ชายงามในเรือนเล้าหมู
2555 คำ
ชายงามในเรือนเล้าหมู
เรือนเก่าหลังงามขนาดสองชั้นเป็นส่วนผสมระหว่างสถาปัตย-กรรมไทยโบราณและตะวันตก ดูหรูหราให้ความคลาสสิก มันปลูกอยู่ในพื้นที่จังหวัดทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือใกล้ทะเลสาบบัวแดง
ตัวบ้านและพื้นที่โดยรอบถูกใจวีรินทร์สาวอวบเป็นที่สุด เรือนหลังนี้แต่เดิมเป็นของสมใจ นางเป็นหญิงชราอายุเฉียดร้อยปี เดินเหินไม่สะดวก อาศัยรถเข็นแทนขา
สมใจนั้นเป็นคนหัวแข็งแต่ไหนแต่ไรมา นางเคยประกาศว่าจะไม่ยอมย้ายไปไหน ด้วยมีความผูกพันกับบ้านและบุคคลที่ล่วงลับไปแล้ว ซึ่งนับวัน นางยิ่งบ่นเพ้อถึงใครต่อใครเรื่อยเปื่อย พลอยให้ลูกหลานหวาดกลัวไปตามๆ กัน
“เขาจะกลับมา ฉันรู้ ฉันมั่นใจ คุณย่าเคยบอกไว้ เมื่อดอกบัวแดงบานเต็มทะเลสาบ เขาจะกลับมา”
นั่นคือเสียงสุดท้ายที่วีรินทร์ได้ยิน ก่อนที่สมใจจะป่วย ถูกหามส่งโรงพยาบาลเพราะปัญหาสุขภาพเรื้อรัง
จากนั้นวีรินทร์ก็หาเหตุผลร้อยแปดเพื่อกล่อมลูกหลานของนางเพื่อขอซื้อบ้าน หญิงสาวไม่ได้กดราคาอีกฝ่าย แต่อย่างไร หล่อนให้ตามเกณฑ์เหมือนทุกรายที่ผ่านมา เพียงแต่ พรรณสิริลูกสาวคนสุดท้องหญิงชราร้อนเงิน อยากไปใช้ชีวิตที่ต่างประเทศกับสามีฝรั่งหนุ่มรุ่นคราวลูก วีรินทร์จึงได้เรือนหลังนี้สมปรารถนา
หลังจากวีรินทร์ปรับปรุงบ้านเสร็จ และขายให้มานพ ลูกค้าหนุ่มใหญ่
พอเขาย้ายเข้าไปอยู่ได้ไม่กี่วันกลับบอกคืนทันที พร้อมกล่าวหาว่าหล่อนย้อมแมวขายบ้านผีสิงให้
ชายวัยกลางคนเกิดอาการประสาทหลอนจนถูกนำตัวเข้ารักษาที่โรงพยาบาลจิตเวช แถมยังบอกใครต่อใครว่าเห็นผู้หญิงโผล่ออกมาจากพื้นไม้บนชั้นสองของบ้าน
“ผะ ผี...ผู้หญิงตัวขาวอวบ มะ เหมือน ยายอ้วนเจ้าของ วี.พี.รักคุณนั่นแหละ” มานพเชื่ออย่างสนิทใจว่าอีกฝ่ายเป็นวิญญาณชั่วร้ายที่ติดอยู่ในบ้าน
“ไม่จริ๊ง จะมีใครขาว สวย หมวย เอ็กซ์กว่าแก้มอุ่น ไม่มีทางเป็นไปได้”
หล่อนแก้ต่างให้ตนเองอย่างเป็นเดือดเป็นแค้น ทว่าเสียงดังหวีดแหลมของสาวอวบดูจะไม่เป็นที่นำพาของอีกฝ่าย มานพยังโพนทะนาไม่หยุดถึงเรื่องวิญญาณร้ายในบ้านหลังนั้น
“คอยดูนะ ถ้าตาแก่ยังไม่หุบปากให้สนิท แก้มอุ่นคนสวยคนนี้จะไปเข้าฝัน แล้วบีบคอให้ลิ้นจุกปากตายไปเลย”
คำพูดหล่อนทำให้คนที่ได้ยินต่างหวาดหวั่นไปตามๆ กัน ด้วยหญิงสาวมีลูกบ้าเยอะ ชอบทำอะไรแผลงๆ มาตลอด โดยเฉพาะการซื้อบ้านเก่าซึ่งมีประวัติพิลึกพิลั่นแล้วมาปรับปรุงใหม่ ก่อนปั่นราคาและขายให้ลูกค้าในราคาแพงลิบ
ในตอนที่วีรินทร์เข้าไปสำรวจบ้านหลังเกิดเหตุการณ์สั่นประสาทกับมานพ สิ่งซึ่งสร้างความรำคาญใจให้หล่อนคือพื้นไม้บนห้องนอนใหญ่ มันมีลายเสี้ยนชวนหลอน เมื่อแสงจากด้านนอกสาดกระทบกิ่งก้านต้นไม้จะสะท้อนเป็นเงาผ่านบานช่องแสงขนาดใหญ่ มองเผินๆ เห็นเป็นรูปร่างตามสมองจินตนาการ บางที บนพื้นไม้ก็มีหยดน้ำผุดขึ้นมา แลดูคล้ายพื้นไม้ดังกล่าวตกน้ำมัน!!
“เฮ้อ แก้มอุ่นเคยได้ยินแต่เรื่องเสาตกน้ำมัน นี่มันแค่พื้นไม้เก่าๆ อาจมีลายเสี้ยนแปลกตาไปบ้าง”
“เอ่อ...อย่างนี้นะคุณแก้มอุ่น ย่าสมใจเคยเล่าให้ป้าฟังว่าบนพื้นไม้มักมีน้ำมันผุดขึ้นมา ก็ตรงลายเสี้ยนที่คล้ายรูปใบหน้าผู้หญิงนั่นแหละ ป้ามองกี่ทีก็เหมือนคนกำลังร้องไห้...” นางว่าเสียงเป็นจริงเป็นจัง
“ป้าก็เป็นไปกับเขาด้วยหรือ” วีรินทร์ทำเสียงเข้มใส่คนที่จ้างให้ดูแลบ้าน
“ไม่ใช่แค่ป้าคนเดียว ลุงก็เคยเห็น เป็นรูปหน้าผู้หญิงจริงๆ ไม่เชื่อคุณแก้มอุ่นลองมองให้ดีสิคะ”
หญิงวัยกลางคนชี้ชวนให้สาวอวบพินิจพิเคราะห์พื้นไม้ แต่หล่อนไม่สนใจ แถมถอนหายใจเสียงดังอีกครั้งด้วยความรำคาญ
“เอาอย่างนี้ เดี๋ยวแก้มอุ่นสั่งรื้อพื้นพวกนี้ออกให้หมด จะได้ไม่ต้องมีใครเห็นผีสางนางไม้อีก”
ทว่าความตั้งใจของหญิงสาวกลับไม่ประสบความสำเร็จ การรื้อพื้นไม้ในห้องนอนใหญ่กลายเป็นเรื่องยากลำบาก เมื่อวิศวกรประจำบริษัทบอกว่าการกระทำดังกล่าวอาจสร้างความเสียหายพื้นห้องนอนใหญ่ทั้งหมด และต้องใช้เวลาในการทำงานนานนับเดือน
เมื่อได้ข้อมูลเช่นนั้น หล่อนเลยเปลี่ยนแผน ด้วยใกล้กำหนดที่ลูกค้ารายใหม่จะเข้ามาดูบ้านเต็มที
แม้หลายคนจะหวาดกลัวเรื่องเขย่าขวัญสั่นประสาทอยู่มาก แต่
สิ่งเหล่านั้นมิอาจทำให้วีรินทร์ขวัญเสีย
สำหรับหล่อนสิ่งสำคัญที่สุดของสาวอวบคือ เงิน เพราะเงินหนาๆ สามารถปิดปากคนให้สนิท แถมยังสามารถไล่วิญญาณเฮี้ยนให้หายไปจากโลกนี้ได้
จากนั้น วีรินทร์ก็สั่งคนหัวหน้าเปลี่ยนผนังไม้อัดซึ่งสีลอกล่อนดูไม่งามตาออก และเป็นตอนนั้นที่หล่อนได้พบหีบไม้ซึ่งซ่อนอยู่ด้านใน แต่แรกตั้งใจคืนสมใจ แต่เมื่อบวกลบคูณหารแล้วหล่อนคิดว่าฮุบเอาไว้เองจะเกิดประโยชน์มากกว่า
วีรินทร์เดินทางมาที่บ้านเก่าหลังนั้นในอีกหนึ่งอาทิตย์ต่อมา เพราะมีหนุ่มหล่อลูกครึ่งเกาหลี-อเมริกันจีนให้ความสนใจต้องการบ้านพักตากอากาศ และหล่อนได้หาทางหว่านล้อมที่จะขายบ้านหลังดังกล่าวให้อีกฝ่ายจนสำเร็จ
หญิงสาวมาถึงที่นี่ตอนเย็น ออกย่ำราตรีเสียครึ่งค่อนคืน สุดท้ายพอตื่นก็มีอาการตัวร้อนคล้ายเป็นไข้หวัด ช่วงสายของวันนั้น ป้าและลุงที่จ้างให้ดูแลบ้านติดธุระ ทั้งคู่จึงให้เด็กสาวสุดจะแก่แดดคนหนึ่งมาอยู่เป็นเพื่อนสาวอวบ
“เจ้อยากงีบสักพัก น้องมีอะไรก็ไปทำเถอะ” หล่อนบอกเด็กสาวหลังจากกลืนยาลดไข้ลงคอ
เด็กสาวมองวีรินทร์ตาโต ประหนึ่งสิ่งที่หล่อนกล่าวเป็นเรื่องชวนตระหนก
“นอนที่นี่ บนเตียงนั่นหรือเจ้” เธอถามพร้อมชี้มือไปยังเตียงไม้สักโบราณหลังใหญ่สี่เสา
“ใช่ ทำไมล่ะ นี่มันบ้านที่เจ้ซื้อด้วยเงินตัวเอง เตียงนั่นก็ทาสีใหม่จนสวยเช้ง มีผ้าลูกไม้ห้อยเหมือนห้องหอเจ้าบ่าว เจ้าสาว”
วีรินทร์ชอบใจสิ่งที่ตนได้ออกแบบห้องนอนใหญ่ให้เหมือนห้องหอจีนโบราณ เน้นข้าวของสีแดงอุบอุ่นพร้อมเครื่องประดับเป็นคู่กัน
“แหม อันนั้นหนูรู้ แต่เจ้ไม่กลัวรึไง หลายวันก่อนลุงมานพยังโวยวายว่าถูกผีหลอก เขาวิ่งไปเคาะประตูบ้านหนูเสียงดังปังๆ ตัวงี้เปียกฝนไปหมด และยังเล่าว่า...มีผู้หญิงโผล่ออกมาจากตรงนั้น!”
เธอว่าพร้อมชี้มือไปที่ลายเสี้ยนไม้บนพื้นในจุดซึ่งวีรินทร์ยืนทับพอดี
“แล้ว...!”
เด็กสาวตาโตกว่าเดิม พี่สาวคนนี้เป็นคนแข็งแกร่งมาก ดูท่าจะไม่สะทกสะท้านในสิ่งที่เธอพูดถึงสักนิด
“ดูๆ ไป หนูคิดว่า ผีเฮี้ยนๆ ในบ้านคุณย่าสมใจ คงไม่สามารถทำอะไรเจ้ได้ ถ้าอย่างนั้นหนูไปอยู่ข้างล่างดีกว่า” เธอว่าพร้อมเตรียมผละหนี
“เดี๋ยว! น้องควรทำความเข้าใจเสียใหม่ บ้านหลังนี้ไม่ใช่ของทวดสมใจแล้ว มันเป็นของเจ้อย่างถูกต้องตามกฎหมายจ้ะ และเลิกพูดถึงเรื่องผีเสียที ได้ยินแล้วมันจี๊ด!”
“อูย หนูลืม ตอนนี้มันเป็นของเจ้ ของเจ้คนสวย และโลกนี้ไม่มีผีค่ะ” เธอยกมือไหว้อย่างลิงหลอกเจ้า
“เอาละ ไปเล่นโทรศัพท์รอเจ้ข้างล่างเถอะ แต่ห้ามหนีไปไหนจนกว่าเจ้จะตื่น” วีรินทร์สั่งเด็กสาว
“หา! เจ้ยังคิดว่าตนเองจะได้ตื่นอีก โอ้...มันไม่ง่ายขนาดนั้น...”
สีหน้าสีตาและน้ำเสียงเธอดูพิกลราวกับว่า การนอนบนเตียงสี่เสาของวีรินทร์ครั้งนี้ หล่อนจะไม่มีโอกาสได้ตื่นมาพบโลกแห่งความจริงอีก!!
วีรินทร์โมโหเด็กสาวที่ยังพูดเพ้อเจ้อจึงหวีดใส่อีกฝ่าย ก่อนไล่ไปให้
พ้นๆ หน้า
เมื่อเด็กสาวขอตัวลงไปด้านล่าง วีรินทร์ก็สืบเท้าตรงไปยังบานหน้าต่างซึ่งเปิดรับลม
สายลมอ่อนๆ พัดผ่านกาย หอบกลิ่นหอมของดอกไม้เข้าจมูก หล่อนสูดกลิ่นหอมและรู้สึกผ่อนคลายเป็นพิเศษ เบื้องหน้าคือต้นหอมหมื่นลี้มีพวงสีส้มสดใส
แวบหนึ่งหญิงสาวนึกถึงเรื่องที่เคยผ่านตาทั้งจากหนังสือนิยายรักและภาพยนตร์จีนชุดที่เคยดูกับบิดา ความสุขในวันเก่าก่อนคล้ายคืนกลับสู่หัวใจ
หญิงสาวหมุนตัวกลับ แล้วก้าวไปหาเตียงนอนสี่เสา กลิ่นผ้าที่สะอาดเรียกร้องให้พักผ่อนร่างกาย และความนุ่มของเตียงก็รองรับสัดส่วนอวบอัดเย้ายวนได้เป็นอย่างดี
“ขอฝันหวานถึงหนุ่มหล่อสักคนนะเจ้าคะ ตื่นขึ้นมาจะได้มีแรงทำงาน”
หล่อนว่าแล้วก็หัวเราะคิก พลางคิดถึงเรื่องราวข้ามภพข้ามชาติของนางเอกในนิยายและภาพยนตร์ดังๆ หลายต่อหลายเรื่อง แต่ละนางล้วนพบหนุ่มหล่อและได้ครองคู่กันตราบนานเท่านาน
หนังตาวีรินทร์ที่หนักอึ้งอยู่แล้วทำงานอย่างเป็นอัตโนมัติ หล่อนเป็นคนหลับง่ายตั้งแต่ไหนแต่ไร ยิ่งมีอาการไข้รุมเร้ายิ่งทำให้ง่วงหนัก
ดังนั้น ไม่นานหลังจากล้มตัวลงนอนจึงถูกดังเข้าสู่ภวังค์พิศวง!!
นางรำในชุดบางเบาอวดความงามพร้อมจอมยุทธ์ที่ร่ายรำเพลงดาบ ฉากต่อสู้ดุเดือดฉายขึ้นพร้อมเสียงผีผาหวานซึ้งสลับเสียงกลองดังทุ้มในใจ ก่อนตัดมายังใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มผมยาวสีดำราวกับน้ำหมึก เป็นตอนนั้นที่หล่อนนึกขำตนเอง สุดท้ายก็พ่ายแพ้แก่ชายงาม แถมเป็นชายงามที่เพียงแค่แรกเห็นหน้า หัวใจก็กระตุกไหว
เสียงนักเล่านิทานพเนจรดังขึ้น มันอยู่ในชุดคลุมยาว ปกปิดใบหน้ามิดชิด เสียงมันแหบพร่าหากมีเสน่ห์ชวนฟัง
“ถึงเวลาของเจ้าเสียที ข้ารอคอยมานานเหลือเกิน”
วีรินทร์ยังสับสนต่อทุกสรรพสิ่งรอบตัว ก่อนหันมาสนใจเสียงที่เอ่ยทัก
“รอหนู...รอทำไมคะ”
มันหัวเราะเสียงน่าเกลียด ก่อนเอ่ยถึงชายงามผู้นั้น และเรื่องราวสุดโลดโผนของอีกฝ่าย
“คุณชายผู้ต่ำต้อย อาศัยอยู่ในเรือนเล้าหมูข้างโรงเก็บฟืนร้าง ใครจะรู้ว่าภายนอกที่เหมือนคนไม่เอาถ่าน เนื้อแท้เขาคือผู้ที่สร้างสรรค์ศิลปะชั้นเยี่ยม ผ่านภาพวาดสาวงามในหอหูเตี๋ยฮวา”
วีรินทร์ตั้งใจฟังสิ่งที่นักเล่านิทานกล่าว พลางจดจ้องหนุ่มรูปงามที่สวมชุดยาวสีฟ้าอ่อนสลับขาว เขาผูกผมยาวสลวยด้วยผ้าสีเข้ม สองแก้มนวลใส ริมฝีปากชุมชื้นเป็นกระจับสวย
“จะว่าหล่อก็หล่อลากดิน จะว่างามก็งามล่มบ้านล่มเมือง โลกนี้มีคนแบบนี้อยู่ด้วยจริงๆ หรือ”
ยามเขายิ้มและหัวเราะยิ่งขับให้ใบหน้าดูอ่อนหวานงดงาม ชวนให้นึกถึงเทพจากสรวงสวรรค์
“นี่ถ้าได้อยู่ใกล้ชิด กะหนุงกะหนิงทั้งวัน ชาตินี้คนสวยคงนอนตายตาหลับ” หล่อนว่าไปด้วยความคึกคะนอง
“ความต้องการของเจ้า มิไกลเกินเอื้อม บุรุษผู้นี้ผูกพันต่อเจ้า ฟ้าดินลิขิตโชคชะตาไว้ ผิดแต่ยามนี้ดวงตาเจ้ามืดบอด จึงมองไม่เห็นด้ายแดงที่ร้อยรัดกัน”
“ฝัน! แก้มอุ่นต้องฝันไปแน่ๆ คนหล่อขนาดนี้จะมาเป็นผู้ชายของแก้มอุ่นได้ยังไง” หล่อนสงสัยหนัก
“คำตอบมีอยู่ที่ตัวเจ้า ไม่มีผู้ใดล่วงรู้” สิ่งที่นักเล่านิทานกล่าว สร้างความสงสัยแก่วีรินทร์
“หมายความว่ายังไง”
“ข้าไม่ได้มีหน้าที่ตอบ สิ่งที่เจ้าผูกพันกับคุณชายจะนำพาให้ได้พบกันอีกครา และขึ้นอยู่กับว่าบุญแลวาสนาจะเกื้อกูลกันหรือไม่”
“โอ้ เหมือนพวกละครหลังข่าวแนวข้ามภพข้ามชาติเปี๊ยบ!”
วีรินทร์ว่าเสียงสนุก หล่อนชอบเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ที่เพ้อฝันเป็นทุนอยู่แล้ว
“ทุกสิ่งเจ้าก็รู้ดี ดังนั้นจงพยายามเอาตัวรอดให้ได้ในโลกที่เจ้าไม่เคยพบเห็นมาก่อน”
“อูย จริงจังอะไรขนาดนั้น นี่แค่ความฝันนะคะ”
หล่อนว่าพลางมองรอบตัว เห็นต้นหอมหมื่นลี้ซึ่งยามนี้ดอกของมัน
เคลื่อนไหวไปมา ดูงดงามเกินจะอยู่ในโลกแห่งความจริง
“แต่อย่าลืมว่าเกิดมามีชีวิตเดียว ดังนั้นจงรักษาเอาไว้ให้ดี สิ้นลมหายใจเมื่อไร ทุกอย่างเป็นอันมอดดับ”
“พูดเป็นลางแบบนี้แสดงว่ามีเรื่องชวนขนหัวลุกรอแก้มอุ่นอยู่ใช่ไหม แบบนั้นไม่เอาด้วยหรอก ยังไงที่นี่ก็มีผู้ชายหล่อล่ำให้แก้มอุ่นเสวยสุขเพียบ”
“อย่าเอาแต่พูดจาเหลวไหล เจ้าหารู้ไม่ว่าในชาติภพก่อน เจ้ากระทำสิ่งชั่วช้าใดไว้บ้าง ฉะนั้นจงกลับไปแก้ไขเสีย มิเช่นนั้น ชีวิตนี้จะ
ไม่ได้พบความสุข”
“หืม สรุปว่าท่านเป็นผู้ใดกันแน่ ยมทูตในขุมนรก หรือนักเล่านิทาน”
“ข้าเป็นสิ่งใด เจ้าอย่าได้นำพา ให้รู้เพียงแต่ว่าเจ้าจะเกิดใหม่ในร่างอื่น และหนทางอยู่รอดนั้น ขึ้นอยู่ว่าเจ้าจะสามารถใช้สติและปัญญาที่มีอยู่นี้ ช่วยตนเองได้มากน้อยแค่ไหน”
“โอเค คนสวยเข้าใจ แต่ยังไงขอให้เกิดใหม่ในร่างผอมเพรียวและสวยแซ่บนะเจ้าคะ อีกอย่าง ขอให้ผู้ชายทั้งแผ่นดินก้มหัวให้หนูแบบถวายชีวิตเลยยิ่งดี”
หล่อนพลั้งปากต่อรองอีกฝ่ายอย่างคะนอง พอมันวางสีหน้าเข้ม และปิดปากเงียบเลยถามย้ำ
“ขอแบบนี้ ไม่ผิดกติกาใช่ไหมเจ้าคะ”
“ย่อมกระทำได้ ทั้งหมดที่กล่าวมาคือความปรารถนาที่แท้จริงอย่างนั้นรึ”
“แน่นอน ผู้หญิงที่ไหนจะไม่อยากสวยพร้อมมีผู้ชายล้อมหน้าล้อมหลัง ยิ่งให้หลงรักแบบหัวปักหัวปำได้ นับว่าเยี่ยมยอด”
ร่างในชุดคลุมยาว ยกมือข้างหนึ่งลูบเคราที่ปลายคาง ก่อนหัวเราะเสียงทุ้มกังวาน
“เอาอย่างนี้ ข้าจะให้สองสิ่งตามที่เจ้าขอ แต่เจ้าต้องยอมรับเงื่อนไขอื่นที่จะตามมาด้วย ทุกสิ่งล้วนมีด้านตรงกันข้าม” น้ำเสียงในปลายประโยคของอีกฝ่ายชวนหวาดหวั่นใจ
วีรินทร์นิ่วหน้าอยู่เล็กน้อย นึกแปลกใจต่อสิ่งที่อีกฝ่ายกล่าว แต่วินาทีนี้ หล่อนถูกภาพหนุ่มรูปงามมอมเมาจนยากจะถอนใจ โดยเฉพาะตอนที่เขายิ้มกว้าง และส่งสายตาเจ้าชู้ฝากรักมาให้
“ตกลงค่ะ การค้าขายครั้งนี้ แก้มอุ่นยอมรับข้อเสนอ”
จากนั้นหญิงสาวก็ล่องลอยอยู่ในความฝันอันแสนยาวนาน...
- ผู้เขียน
