โกรธเหรอ
1297 คำ
ตอนที่8 โกรธผมเหรอ
พิยดารวบรวมความกล้าใช้เรียวแขนโอบรวบเอวของคนที่หลับตาพริ้มบนเธอ แต่หญิงสาวดันคิดผิดที่ว่าเขาหลับไปแล้วเพราะตอนนี้เขามองหน้าเธอสายตาเรียบนิ่ง แต่พอเธอจะดึงแขนกลับเขาก็รั้งเธอไว้
“ขอโทษค่ะบอส พอดีพายติดกอดหมอนข้างค่ะ แต่พายเอาไปตากแล้วยังไม่ได้เก็บ”
“ผมยังไม่ได้ว่าอะไรคุณเลย”
“พายรีบบอกก่อนไงคะ เดี๋ยวบอสว่า...”
“คุณก็กอดผมไว้สิ”
“คะ?”
“ก็คุณบอกว่าเอาหมอนไปตากไว้หนิ คืนนี้คุณจะกอดผมแทนก่อนก็ได้”
ดวงตาของร่างบางเปล่งประกายอย่างไม่รู้ตัว เขาจะรู้บ้างไหมว่าการที่เขาแสนดีกับเธอขนาดนี้มันทำให้คิดไปแสนไกล ใจเธอก็เบาหวิวเป็นปุยนุ่นเสียด้วยสิ
“สรุปว่าคุณยังจะกอดผมอยู่มั้ย”
“กอดสิคะ บอสอนุญาตให้พายกอดแล้วก็ต้องกอดค่ะ”
ใบหน้าของพิยดาซุกอยู่ที่แผงอกแน่นของชายหนุ่ม กลัวว่าเขาจะเห็นรอยยิ้มของเธอจึงได้ไม่ยอมผละออกเพราะกลัวว่าคนตัวโตจะเห็น แต่เธอก็ไม่ได้เห็นรอยยิ้มจาง ๆ ของเขาเช่นกัน
.....
เช้าวันต่อมา
หญิงสาวค่อย ๆ ขยับตัวออกจากอ้อมกอดอย่างระมัดระวัง เขาเผลอกอดเธอไว้ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้แต่มันทำให้เธอแทบไม่อยากผละออกจากกอดนี้เลย
“คุณจะไปไหน”
“ขอโทษค่ะ พายทำให้บอสตื่นหรือเปล่าคะ”
“วันนี้วันอาทิตย์ ผมไม่ใช่เจ้านายของคุณนะ”
“พายชินแบบนี้นี่คะ”
“ถ้าไม่ใช่เวลางานเรียกผมว่าเหมก็พอ”
“คุณ.. เหม หิวมั้ยคะ พายจะไปสั่งข้าวมาให้”
“เช้าผมกินแค่กาแฟ”
“กาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลนะคะ”
“ครับ”
ดูเหมือนว่าเขาจะทำอะไรหรือพูดอะไรก็สามารถทำให้ใจของเธอสั่นไหวไปเสียหมด ถ้าไม่เอาใจออกห่าง แกรักเขาแน่พาย
“เป็นอะไร”
“เปล่าค่ะ พายแค่นึกว่าในห้องน้ำมีแปรงสีฟันอันใหม่หรือเปล่า เดี๋ยวพายไปเตรียมไว้ให้นะคะ”
“คุณกำลังไม่อยากให้ผมนอนต่อหรือเปล่า”
“คะ? เปล่านะคะ พายอยากให้คุณอยู่ต่อ อยู่นาน ๆ เลยก็ได้ค่ะ”
สายตาคมที่มองมาทำให้หญิงสาวเพิ่งจะได้สติว่าเธอเผลอพูดประโยคยาวๆ รั้งเขาให้อยู่ เขาจะรู้ไหมว่าเธอคิด
“ไปขับรถเที่ยวกับผมมั้ย”
“มีงานด่วนเหรอคะ พายไปได้ค่ะบอส”
“คุณลืมเรื่องงานไปสักนาทีเถอะ ผมแค่อยากไปปล่อยสมองที่มันตึงบ้าง”
“บอสชวนพายไปด้วยเหรอคะ”
“เหม”
“คุณเหม.. ชวนพายไปด้วยจริง ๆ เหรอคะ”
“จริงสิ อยากจอดที่ไหนก็จอด”
“ไปค่ะ”
หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองนั้นยิ้มกว้างขนาดไหน และรอยยิ้มของเธอก็พลอยทำให้เขามีความสุขไปด้วยอย่างบอกไม่ถูก 'ก็เธอเป็นคนที่มีพลังบวกเยอะไง เวลาที่อยู่กับเธอเขาลืมเรื่องหนักอึ้งในสมองไปเกือบหมดสิ้น มันทำให้เขาไม่เครียด ไม่ต้องคิดอะไร บางทีสมองที่ไม่ต้องคิดอะไรก็คือความสุขที่เขาต้องการมันจริง ๆ'
.....
“ที่นี่ที่ไหนแล้วคุณ”
เหมันต์หันมาถามหญิงสาวที่อาสาขับรถให้เขาหลังจากที่ตกลงกันแล้วว่าจะขับไปเรื่อย ๆ อย่างไร้ปลายทางที่แน่นอน และตอนนี้เขาก็สวมชุดของพี่ชายเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า แม้มันจะแน่นไปหน่อยก็ใส่ได้อยู่
“เราออกจากกรุงเทพแล้วค่ะ พายจะพาบอสไปทานก๋วยเตี๋ยวเจ้าอร่อย บอสทานได้มั้ยคะ”
“ผมบอกคุณหลายครั้งแล้วว่าตอนนี้ไม่ไช่เวลางาน”
“ค่า คุณเหม...”
พิยดาแกล้งเรียกชื่อเขาเสียงยานยืดพร้อมกับเลี้ยวรถเข้าไปจอดหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวตามที่ตั้งใจเลยไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนยิ้มตามเธออยู่ข้างๆ
“คุณเหมทานอะไรดีคะ”
“คุณสั่งอะไร ผมทานเหมือนคุณก็ได้”
“พายสั่งเส้นเล็กเนื้อนะคะ คุณเหมทานเนื้อหรือเปล่า”
“เอาเหมือนคุณนั่นแหละ ผมกินได้หมด”
เหมันต์นั่งรอในร้านส่วนหญิงสาวผู้คุ้นชินกับที่นี่มากกว่าเป็นคนเดินมาสั่ง โชคดีที่ตอนนี้คนไม่ได้เยอะไม่อย่างนั้นรอนานแน่
“แหม คราวนี้พาแฟนมาด้วยแล้วนะจ๊ะ”
“ไม่ใช่แฟนหรอกค่ะ เจ้านายของหนูเอง เอาเหมือนเดิมนะคะแต่วันนี้สองที่”
“หล่ออย่างกับดาราแหนะ จีบเลยค่ะหนูพาย หรือเขามีเมียแล้ว”
พิยดาส่งเพียงรอยยิ้มตอบกลับแทนคำพูดใด ๆ เธอไม่อยากพูดเรื่องของเจ้านายกับคนอื่น เพราะมันคือสิ่งที่ไม่ควรทำ
“มาบ่อยเหรอ เหมือนเขาสนิทกับคุณนะ”
“เมื่อก่อนเจ้านายเก่าพามาทานบ่อยมาก ๆ เลยล่ะค่ะ พายเลยชอบร้านนี้ไปด้วยเลย”
“ทำไมคุณถึงลาออกจากที่ทำงานเก่าล่ะ ถ้าเขาพามาบ่อยแสดงว่าเขาก็เป็นเจ้านายที่ใจดีน่ะสิ”
“ภรรยาเจ้านายเก่าเธอไม่สบายใจที่พายเป็นเลขาน่ะค่ะ”
“คุณเลยลาออกหรอ”
“ค่ะ ถือว่าเป็นเรื่องดีนะคะ ที่นี่ให้มากกว่าที่ทำงานเก่าตั้งสามพัน”
“คุณนี่เคยเครียดบ้างมั้ย ดูอะไร ๆ ก็เป็นเรื่องดีสำหรับไปหมด”
“ความเครียดเราก็เก็บมันไว้คนเดียวสิคะ อย่าเอามันมาทำให้คนอื่นต้องมาเครียดกับเรา”
ก๋วยเตี๋ยวเนื้อสองชามถูกวางลงตรงหน้าของทั้งสองคน หญิงสาวรีบจัดการช้อนและตะเกียบให้เขาโดยที่ชายหนุ่มแทบไม่ต้องทำอะไรเลย
“คุณดูแลดีแบบนี้ทุกคนเลยหรือเปล่า”
“เปล่านะคะ พายแค่กลัวว่าบอสจะกินไม่เป็นค่ะ”
เหมันต์จัดการแกะตะเกียบและใช้มันให้เธอดูด้วยความชำนาญ ก่อนจะเหลือบมองเธอด้วยสายตาที่บอกว่าเธอดูถูกเขาเกินไป
“อยู่ที่นู่นก็มีอาหารไทยขายนะคุณพาย”
“ขอโทษค่ะ พายคิดว่าคุณเหมไม่ค่อยได้ทาน”
“คุณไม่จำเป็นต้องดูแลใครดีขนาดนี้หรอก ภรรยาของเจ้านายเก่าเธอถึงได้หึงคุณ ผมพูดถูกมั้ย”
พิยดาพยักหน้ารับความจริง ก่อนจะก้มหน้าจัดการกินก๋วยเตี๋ยวของตัวเอง แต่มันดูเหมือนจะหมดความอร่อยไปเสียแล้ว และเธอซึมลงจนชายหนุ่มนึกไม่ชอบใจ
“คุณโกรธผมหรอ”
“เปล่านะคะ พายจะโกรธคุณเรื่องอะไร”
“เรื่องที่ผมบอกว่าคุณไม่ต้องดูแลใครดีเกินไป”
“ไม่ได้โกรธหรอกค่ะ คุณเหมพูดถูกแล้ว การกระทำของพายอาจทำให้ภรรยาของเขาไม่พอใจจริง ๆ แต่กับเจ้านายคนเก่าพายไม่ได้ดูและเขาดีเท่าคุณเหมนะคะ”
สองสายตาเผลอมองกันอย่างไม่รู้ตัว สามเดือนก่อนหน้าสายตาของเธอไม่ได้มองเขาอย่างอาวรณ์แบบนี้ เหมันต์รู้สึกเคลือบแคลงใจว่าเธอกำลังมีความรู้สึกให้เขาหรือเปล่า
“ไหนบอกอร่อย ทำไมไม่ทาน”
“วันนี้พายไม่อยากทานแล้วค่ะ สงสัยยังไม่ใช่เวลาของพาย”
“คุณไม่เคยทานข้าวตอนเช้าเลยหรอ”
“ไม่ค่ะ บางวันพายก็ทานแค่มื้อกลางวันมื้อเดียว”
“หรอ แต่คุณดูไม่ผอมเท่าไหร่เลยนะ หรือคุณบวมแอลกอฮอลล์”
- ผู้เขียน
