“มาแล้วค่ะ เค้กรสส้มราดด้วยกลีบส้มแช่อิ่มในน้ำผึ้ง จำนวนสองปอนด์ตามที่คุณราฟาลสั่งแปะเลยค่ะ”
ธัญพิชชาเอ่ยบอกยิ้มๆ พลางวางเค้กรสส้มน่ารับประทาน ซึ่งแน่นอนว่าสั่งมาจากร้านเค้กชื่อดังในอัมสเตอร์ดัมอีกนั่นแหละ ตรงหน้าของราฟาลซึ่งกำลังทำตาโตด้วยความดีใจ เมื่อเห็นเค้กก้อนโตที่ตนเองชื่นชอบที่สุด
“ว้าว! ป้าพีชทำเค้กได้น่ากินมากเลยครับ”
“ไม่ใช่น่ากินธรรมดานะครับ รสชาติก็อร่อยนุ่มลิ้นด้วยนะครับราฟาล”
คีธรีบโกยคะแนนให้กับธัญพิชชา พลันนั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นกระดาษสีทองรองขนมเค้ก ซึ่งมีตราของร้านเค้กชื่อดังประทับอยู่ด้วย ก็รีบไปยกเค้กออกจากตรงหน้าของราฟาลอย่างรวดเร็ว ด้วยเกรงว่าลูกน้อยจะจับได้ว่าธัญพิชชาไม่ได้ทำเค้กด้วยตนเอง
“คุณคีธ ทำอะไรคะ”
ธัญพิชชาร้องถามเบาๆ เมื่อจู่ๆ คีธก็คว้าขนมเค้กมาถือไว้ไม่ยอมให้เธอตักเค้ก ซึ่งทางร้านตัดแบ่งเป็นชิ้นๆ เป็นรูปสามเหลี่ยมไว้เรียบร้อยแล้ว
คีธขยับกายเข้า
