว่าเสียงทำลายโสตประสาทนั่นจะดังขึ้นมาอีกครั้งนะสิ “นางฟ้า หึ!!” ชายหนุ่มกระแทกเสียง เขาทรุดนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ โดยที่อัปสราพยายามที่จะป้ายปีนขึ้นมาด้วยตัวเอง เขาแอบทึ่ง!! เด็กนี่แกร่งพอตัว ไม่ร้องขอความช่วยเหลือ แม้สิ่งที่ทำจะเกินความสามารถ “พ่อเราไปไหนล่ะ?” ชายหนุ่มแสร้งสืบถาม เขาถามตรงประเด็นเจาะเอาเรื่องที่ต้องการรู้ ปากสีสดเบะออก เจ้าตัวกำลังจะร้องไห้ซ้ำอีกครั้ง “เอะๆ อย่าร้องนะ ไม่งั้นเจ้านี่โดนขว้างทิ้งแน่!!” ชายหนุ่มชี้นิ้วขู่ เขาหูดับแน่...หากเด็กบ้านี่แผดเสียงใส่เวลานี้ อัปสรากอดตุ๊กตากระต่ายแนบอก เจ้าหล่อนทำปากบุ๋ย!! แอบตวัดค้อนให้คนรู้ทัน “ถามถึงพ่อทำเป็นจะร้องไห้ พ่อทิ้งไงล่ะ” เขาลองหยอดซ้ำ ได้ผล หน้าเล็กๆ นั่นหงิกจนแทบยืดไม่ออก แสดงว่า ‘พ่อเด็ก’ ไม่ได้อยู่กับปูชิดา? สม!! (แอบสะใจ) “ปะป๊าไม่ได้ทิ้งนางฟ้า ปะป๊าทำงานบนสวรรค์” อัปสราตอบเสียงแว๊ด ดวงตาเล็กๆ นั่นขุ่นขวาง แถมปากยังบิดเบี้ยวเมื่อ ‘ลุงแก่’ พูดกระทบเรื่องที่เจ้าตัวเถียงไม่ออก “อะไรนะ? ทำงานบนสวรรค์ พ่อเราตายแล้วเหรอ?” ชายหนุ่มถามเสียงหลง เขาขมวดคิ้วจนย่นกับคำตอบที่เกินคาด “เอะ!! บอกว่าปะป๊าทำงานๆ จะมาว่าปะป๊าตายได้ยังไงห่ะ” อัปสรายักแย่ยักยันผุดลุกขึ้นยืนบนโซฟานุ่มๆ เจ้าหล่อนกระทืบเท้าปัดๆ เถียงคอเป็นเอ็นเมื่อคนฟังฟังไม่เข้าใจ “คนบ้าที่ไหนทำงานบนสวรรค์ นอกจากคนตาย” ชายหนุ่มตอกกลับไปอีกครั้ง เขาเอนตัวพิงพนักโซฟาอย่างสบายอารมณ์ ไอ้หมอนั่นชิงตายไปเสียก่อนก็ดี... ไม่อย่างนั้นงานนี้มี ‘สอยร่วง’ “ยายจ๋า ลุงว่าปะป๊าของนางฟ้าตาย ไม่จริงใช่ไหมจ้ะ?” เด็กหญิงหาตัวช่วย และคงไม่พ้นนมแผ้ว หญิงชราตระหนก!! คำตอบนี้มีอยู่ แต่ไม่สามารถตอบใครๆ ได้ เมื่อปูชิดาห้ามเป็นคำขาด เรื่องบิดาของอัปสราจะต้องไม่ออกจากปากนาง หญิงชราจึงพะว้าพะวัง...นางไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี... รถประจำทางจอดพรึ่ด!! หน้าตึกสูงใหญ่สำนักงานใหญ่ของเทรย์เวอร์คอปเรชั่น!! ผู้หญิงตัวเล็กๆ ในชุดทำงานร้านสะดวกซื้อ กระโจนลงมาด้วยความเร่งร้อน เจ้าตัวมาหยุดยืนที่หน้าประตูใหญ่ ก่อนจะแหงนเงยใบหน้ามองจุดสูงสุดของตัวตึก สายตาของเธอแข็งกร้าว ดวงตาแดงกร่ำ งานนี้เธอขอสู้ยิบตา...หากเขาเป็นตัวการจริงๆ คงต้องมีแตกหัก!! “ขอพบคุณออสตินค่ะ” ปูชิดาแจ้งความประสงค์ของตัวเอง หญิงสาวข่มอารมณ์โกรธให้สงบลง...แต่ริมฝีปากยังสั่นไม่หยุด ประชาสัมพันธ์คนสวยปรายตามองปูชิดานิดๆ หล่อนไม่ได้สนใจตอบคำถาม ยังก้มหน้าทำงานต่อแบบเฉยเมย “ฉันต้องการพบคุณออสติน เดี๋ยวนี้!!” ปูชิดาสิ้นความอดทน ความเป็นความตายของบุตรสาวกับนมแผ้ว เธอไม่มีเวลาเยิ่นเย่อ “ไม่ตลกค่ะคุ๊ณ!! เชิญไปเล่นปาหี่ที่อื่น คุณเป็นใคร? สำคัญแค่ไหนคะ จู่ๆ มาขอพบท่าน เห็นฉันว่างงานเหรอ ฉันไม่มีเวลาว่างขนาดนั้นหรอกค่ะ” เจ้าหล่อนตวัดตามอง ก่อนจะตอบเสียงขุ่น ปรายตามองปูชิดาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แบบหมิ่นๆ ปัง!! ปูชิดาตบมือลงบนผิวเค้าน์เตอร์ เธอตวาดเสียงสั่น โกรธจัดจนตัวสั่นเทิ้ม “ฉันก็ไม่ตลกค่ะ และหากคุณกับทุกคนยังเฉยอยู่ ฉันจะแจ้งความ เจ้านายพวกคุณจับตัวลูกสาวของฉันมา จะให้ฉันนิ่งนอนใจเหรอไงคะ?” “ดูละครมากไปเหรอย่ะ ถึงได้มายืนละเมออยู่ตรงนี้ แม่คุ๊ณ!! มุขตื้นๆ แบบนี้เขาใช้กันให้เกร่อ แน่จริงแจ้งความเลยสิคะ อย่างคุณออสตินนะเหรอจะไปจับตัวลูกของเธอมา...เพื่อ!!” หลังจากหายตกใจ พนักงานสาวนางนั้นตวาดเสียงเกรี้ยวใส่!! ผู้หญิงตรงหน้ามอซอ สุดโทรม ชุดพนักงานที่หล่อนสวนนั่นเห็นได้ทั่วไปตามร้านสะดวกซื้อ แล้วหล่อนมายืนปาวๆ อะไรอยู่ตรงนี้ แถมเรื่องที่หล่อนกุขึ้นมา มันเกินกว่าที่จะเชื่อลง!! ปูชิดาตัวสั่น ไม่มีใครเชื่อเธอ หนทางที่จะเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นได้...แทบจะมองไม่เห็น แล้วเธอควรทำอย่างไรถึงจะดี หญิงสาวรอช้าไม่ได้ เธอกลัวจับจิต หากชายหนุ่มพลั้งมือทำอะไรอัปสราไป มันจะเลวร้ายมากกว่านั้นหลายเท่า หญิงสาวกวาดตามองหาหนทางรอบตัว ประตูลิฟต์เปิดและปิด เธอจ้องอยู่ชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจทำในสิ่งที่คิด “จับหล่อนไว้ จับหล่อนไว้สิ!!” เสียงตะโกนดังไล่หลัง เมื่อหญิงสาวตัดสินใจวิ่ง!! เธอวิ่งสุดฝีเท้ากระโจนเข้าลิฟต์ที่ลงมาส่งคน ก่อนจะรีบกระแทกนิ้วกดแผงควบคุมให้ประตูปิดมือสั่น!! ทันเวลาก่อนที่จะมีใครมาดึงตัวเธอออกไปพอดี “พรูว์!!” หญิงสาวผ่อนลมหายใจยาวเหยียด...ปลายนิ้วเรียวกดแผงควบคุมแรงๆ กดลงบนปุ่มตัวเลขชั้นสูงสุด!! นั่นน่าจะเป็นชั้นที่อยู่ของผู้ชายบ้าอำนาจคนนั้น ที่บัญชาการของออสติน... ตึกๆ เสียงหัวใจของเธอเต้นระรัว เสียงนั่นยิ่งกระหน่ำดังขึ้นมากกว่าเก่า เมื่อตัวลิฟต์ขยับเข้าใกล้ชั้นเป้าหมายทุกทีๆ ปูชิดาไม่ทันได้รู้ หลังเธอกระโจนเข้ามาในลิฟต์ ความโกลาหลบังเกิดขึ้นแทบจะทันที พนักงานรักษาความปลอดภัยกว่าสิบนาย กระโจนเข้ามาในลิฟต์อีกตัว พร้อมกับติดตามเธอมาไล่หลังไม่ถึง5 นาที!! ติ้ง!! เสียงสัญญาณเตือนเมื่อถึงชั้นเป้าหมาย ประตูลิฟต์เลื่อนเปิด...หญิงสาวก้าวเท้าสั่นออกมาด้านนอก เธอกวาดสายตามองหาจุดที่ควรไป เมื่อตัวเองมีเวลาไม่มาก และหากเธอถูกจับ เธอคงไม่มีโอกาสช่วยเหลือบุตรสาวได้อีกเลย กึกๆ เธอวิ่งสุดฝีเท้า เมื่อมองเห็นอะไรบางอย่างผ่านเข้ามาในสายตา ประตูห้องๆ หนึ่ง ป้ายหน้าห้องเด่นชัด!! และไม่มีทางพลาดเป้า Austin Trevor. (CEO) ปัง!! ประตูเปิดผ่างเมื่อหญิงสาวออกแรงผลักสุดแรงที่มี ภายในห้องเงียบกริบ ทุกสายตาเพ่งมาที่เธอแบบตื่นตะลึง คนที่ตกใจมากที่สุดคงไม่พ้นปูชิดาเอง สิ่งแรกที่เธอมองเห็นคือ...ลูกสาวตัวน้อยของเธอกำลังนั่งอยู่บนตักออสติน เขากำลังป้อนอะไรบางอย่างให้อัปสรากิน!! อะไร? ทำไม? “แม่จ๋า!!” เจ้าตัวเล็กเริ่มดิ้น เจ้าตัวพยายามตะกายลงจากตัก ‘คุณลุง’ แม้จะกำลังอร่อยกับพิซซ่าชิ้นโตที่กำลังกินอยู่ หญิงสาวอ้าแขนรับเมื่ออัปสราถลาเข้าหา เธอกอดลูกแนบอก ก่อนจะถอนใจด้วยความโล่งอก หลังสำรวจจนแน่ใจอัปสราไม่ได้รับอันตราย เธอปลอดภัยดี ไม่มีรอยขีดข่วน ปากจิ้มลิ้มเคี้ยวหงุบหงับ เมื่อพิซซ่าชิ้นใหญ่ยังคาอยู่ในปาก “เห้อ!!” แต่...มันไม่ใช่เวลามาสบายใจ เธอต้องพาลูกออกไปจากที่นี่ ไปให้พ้นจากผู้ชายคนนั้น “กลับกันเถอะ ยายจ๋าล่ะนางฟ้า” เธอชวนลูก เหลียวมองหานมแผ้ว จนกระทั่งเห็นคนที่ตัวเองรักกำลังนั่งนิ่งๆ อยู่มุมห้อง “เข้ามาง่ายๆ แล้วคิดจะออกไปได้ง่ายๆ งั้นเหรอชิดา?” เสียงเย็นเฉียบจนหญิงสาวขนลุก เขาพูดแบบเนิบนาบ อะไรไม่สำคัญเท่า เขาจำเธอได้!! คุณพระ!! หญิงสาวช้อนอุ้มบุตรสาวแน่นขึ้น ก่อนจะค่อยๆ หยัดกายยืนขึ้น “คุณต้องการอะไร ทำแบบนี้ทำไมคะ?” เธอกลั้นใจถาม ไม่ได้อยากรู้คำตอบหรอก สิ่งที่ต้องการก็คือ การออกไปให้พ้นจากที่นี่ เร็วที่สุด... “ว่าง!! ไม่มีอะไรทำเลยหาอะไรเล่นแก้เบื่อ” คำตอบกวนโอ๊ยที่สุดเท่าที่ปูชิดาเคยได้ยิน หากเธอไม่มีห่วง เธอจะขอสู้ยิบตา แต่นี่... ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอจะทำอะไรได้ในอาณาจักรของเขา ภายใต้อาณาจักรโอ่อ่า กับผู้กุมบังเ**ยนใจโหด เธอทำได้แค่ระวังตัว และหาทางหนี เธอจะทำตามอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ไม่ว่าผู้ชายอย่างออสตินจะพยายามยั่ว เธอก็ต้องทนและรีบชิ่ง!! “ความสุขบนความทุกข์คนอื่น คงทำให้คนอย่างคุณมีความสุขดี เหอะ!!”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more