เกินห้ามใจ
1078 คำ
ในกลุ่มเพื่อน ปืนเป็นคนเดียวที่คอยเป็นห่วงอยู่เสมอ และถามไถ่ในเรื่องราวเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่น กินข้าวหรือยัง หิวไหม วันหยุดไปไหน ไปทำอะไรมาบ้าง และมักเป็นคนที่โทรหาเธอเสมอ
ทุกครั้งที่คุยกันเขาก็บอกตัวเองว่ามันเป็นอะไรที่ดี และรู้สึกพิเศษกว่าคนอื่น ๆ
"ปืนชอบนิกกี้มานานแล้วนะ"
"ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ไม่รู้เหมือนกัน แต่มารู้ตัวอีกที เธอก็มาวิ่งวนอยู่ในนี้" เขาชี้ไปที่หน้าอกข้างซ้าย
"มิน่า รู้สึกเหนื้อย เหนื่อย" หญิงสาวหัวเราะ
"หื้อ..."
"ก็ปืนไม่ให้เรานั่งพักเลยอะ ให้วิ่งวนอยู่ได้ นิกกี้ก็เหนื่อยอะสิ"
เขาหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ ยกมือขึ้นหยิกแก้มที่แดงระเรื่อนั่น
"ขอเวลาปืนอีกห้าปีนะ กลับจากกลับจากเยอรมัน นิกกี้แต่งงานกับปืนนะ"
"บ้าบอมาขอแต่งงานอะไรตอนนี้ เพิ่งตกลงเป็นแฟนไม่ถึงชั่วโมง" เธออายแทบม้วนลงไปกองตรงนั้น
"ปืนพูดจริง ๆ ไม่ได้พูดเล่นนะ ปืนจริงจังนะ"
"เวลาอาจทำให้ปืนเปลี่ยนใจก็ได้ และอีกอย่างระยะทางระหว่างเรายังแสนไกล ขี้คร้านพอเจอคนใหม่ที่สวยกว่า ดีกว่า ปืนอาจเปลี่ยนใจ"
นิธานจ้องสบตาแน่วแน่
"ไม่มีวัน ความรู้สึกของปืนมันบอกตัวเองแบบนั้น นิกกี้เชื่อปืนได้ไหม"
"ได้...เราจะแกล้งเชื่อปืนได้ไหม"
"แกล้งเชื่อก็ได้" เขายิ้มกว้าง
อย่างน้อยมันก็เป็นคำมั่นสัญญาที่ลูกผู้ชายที่ชื่อนิธานได้ให้ไว้กับเธอ
"สั่งอะไรมากินสิ ปืนเอาปูนิ่มชุบแป้งทอด ขอแป้งน้อย ๆ นะครับ" พนักงานที่ยืนรออยู่พยักหน้า
"หอยแมลงภู่อบหม้อดิน กุ้งผัดสะตอ และก็แกงส้มเนื้อปลากะพง”
“ข้าวเปล่าสองจานพอนะ" เธอต่อท้ายให้
"อื้อ...ตามนั้นเลย ท่าทางน่าอร่อยนะ"
"จะรับหอยชักตีนไหมคะ ของเราใหม่สดทุกวัน" พนักงานเสิร์ฟเชียร์หอยที่ขึ้นชื่อของจังหวัดกระบี่
"ไหวไหม" ปืนถาม นิกกี้รีบพยักหน้า
"โอเคครับ" เขาพับเมนูแล้วส่งคืน
"กินไม่หมดก็ไม่เป็นไร ปืนอยากให้นิกกี้ได้กินอะไรอร่อย ๆ อีกอย่างมื้อแรกของเราสองคน"
"หือ....มื้อแรกที่ไหน กินด้วยกันออกบ่อย"
"นั่นตอนที่ยังไม่ได้เป็นแฟนไง"
นิกกี้นั่งอมยิ้ม มองไปยังท้องทะเลเบื้องหน้า เวิ้งทะเลของเมืองกระบี่ สะพานเจ้าฟ้า เห็นเขาขนาบน้ำตั้งตระหง่านโชว์ความสวย
ปืนลุกขึ้นมานั่งเก้าอี้ตัวที่ติดกับเธอ วางแขนลงบนบ่าของหญิงสาว ก่อนจะเรียกพนักงานช่วยมาถ่ายรูปให้ เขายื่นกล้องโพราลอยด์ส่งให้ผู้หญิงคนนั้น
"สองรูปนะครับ"
สองคนนั่งยิ้มอยู่ใกล้ ๆ กัน และจับมือกันแน่นอยู่ใต้โต๊ะ รอยยิ้มของคนทั้งคู่ เหมือนทุกอย่างในโลกนี้สดใสไปหมด
พนักงานหญิงคนนั้นถ่ายรูปให้สองใบ ปืนยื่นหนึ่งรูปให้กับนิกกี้
"เก็บไว้ดี ๆ นะ เก็บไว้ให้คิดถึงกัน" เธอพยักหน้า รีบเก็บรูปนั้นไว้ในกระเป๋า
อาหารเริ่มลำเลียงลงบนโต๊ะ ทั้งสองกินมันอย่างเอร็ดอร่อย ทั้งคู่จ้องมองตากันเป็นระยะ
ในห้องนอนของนิกกี้
เธอหยิบรูปใบนั้นออกมาจากลิ้นชักที่เธอใส่กรอบเอาไว้อย่างดี
‘ไหนคำสัญญา’ เธอต่อว่าเขาอยู่ในใจ ความรู้สึกเจ็บน้ำตาไหลมันหายไปนานแล้ว เหลือแต่การสาปส่งว่าจะไม่ขอเจอเขาอีกทุกชาติไป
“ราตรีสวัสดิ์ครับ” คอปเตอร์เขย่งขึ้นหอมแก้ม
“ครูนิกกี้น่ารักที่สุดเลยครับ”
เธอเผลอยิ้มเมื่อเด็กชายชม โบกมือให้จนเขาลับตา
ภาพเด็กน้อยลูกชายของเขากับผู้หญิงคนนั้นฉายชัดขึ้นมาในสมอง
“เด็กไม่เกี่ยวสักหน่อย” เธอว่าให้ตัวเองเสียงดัง เพราะตอนนี้มันเกิดความขุ่นเคืองขึ้นในใจ
“ใช่เด็กไม่เกี่ยว แต่พ่อมันเฮงซวย เลี้ยงลูกประสาอะไร ทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ มีเงิน ก็ใช้แต่เงินนะสิ เลี้ยงลูก” เธอว่าให้เขาเหมือนผู้ชายคนนั้นนั่งอยู่ตรงหน้า
เรื่องราวในอดีตผุดขึ้นมาอีกแล้ว
รีสอร์ตเล็ก ๆ ที่อ่าวพระนาง หาดไร่เลย์ จังหวัดกระบี่
“เข้ามาสิ” ปืนเดินนำเข้าไปในห้องก่อน
“นอนห้องเดียวกันหรือ”
“ทำไม ปืนไม่ทำอะไรนิกกี้หรอกน่า” เขารับปาก แต่ในใจพูดว่า
‘ถ้านิกกี้ไม่ยอม’
“นิกกี้นอนเตียงใหญ่นะ ปืนนอนเตียงเล็กนี่เอง”
“อีกห้องที่จองเอาไว้ละ”
“คืนเขาไปแล้ว ตอนแรกห้องนี้กะนอนกันสามคนไง แล้วอีกห้องให้นิกกี้นอนคนเดียว หรือว่านิกกี้ไม่สะดวกใจ”
“อึ... ไม่เป็นไรหรอก นอนห้องเดียวกันนี่แหละ”
“เก็บของกันก่อน แล้วเราสองคนไปเดินเที่ยวกันไหม ไปดูพระอาทิตย์ตกน้ำทะเลกัน”
“จ้ะ”
ทั้งสองยิ้มให้แก่กันอย่างมีความสุข โลกนี้มีเพียงเขากับเธอเท่านั้น ณ ขณะนี้
ปืนจับจูงมือพานิกกี้ลัดเลาะไปตามทางเดิน เรียบหน้าผาของอ่าวพระนางเพื่อไปยังอีกหาดหนึ่ง จนทะลุ มองเห็นหาดทรายสีขาวละเอียด และฟองคลื่นที่จับตัวกันม้วนเกลียวโต้แสงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า
“ว้าว... สวยจัง” เธอตะโกนออกมา ก่อนจะวิ่งนำหน้าเขาไปยังหาดที่ขาวสะอาดนั้น
“นิกระวังล้ม” เขาร้องห้าม แต่ไม่ทันเสียแล้ว เธอล้มคว่ำหน้าคะมำไปในทันที เขารีบวิ่งเข้าไปดู เธอเงยหน้าที่มุดลงไปในทรายขึ้นมามองเขา
ปืนหัวเราะร่า
“ยังอีก เขาเจ็บจุกจะแย่” เธอทำงอน
“โอ้...” เขารีบคว้าร่างเธอให้ลุกขึ้นนั่ง หญิงสาวฉุดมือให้เขานั่งตามลงไป ปืนถอดเสื้อแล้วสละเช็ดทรายบนใบหน้าและเนื้อตัวให้
“เจ็บไหม”
“หายแล้ว” เธออมยิ้ม
“นิกน่ารักนะ”
เขาโน้มใบหน้าลงมาใกล้ ก่อนจะประกบริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากสีอ่อน
เธอหลับตาลงทันที สองมือยกขึ้นแตะยันหน้าอกของเขาเอาไว้ แต่ข้อมือเหมือนไม่มีแรง ปลายลิ้นของเขาสอดแทรกเข้ามาควานหาความหวาน
“อื้อ...” เธอครางประท้วง
เขารีบผละตัวออก
- ผู้เขียน
