เมื่อราฟาลก้าวขึ้นไปนั่งด้านหน้าของรถเบนซ์สุดหรูแล้ว ธัญพิชชาก็เข้าไปในรถเบนซ์บ้าง โดยมีร่างสูงใหญ่กำยำของคีธตามเข้ามานั่งแนบชิดเหมือนทุกๆ วัน และทุกครั้งที่ราฟาลเผลอ ไม่ได้สนใจหันมามองผู้เป็นพ่อกับพี่เลี้ยงสาว คีธมักจะตักตวงกำลังใจให้กับตนเองด้วยการกดริมฝีปากและฝั่งจมูกโด่งๆ ลงไปบนพวงแก้มแดงปลั่ง ซึ่งเขาจะทำเช่นนี้ได้ก็ต่อเมื่อราฟาลไม่ได้หันมาสนใจ หรือหลังจากที่ส่งราฟาลลงไปโรงเรียนแล้วเท่านั้น
และหลังจากแอบจุมพิตพวงแก้มแดงปลั่งจนชื่นฉ่ำใจแล้ว คีธก็หัวเราะออกมาเบาๆ ด้วยความขบขำ จนธัญพิชชาอดไม่ไหวต้องออกปากเอ่ยถามออกมา
“คุณคีธหัวเราะเรื่องอะไรคะ”
คีธเหลือบสายตามองลูกชายที่นั่งอยู่ด้านหน้ารถ ซึ่งกำลังเขียนอะไรบางอย่างลงไปในกระดาษแผ่นบาง ก่อนจะหันมามองหญิงที่รัก ซึ่งนั่งอยู่ข้างกายแล้วกระซิบตอบกลั้วเสียงหัวเราะ
“ผมกำลังหัวเราะพวกเราสองคน คู่รักคู่อื่นๆ เขามีแต่คบกันอย่างหลบๆ ซ่อนๆ ไม่ให้
