ขีดเส้นใต้ที่คำว่ารัก

สก๊อยฝึกหัด

เสียงเนื้อกระทบเนื้อด้านข้างดังขึ้นพร้อมเสียงครางของผู้หญิงผสานเสียงคำรามของผู้ชาย ขณะที่ทางเดินบริเวณนี้มีคนเดินผ่านไปมา กลิ่นบุหรี่คละคลุ้ง ซาวนด์เอฟเฟ็กต์ด้านข้างดังขึ้นเรื่อยๆ ทั้งหมดทั้งมวลดึงสติหยกกลับมา ส่วนผู้หญิงในอ้อมกอดเขาตอนนี้ยืนตัวเหลวกอดเขาโดยไม่รู้ตัว

หยกเลื่อนมือทั้งสองข้างไปอยู่ในองศาที่ปิดหูแอนนา บดบังเสียงไต่บันไดสวรรค์ของแฟนเธอกับหญิงอื่น ขณะเดียวกันหางตาของเขาก็จับความเคลื่อนไหวที่ขวักไขว่ไปมา

“ไป” จู่ๆ หยกก็ถอนจูบ กดหัวแอนนามากอดไว้กับอก พาขยับไปด้านข้างทีละก้าว พอพ้นจากมุมหนังสดที่กำลังเข้าใกล้จุดไคลแม็กซ์ หยกก็เปลี่ยนมาจับมือเธอลัดเลาะตามโต๊ะต่างๆ ที่กำลังเต้นตามจังหวะดนตรีเสียงกระหึ่ม

พอไปถึงทางออก เขาก็เห็นคนที่มากับกอล์ฟอีกสองคนยืนสูบบุหรี่คุยกันอยู่ไม่ไกล หยกดึงแอนนาวิ่งหลบไปอีกด้านซึ่งเป็นลานจอดรถ ดึกดื่นค่ำคืนแบบนี้เป็นเวลาที่นักเที่ยวใช้ซูเปอร์คาร์ออกมาเริงราตรี รูปทรงสีสันดูละลานตา พ้นจากรถยนต์ก็เป็นลานจอดรถมอเตอร์ไซค์

“หยกทำเหมือนวิ่งหนีใครเลย” แอนนาพูดไปหอบไป มือจับแฮนด์มอเตอร์ไซค์เรโทรคันที่เคยมีปัญหากับภีมบนถนน

“เดี๋ยวเล่าให้ฟัง เอารถมาหรือเปล่า”

“เปล่า เรียกแกร๊บ”

หยกพยักหน้ารับรู้ เขาเปิดกล่องใส่ของท้ายรถ หยิบหมวกกันน็อกใบย่อมถลอกๆ ออกมายื่นให้เธอ

แอนนาละล้าละลัง มองหมวกแล้วก็มองหน้าเขา ไม่ยอมรับไปเสียที

“ยืนบื้ออยู่ทำไม ถ้าไม่รักตัวเองก็เดินกลับเข้าไปเลยไป”

หยกเก็บหมวกกันน็อกใบนั้นกลับที่เดิม แล้วหยิบใบที่แขวนอยู่กับแฮนด์ขึ้นมาใส่ ท่าทีของเขาไม่เหมือนหยกจอมหื่นในผับ แต่กลับไปเป็นหยกห้าวคนเก่า

“อ้าว จะเอายังไง จะให้ไปส่งหรือจะกลับเข้าไปในนั้น” หยกบุ้ยหน้าไปทางผับ

แอนนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเข้าไลน์ “บอกแพ็ทตี้กับเฟิร์นก่อน เดี๋ยวหาเราไม่เจอ”

“ปัดโธ่โว้ย เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ แม่งเอ๊ย” หยกคว้าโทรศัพท์เธอมาใส่กระเป๋าตัวเอง หันไปหยิบหมวกกันน็อกจากกล่องมาอีกครั้ง ครั้นพอจะสวมลงบนศีรษะของแอนนา เขาก็ชะงักมือ หยิบเป้เหี่ยวๆ ที่ยัดไว้ก้นกล่องท้ายรถมาแล้วค้นหาบางอย่าง เขาชักมือออกมาอีกทีพร้อมหมวกไหมพรม หยกจับมันสะบัดสองสามครั้งก่อนยกขึ้นมาดม ย่นจมูกเล็กน้อย

“เหม็นหน่อยนะ ไม่ได้ซักมาหลายวัน” เขาครอบลงบนหัวแอนนา ดึงลงให้เข้าที่ เรียบร้อยแล้วก็วางหมวกกันน็อกตามลงไป สุดท้ายก็กดล็อกที่สายรัด

“ไม่ต้องกลัวหัวเป็นชันตุหรอกน่า ดีกว่าใส่หมวกกันน็อกเพียวๆ นั่นน่ะสาวๆ ใส่มาเป็นร้อยคนแล้ว แต่นี่ฉันใส่คนเดียว” พูดจบก็ถอนหายใจ ความละเอียดอ่อนมันผุดขึ้นมาได้ยังไงเขาเองก็ยังงง หยกส่ายหัวให้กับตัวเองแล้วเก็บเป้ไว้ที่เดิม ก่อนจะวาดขาขึ้นมาคร่อมรถ

เขาหันไปสำรวจเธอแล้วขำ สาวน้อยในหมวกกันน็อกพร้อมชุดเดรสสั้นเป็นเกล็ดสีเงินเหมือนปลายืนอยู่บนรองเท้าบู๊ตส้นสูงยาวขึ้นมาเกือบถึงเข่า เดรสก็พยุงไว้ด้วยสายเท่าเส้นเอ็น เปิดหน้าเว้าหลังวุ่นวาย กระตุกทีเดียวก็ร่วงหมดแล้ว หยกเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าเดรสของเธอนอกจากสั้นแล้วยังจะผ่าข้าง มันไม่ได้ผ่าธรรมดา แต่ผ่าขึ้นไปถึงบั้นเอว โชว์สายบิกินี่ที่ผูกเป็นโบไว้ด้านใน

“ใส่มาได้ไงวะ ถ้าเป็นน้องเป็นนุ่งจับตีตูดตายห่า”

หยกส่ายศีรษะให้กับชุดเจ้าปัญหาและสะบัดหน้าให้เธอขึ้นรถ แอนนาจับบ่าเขาไว้แล้วขึ้นมานั่งไขว้ พยายามดึงกระโปรงลงให้ได้มากที่สุด โชคดีที่กระโปรงด้านที่ผ่าเป็นด้านขวา พอขึ้นนั่งรถแล้วมันแนบชิดอยู่กับสะโพกของหยก

“คร่อมสิอีหนู แต่งตัวมาขนาดนี้ไม่ต้องกลัวโป๊ มันไม่เหลือแล้ว ก้าวเท้าซ้ายเห็นกางเกงลิง ก้าวเท้าขวาเห็นก้น” หยกพูดเหมือนไม่ได้คิดอะไร

สาบานได้!!!

...ว่าคิด...

แอนนาจำต้องไถลตัวจากเบาะลงมายืนที่พื้นใหม่อีกครั้ง หยกเอื้อมไปดึงกระเป๋าสะพายหูสั้นๆ ที่ดูจะเกะกะเป็นภาระของเธอมาแขวนไว้ที่แฮนด์

แอนนาจับบ่าทั้งสองข้างของหยก วางเท้าข้างหนึ่งลงบนที่เหยียบก่อนวาดขาอีกข้างคร่อมเบาะ หยกเห็นว่าเธอขยับจนเข้าที่เข้าทางก็ไพล่แขนสองข้างไปดึงแขนเธอมากอดเอวตนเองไว้โดยไม่ได้หันไปมอง

“เกาะแน่นๆ นะน้อง พี่ขาซิ่ง” หยกทำทีพูดเล่นให้เธอคลายความว้าวุ่นใจ

แต่แทนที่จะขี่รถออกตรงทางออกที่อยู่ใกล้ๆ เขากลับขี่ย้อนไปยังบริเวณลานจอดรถยนต์ สายตาดุจเหยี่ยวมองปราดอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งไปซอยตรงกลาง เขาชะลอเล็กน้อยตอนเกือบสุดซอยของลานจอด จากนั้นก็วนออกซอยถัดมา ก่อนที่จะไปยังทางออก และพาเจ้ามอเตอร์ไซค์คู่ใจสู่ถนนใหญ่

หยกใช้ความเร็วท้านรกสุดกำลังของรถเรโทร บิดจากถนนรัชดามุ่งหน้าไปทางอโศก จนกระทั่งถึงถนนพระรามสาม ถนนยามนี้แทบจะร้างรารถยนต์ เขาแกล้งเบรกจนคนที่เกาะอยู่ข้างหลังกอดเขาแน่นขึ้นด้วยความกลัว จากนั้นก็กระชากรถไปข้างหน้า ผ่านไปไม่กี่เมตรก็เบรกกึกๆๆๆ

หยกชะลอความเร็วเมื่อขึ้นมาบนสะพานกรุงเทพฯ

เขาเอี้ยวตัวไปมองพลางวางมือลงบนต้นขาที่แนบอยู่กับสะโพกเขา “เป็นไง กลัวเปล่า”

แอนนาส่ายหัว แต่ยังกอดเอวหยกแน่น ไม่ไว้ใจ กลัวว่าจู่ๆ จะกระชากรถอีก