ธัญพิชชายกมือปาดน้ำตาให้เหือดแห้ง พลางคลี่ยิ้มบางๆ เพื่อนรัก พร้อมกันนั้นก็เอ่ยรับคำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“พีชจะอดทนนะพิม พีชไม่เหลือใครแล้ว ไม่ว่าจะเป็นคุณพ่อหรือคุณแม่ แต่พีชอดทนเพื่อวันข้างหน้า วันที่พีชจะยืนหยัดด้วยลำแข็งของตนเอง และพีชเชื่อว่าหากวันนั้นมาถึง คุณพ่อคุณแม่ที่เฝ้าดูพีชอยู่บนสรวงสวรรค์จะต้องภาคภูมิใจในตัวพีชแน่”
ธัญพิชชาเงยใบหน้ามองบนฟากฟ้ากว้างสีคราม เชื่อว่าสักวันเธอจะทำให้บุพการีทั้งสองนอนตายตาหลับ เพราะหมดห่วงในตัวเธอ และมั่นใจว่าวันต่อๆ ไปข้างหน้าจะต้องเป็นวันของเธอบ้าง เป็นวันที่เธอสามารถผงาดอยู่ในโลกใบนี้ได้ด้วยความสามารถของเธอเอง
ในขณะที่สองสาวต่อล้อต่อเถียงกันด้วยน้ำเสียงค่อนข้างดัง ก่อนจะจบลงด้วยการกอดกันแน่นตามประสาเพื่อนรัก ผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์อัลเคอร์เมสส์อย่างคีธ อัลเคอร์เมสส์ ซึ่งยืนฟังอยู่ตั้งแต่ต้น ก็คลี่ยิ้มบางๆ คิดไว้ไม่มีผิดว่าธัญพิชชา ไม่ได้มีคุ
