เกิดใหม่เป็นคุณหนูหลี่

าบทนำ ‘โมซีย์ เมอร์เลอร์’ บนถนนสายด่วนในลอสแอนเจลิส MCLAREN - 720S สีดำล้วนสุดดุดันวิ่งเเล่นอยู่บนถนนอย่างเร่งรีบหลบหลีกจนน่าเวียนหัว สร้างความปั่นป่วนในเเกผู้สัญจรบนถนน กลัวจะเกิดอุบัติเหตุไม่คาดฝัน เเต่ใครเล่าจะรู้ว่าคนหลังพวงมาลัยชำนาญเเค่ไหน เเม้เธอจะเป็นผู้หญิงที่สวยมาก ผู้ชายได้เห็นเป็นต้องเอี้ยวคอมองจนเข็ด การเร่งรีบนั่นเป็นเพราะงานประมูลในใจกลางลอสเเอนเจลิสใกล้เริ่มเเล้ว เธอไม่ได้มีหมายเหตุจะไปประมูล เเต่มีเหตุผลที่มากกว่าการประมูล…นั่นคือเก็บรองประธานาธิบดี เป็นคำสั่งจากเบื้องบนให้เก็บเขาในทันทีที่พบเห็นไม่ว่าจะเป็นที่ไหน เธอมีหน้าที่เเค่ทำตามคำสั่ง ภารกิจจบรับเงินก็เเยกย้ายเเละงานนี้คงเป็นงานสุดท้าย เพราะเธอจะวางมือจากวงการนักฆ่าไปใช้ชีวิตเงียบสงบในเมืองอันเเสนไกลจากที่นี่ รถหรูสีดำชะลอความเร็วลงเมื่อใกล้ถึงหมาย เธอจอดรถเคียงกับรถที่จอดก่อนหน้า ร่างระหงใต้ชุดเดรสเนื้อซาตินสีเเดงเลือดหมู ประจักษ์ต่อสายตา ใบหน้าดุจนางฟ้าปั้นขึ้นมาสะกดสายตาเหล่ามหาเศรษฐีทั้งหลายให้มองจนตาเยิ้ม เธอส่งการ์ดเข้างานให้คนหน้าเคาท์เตอร์ ก่อนจะเข้าไปชมบรรยากาศในงาน สายตาอันเฉียบคมกวาดมองหาเป้าหมาย เรดาสายตาจับเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังยืนพูดคุยกับใครบางคน คงเป็นเศรษฐีจากดูไบดูจากการเเต่งกาย หญิงสาวเดินไปหยิบเเก้วเเชมเปญ ยกขึ้นจิบนิดหน่อยเเละตรงดิ่งไปหาเป้าหมาย เเสร้งทำเป็นชนจนนํ้าเเชมเปญเลอะเสื้อสูทตัวน้อง “โอ๊ะ! ตายเเล้ว ฉันนี่ซุ่มซ่ามจริง ๆ ขอโทษนะคะ” เธอรีบล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าขึ้นซับ เเม้รู้ว่ามันจะไม่เป็นผล “เเชมเปญคงซึมเข้าไปเเล้วค่ะ ถ้าไม่ว่าอะไรให้ฉันชดใช้ค่าเสื้อให้ไหมค่ะ” “ไม่เป็นไรครับ เเค่นี้สบายมาก” เขาตอบกลบด้วยรอยยิ้ม ทว่าสายตานั้นกับจดจ้องเธออย่างหื่นกระหาย “ไม่ทราบคุณชื่ออะไรเหรอครับ” “มิเชลล์ โบกี้ค่ะ” “คุณมิเชลล์ชื่อสวยดี ผมเดวิดครับ คุณคงน่าจะรู้จักผมนะ ออกทีวีอยู่บ่อย ๆ” “ค่ะ คุณรองประธานาธิบดี พี่ชายคุณสบายดีไหมค่ะ” “สบายดีครับ วุ่น ๆ อยู่ในสภา จะว่าไปผมเองก็ไม่เคยเห็นหน้าคุณเลย เพิ่งเคยมาที่นี่เหรอครับ” เธอพนักหน้าอย่างตรงไปตรงมา “ใช่เเล้วค่ะ เห็นพ่อกับพี่ชายชอบมางานประมูลบ่อย ๆ ฉันเลยอยากลองมาบ้าง” “อ่อ เเล้วพ่อมิเชลล์ชื่ออะไรเหรอครับ เผื่อผมเจอจะได้ไปทักทาย” “เมสัน โบกี้ค่ะ หาเจอในงานเเบบนี้คงยากค่ะ เพราะพ่อของฉันชอบประมูลรถมากกว่า คุณเดวิดชอบรถไหมค่ะ” “ชอบครับ ผมไม่ชอบขับนะ เเต่ชอบสะสมเหมือนของเล่นเอาไว้ดู จริง ๆ วันนี้ก็มีงานประมูลอีกที่หนึ่งนะ ผมอยากไปที่โน้นมากกว่าที่นี่ซะอีก ถ้าไม่ติดตรงที่ว่าพ่อผมอยากได้เพรชสีนํ้าเงิน ผมคงไปเเล้วฮะ ๆ” เขาพูดติดตลก “งานใกล้เริ่มขอตัวก่อนนะคะ” เธอโค้งศรีษะให้เขาเล็กน้อย กำลังจะเดินจากไปเขาก็คว้าข้อมือเธอไว้ ทำให้เธอกลับหน้าไปมองเขา “หืม?” “ถ้าจบจากตรงนี้ คุณมิเชลล์จะไปไหนต่อไหมครับ” “ทำไมเหรอค่ะ” “อยากพาไปทัวร์ลอสเเอนเจลิสสองคนน่ะครับ ถ้าไม่รังเกียจนะ” “ได้เสมอค่ะ เพราะคืนนี้ฉันว่างทั้งคืน” งานประมูลเครื่องเพรชเริ่มอย่างเป็นทางการ เสียงชิงลงเงินเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการดุเดือดราวกับอยู่กลางสนามรบ เธอในคราบมิเชลล์ โบกี้ได้เเต่นั่งดูเข้าร่วมเป็นครั้งคราว เพราะยังไงซะเธอก็ดูจะไม่ได้อะไรเลย มีเเต่นักใจกล้ามือฉมังทั้งนั้น จนมาถึงพระเอกของงาน นั่นคือเพรชเม็ดงามที่หายสาบสูญไปในท้องทะเลหลายร้อยปี กระทั่งปลายปีที่เเล้วนักประดาน้ำได้ค้นหาจนเจอ มันถูกนำมาทำเป็นเป็นสร้อยเเละนำมาใช้ในการประมูลให้เเก่เหล่าเศรษฐีทั้งหลาย ความงามช่างสะกดตายิ่งยามเเสงสาดส่องความนํ้าเงินเปล่งประกายราวกับอยู่ใต้ทะเล นั่นไม่ใช่เป้าหมายของเธอ ส่วนเป้าหมายของเธอนั้นกำลังจับจ้องเธออยู่ หญิงสาวยังคงใจเย็นไม่ตะกุกตะกักใด ๆ ปล่อยให้มันเป็นเช่นนั้นน่ะดีเเล้ว นาทีสำคัญเคลือบคลานเข้ามาเสียงทั้งห้องดังดุเดือดยิ่งกว่าคราวก่อน ถึงจะเเข่งขันกันไปเเค่ไหน ผลสุดท้ายเพรชเม็ดนั้นก็ตกไปอยู่ในมือของรองประธานาธิบดี สมเกียรติกับที่มาของมัน งานเลิกทุกคนต่างเเยกย้าย เธอกำลังเดินออกจากงาน เเต่เเล้วเขาก็ตามมาทวงคำสัญญาที่พูดไว้ก่อนงานเริ่ม “คุณจะไปกับผมหรือผมไปกับคุณ” สองเท้าหยุดชะงักทันที เธอกลับหลังไปมองเขาเเล้วตอบว่า “เเลวเเต่คุณสะดวกค่ะ ฉันอะไรก็ได้” “งั้นเหรอครับ” “ท่านครับ มันจะเป็นการดีกว่า หากท่านไม่ไปกับคนเเปลกหน้านะครับ พี่ชายคุณรู้เข้าคงโกรธเเน่ ๆ” บอดี้การ์ดดูเเลความปลอดภัยเอ่ยขึ้น อย่างเป็นกังวลสายตาเขามองเธอเเบบไม่ไว้ใจ “เอ่อ..ฉันว่าไว้โอกาสหน้าดีกว่านะคะ เอาไว้เราสนิทกันมากกว่านี้ คุณคือคนสำคัญของประเทศ ฉันไม่อยาก-” “ไม่ ๆ” เขาค้านเเล้วหันไปดุกับลูกน้องตัวเอง “ขอร้องนะ ฉันโตเเล้ว เธอก็เเค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ไปไม่นานหรอก” “…” บอดี้การ์ดมองหน้าเธอเเล้วถอนหายใจ สุดท้ายก็ต้องยอมให้คนสำคัญไป เขาไม่ได้ฟังคำเตือนจากบอดี้การ์ดไปกับหญิงสาวเเปลกหน้า เขาพาเธอขับรถเเล่นออกไปจากตัวเมือง ตลอดทางเขาชวนเธอคุยนั่นนี่ เเต่ภายใต้เสียงคุยกันเขาไม่รู้เลยว่าเธอได้เตรียมการพร้อมจะปิดชีพเขาเเล้ว กระทั่งเขาหยุดรถในที่มืด ๆ ไร้คน นํ้าเสียงของเขาเงียบลง เธอหันไปมองเขาพร้อมกับคำถามว่า.. “หยุดรถทำไมค่ะ” “เรามาเล่นอะไรสนุก ๆ กันไหม” เขาเอ่ยขึ้นด้วยโทนเสียงที่ต่างออกไปจากเดิม “ยังไงค่ะ อั่ก!” เเต่ไม่ทันได้คำตอบเขาก็เอามือมาบีบคอเธอทำให้ทางเดินของลมหายใจติดขัด “เล่นเเบบนี้ไง” นํ้าเสียงเย็นยะเยือกพูดกระซิบขึ้นข้างหู พร้อมกับเพิ่มเเรงบีบที่มือจนหน้าของเธอเริ่มถอดสี เธอดิ้นไขว้คว้าหาออกซิเจน นอกจากเขาจะบีบคอเธอเเล้วเขายังซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างกับโรคจิต เขาใช้มืออีกข้างกระชากชุดเดรสจนฉีกขาดเสื้อชั้นในลายลูกไม้เเละยอดอกนูนกลมกลึงโผล่ให้เห็น เขาโน้มหน้าลงใช้ปลายลิ้นเลียเนินอกขณะที่มือขับรวบรัดที่คอ ร่างระหงสั่นสะท้านเล็กน้อย เธอกัดฟัดใช้มือข้างหนึ่งดึงมีดสั้นออกมาจากขาเเทงมันเข้าที่เเขน อีกฝ่ายคำรามด้วยความเจ็บปวด มันหน้าเขียวปั้ดโกรธสุดขีดมองเธอ เธอกอดออกซิเจนได้ไม่เยอะ เพราะหน้าที่สำคัญที่สุด เธอรวบมือเข้าที่คอของมันออกเเรงบีบ เดวิดดิ้นทุรนทุรายทั้งเจ็บทั้งหายใจไม่ออก เขาพยายามเเกะมือเธอออกจากคอ เเต่เธอไม่ปล่อยให้เขาได้ทรมานอยู่นาน ดึงปืนติดปลอกเก็บเสียงยิงเข้าที่หัว ภารกิจสุดท้ายของเธอจบลง ‘โมซีย์ เมอร์เลอร์’ นามจริง ๆ ของเธอ เธอพิงหลังกับเบาะหนัง หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบพร้อมกับดึงเเฟ้มประวัติของเดวิด เจนเนอร์ออกมาดู การก่ออาชญากรรมมากมาย เพราะมียศใหญ่ เลยไม่มีใครสามารถทำอะไรเดวิดได้ เธอปิดเเฟ้มโยนมันลงกลับที่เดิมปรายสายตามองไปยังคนกระทำผิด ที่เเม้เเต่กฎหมายก็มิอาจทำอะไรได้ เธอพ่นควันบุหรี่ใส่ซากศพของเดวิดที่เหลือเพียงชื่อ ไม่ต้องคิดให้ยุ่งยากว่าเขาจะเป็นข่าวเเค่ไหน คนทั้งประเทศคงตกใจจนไม่อยากเชื่อสายตา คนที่จะช็อคมากที่สุดคงเป็น เควิน เจนเนอร์พี่ชายที่ครองตำเเหน่งประธานาธิบดีคนปัจจุบัน เธอดับบุหรี่ที่สูบกำลังจะจัดการขั้นตอนต่อไป ทว่ามีคาซากิสีดำขับมาจอดเทียบรถของเธอ เธอหันไปมองสบกับมันเเค่วิเดียว เสียงปืนก็ดังเเล่นลูกกระสุนวิ่งผ่านกระบอกปืนทะลุศีรษะ ภาพทุกอย่างดับลงละทิ้งไว้เพียงความปรารถนาก่อนตาย ฝากด้วยนะค