ตอนที่ 3 แก้วตาดวงใจ

859 คำ

“โอ๊ะ” โรสิตาขมวดคิ้วรู้สึกเจ็บแปลบบริเวณข้อเท้ากับขาขวาพรางคิดไปว่าตายแล้วยังต้องรู้สึกเจ็บปวดอีกหรือเธอควรหทดทุกข์สิ “คุณผู้หญิงเป็นยังไงคะบ้างคะ” เสียงนี้คุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินจากไหนกันนะคล้ายกับเสียงป้าน้อยมากหรือว่ามันเกิดอะไรขึ้น โรสิตาค่อยๆ เปิดเปลือกตามองสำรวจรอบๆ ห้องพบป้าน้อยยืนมองเธออยู่จริงๆ ซ้ำตอนนี้ใบหน้าก็ยังดูสดใสไม่ใช่ป้าแก่ๆ ที่คอยห้ามทัพเธอกับบิดา “ฉันยังไม่ตายเหรอเนี้ย” หรือมันเป็นเพียงแค่ความฝันกันนะ จำได้ว่าตกบันไดลืมตายังไม่ขึ้นแล้วทำไมเจ็บแค่นี้เองละมันแปลกไปจริงๆ “คุณผู้หญิงพูดอะไรแบบนั้นคะ แค่ลื่นแป้งหกล้มเองจะตายได้ยังไงอย่าพูดอีกนะคะ” ป้าน้อยดุหน้างอเมื่อเจ้านายสาวของตนพูดจาไม่น่ารักพร้อมกับออกตัวแทนเด็กหญิงคาริสาว่าทุกอย่างเป็นเพียงอุบัติเหตุ “ลื่นแป้งเหรอคะ” ยิ่งฟังโรสิตายิ่งปวดหัวกับคำบอกเล่า “ใช้ค่ะ อย่าดุคุณหนูคาริสเลยนะคะแกไม่ได้ตั้งใจ” คาริสาลูกสาวโรสิตานั้นไปหยิบเอาแป้งมาเป่าเทเล่นทำให้โรสิตาลื่นล้มจนเข้าโรงพยาบาลแต่โชคดีไม่เป็นอะไรบ้าง “คาริสเหรอ” ลูกเธออย่างนั้นเหรอ “คุณแม่ขา ฮึกๆ คาริสขอโทษ ฮือๆ คุณแม่เป็นยังไงบ้าง” ร่างเล็กยืนก้มหน้าตัวเปื้อนแป้งร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่กล้าแม้จะสบตาผู้เป็นแม่ “หนูทำไมตัวแค่นี้” ลูกสาวเธออายุ 10 ขวบทำไมถึงได้ตัวเล็กเท่านี้เองหน้าตาก็ดูอ่อนลงด้วย “เด็กอนุบาล 2 ก็ตัวเท่านี้ถูกแล้วนี่คะ” ป้าน้อยลูบหลังคุณหนูคาริสาที่ยืนตัวสั่นด้วยความกลัว เพียงได้ยินป้าน้อยบอกก็พอให้โรสิตาเดาได้ว่าจิตสุดท้ายก่อนตายนั้นตนเองต้องการสิ่งใด ขอบคุณสวรรค์ที่ยังเมตตาให้คนชั่วอย่างเธอได้มีโอกาสแก้ตัว “ฮือๆ ขอโทษ ฮือๆ คาริสขอโทษ” มือน้อนพนมไหว้ใบหน้าแดงก่ำตาบวมจากการร้องไห้อย่างนักมันทำมห้โรสิตาได้รู้ว่าตัวเองใจร้ายกับลูกสาวมาก “ขอแม่กอดหน่อยได้ไหม” ครั้งนี้เป็นครั้งแรกตั้งแต่คาริสาจำความได้ว่าแม่ขอกอด “ฮึกๆ คุณแม่อย่าเกลียดคาริสนะคะ ฮือๆ อย่าทิ้งคาริสไปนะคะ ฮือๆ ต่อไปนี้คาริสจะไม่เอาแป้งมาเล่นอีกแล้วค่ะ” ร่างเล็กวิ่งมากอดร้องไห้ขอร้องเธอตัวสั่นจนมันส่งผลถึงหัวใจของแม่อย่างเธอ “ค่ะ แม่จะไม่ทิ้งหนูไปไหนอีกแล้ว แม่รักหนูนะลูก” ให้ตายก็ไม่ทิ้งแก้วตาดวงใจนี้ เธอจะไม่รักใครนอกจากลูกสาวอีกแล้ว “ฮือๆ คุณแม่รักคาริสจริงๆ ด้วย ฮือๆ น้านิลโกหกคาริส ฮือๆ คุณแม่ไม่ได้เกลียดคาริส” ใจดวงน้อยพองโตกับคำพูดผู้เป็นแม่ น้อยมองภาพนั้นอย่างอิ่มเอมใจด้วยเฝ้ารอให้เจ้านายสาวเห็นเสียทีว่าคนที่รักเธอที่สุดอยู่ตรงนี้แล้ว “ที่คุณแม่ชอบดุเพราะอยากให้คาริสเป็นเด็กดีใช่ไหมคะ ฮือๆ คุณแม่รักคาริส” เด็กน้อยยังคงบอกตัวเองเช่นนั้นเสมอมา “แม่ขอโทษนะลูก ขอโทษที่ทำให้หนูเสียใจมาตลอด ฮึกๆ ต่อไปนี้แม่จะไม่ปล่อยให้หนูต้องโดดเดี่ยวอีก ชีวิตแม่ที่เหลือจะยกให้หนูคนเดียวเราจะไม่ห่างกันอีก” โรสิตาอยากตบปากสับร่างตัวเองสักพันๆ ครั้งให้สาสมกับความใจร้ายปล่อยให้ลูกตัวเองมีปมด้อย ส่วนตัวเองเอาแต่วิ่งแร่ตามผู้ชายไปวันๆ จนลืมไปว่าคาริสานั้นจะต้องอยู่อย่างไรในครอบครัวที่ไม่มีแม่ที่ดีเป็นตัวอย่างแบบนี้ “คาริสจะได้นอนกอดคุณแม่ทุกคืนเลยไหมคะ” เด็กน้อยสบตากับผู้เป็นแม่อย่างมีความหวัง “แม่จะนอนกอดหนูทุกคืนจนกว่าหนูจะเบื่อเลย” กอดจนกว่าคาริสาจะโต กอดจนกว่าแม่คนนี้จะไร้ลมหายใจอีกครั้ง “ฮึกๆ คาริสรักคุณแม่ที่สุด” ในที่สุดคุณแม่ก็ยอมให้เธอนอนด้วยสักที คุณแม่คงเห็นแล้วว่าเธอไม่ดื้อจริงๆ ที่ผ่านคุณแม่ชอบดุคงเพราะรักเธอมากจริงๆ “นอนบนนี้สิคะคนเก่งของแม่” โรสิตาบอกลูกสาวน้ำตารื่นเพียงแค่เห็นความดีใจเกินเหตุของลูกสาว เธอทิ้งลูกให้กลายเป็นเด็กขาดความอบอุ่นได้อย่างไรกัน… เด็กหญิงพยักหน้ายิ้มแฉ่งอวดฟันขาวซี่เล็ก คาริสาดีใจจนแทบไม่มีเวลาคิดอะไรในหัวตั้งใจจะเอาเรื่องนอนกอดแม่ไปอวดเพื่อนๆ โรสิตากอดลูกสาวแน่นจูบกระหม่อมลูกสาวพร้อมกับตบก้นให้อย่างที่เคยทำตอนคาริสาแบเบาะ ถ้าเธอมีสติไม่โง่งมคงมีความสุขกับลูกสาวไปนานแล้ว แม่สัญญาว่าต่อจากนี้จะมอบทุกอย่างให้หนูเพียงคนเดียว แม่จะไม่ขอวิ่งตามความรักของใคร….

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more