ชายหญิงแต่งกายภูมิฐานที่นั่งทำท่าปึ่งชาตรงหน้านางนี่ เขาเป็นบิดากับมารดาเลี้ยงของปูชิดา และเป็นอาคันตุกะที่เกินคาดคิด เพราะไม่เคยคิดฝันว่าบุคคลสองคนนี้จะแวะเวียนมาหาลูกอกกตัญญู ที่ครั้งหนึ่งคนใจดำทั้งสองอัปเปหิออกจากบ้านแบบไร้ความสงสาร ทั้งๆ ที่ปูชิดาก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาคนหนึ่ง
“พ่อเป็นห่วงเลยแวะมาเยี่ยม” ชายสูงวัยออกตัว แววตาของท่านมีร่องรอยสำนึกผิด
“ขอบคุณค่ะพ่อ...ชิดาก็คิดถึงพ่อ แต่ชิดา...”
หญิงสาวก้มกราบที่บ่า เธอพูดเสียงเครือและเมื่อหันไปพนมมือไหว้คนข้างกายบิดา เธอจึงรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล
“ชิดาขอโทษที่ทำให้ ‘ไวศยปรานนท์’ มัวหมอง ชิดาไม่แก้ตัวค่ะ ชิดาผิดจริง”
ความผิดที่เธอก่อ หญิงสาวน้อมรับและไม่เคยกล่าวโทษใคร เธอยินยอมออกจากบ้านแสนรักด้วยความเต็มใจ แม้จะน้อยใจบิดานิดๆ ท่านไม่ได้ปกป้องเธอเท่าท
