นีราพรรณสะอื้นร้องไห้จนตัวสั่นโยนอยู่ภายในอ้อมแขนอบอุ่นของเจ้าแห่งทะเลทรายที่ลูบไล้แผ่นหลังให้อย่างปลอบโยน เจ้าชายฮารีฟร์กดริมฝีปากลงไปบนเส้นผมนุ่มสลวย นัยน์ตาคมกริบหลุบมองร่างบางที่สะอื้นร่ำไห้จนไหล่สั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวดไม่แตกต่างกัน อยากเอื้อนเอ่ยวาจาปลอบประโลมให้หญิงอันเป็นที่รักหายโศกเศร้าแต่ก็ไม่กล้าเอ่ยวาจาออกมาด้วยรู้ว่าในขณะนี้นีราพรรณกำลังเสียใจเอามาก
ลิฟท์ที่วิ่งลงมายังชั้นล่างของโรงแรมและเปิดออกในเวลาที่ไล่ๆ กันห่างกันแค่ไม่กี่นาทีช่วยให้นีราพรรณมองเห็นแผ่นหลังไหวๆ ของน้องสาวทั้งสองที่กำลังเดินเป็นวิ่งไปยังลาดจอดรถหน้าโรงแรม
“น้ำหนาว น้ำค้าง หยุดรอพี่ก่อนได้มั้ย”
นีราพรรณตะโกนร้องขอปนเสียงหอบอันเกิดจากวิ่งตามน้องๆ มายังลานจอดรถ มือบางเอื้อมไปจับแขนขาวผ่องยองใยของฝาแฝดทั้งสองแล้วดึงให้หยุดเดินหันหน้ามาคุยกับเธอ
“น้ำค้างหยุดฟังพี่อธิบายได้หรือเปล่า”
นีราพรรณอ้อนวอนทั้งสา
