ตอนที่ 2 รักคือการแย่งชิง
1212 คำ
หญิงสาวใบหน้าสวยงามทิ้งตัวลงบนโซฟามองไปรอบบ้านที่เธอร่ำร้องอยากครอบครองพร้อมกับรูปถ่ายบิดาที่ล่วงลับไปได้เพียงสิบห้าวัน โรสิตาในวัย 30 ปีมองภาพนั้นด้วยน้ำตาก่อนจะคว้ามากอดประหนึ่งว่ามันคือร่างกายของบิดาที่ลาลับจากไป
“ฮึกๆ คุณพ่อขาโรสขอโทษ ฮือๆ โรสขอโทษ” โรสิตากอดภาพนั้นนอนร้องไห้ด้วยหัวใจอ้างว้าง ตลอดชีวิตเธอมีเพียงแค่บิดาหลังจากมารดาจากไปแต่ตอนนี้ไม่เหลือใครอีกแล้ว คำขอโทษของเธอนั้นไร้ผลเพราะคนฟังไม่อยู่อีกแล้ว
บิดาเธอเสียชีวิตด้วยโรคเส้นเลือดในสมองแตกเมื่อรับรู้ว่าเธอถูกสามีขอหย่าขาด หญิงสาวเฝ้าคิดมาตลอดว่าบิดาไม่รักเพราะหลงภรรยาใหม่อย่างเฟื้องฟ้ามารดาเลี้ยงที่เข้ามาแทนที่มารดาของเธอ รวมถึงคิดไปว่าท่านคงรักลูกสาวของเฟื้องฟ้าอย่างลินิล
โรสิตาแก่งแย่งกับลินิลที่อายุห่างกับเธอเพียงปีเดียวเสมอมาทว่าทุกครั้งบิดามักคอยปกป้องลินิลเสมอทั้งที่เธอถูกแกล้งก่อน ความรักที่ได้รับจากบิดาลดน้อยลงเปลี่ยนเป็นสายตาตำหนิและยิ่งลินิลเสแสร้งเป็นคนดีมากเท่าไหร่ทุกคนก็พากันเยินยอจนลืมว่ามีโรสิตาในบ้านหลังนี้
“โรสขอโทษที่เอาแต่ว่าคุณพ่อ ฮือๆ อยู่กับโรสต่ออีกสักหน่อยได้ไหม ฮือๆ โรสสัญญาจะไม่ทำให้เสียใจ”
ความคิดในอดีตของเธอพาความทุกมาให้อย่างแสนสาหัสเพราะคนเดียวที่ท่านยกทุกอย่างให้เธอทั้งหมดสองแม่ลูกนั้นได้เพียงเงินสดคนละสิบล้านเท่านั้น
“ยินดีด้วยนะกับสมบัติที่ได้ แม้มันไม่ควรเป็นของแกเลยก็ตาม” ลินิลถือวิสาสะเข้ามาในห้องเจ้าของบ้านคนใหม่ด้วยความริษยาที่ไม่มีโรสิตาจะเลวร้ายอย่างไรก็แย่งทุกอย่างจากเธอได้อยู่ดี
“ออกไปจากบ้านฉัน” เสียงโรสิตาเอื้อยคล้ายคนไร้ชีวิตไม่อยากเถียงกับอีกฝ่ายแม้แต่นิดเดียว
“คิดว่าฉันอยากอยู่นักเหรอที่มาแค่จะบอกว่ารีบๆ หย่าซะเพราะพี่เหมกับฉันเราจะแต่งงานกัน ลูกฉันจะมีพ่อเป็นเจ้าของบริษัทขนส่งรายใหญ่ เฮ้อ ฉันโชคดียิ่งกว่าได้สมบัติซะอีก”
หญิงสาวส่งรอยยิ้มเย้ยหยันให้โรสิตาก่อนจะเดินจากไปทิ้งให้อีกฝ่ายกรีดร้องลั่นห้องขว้างปาข้าวของแตกกระจายเพื่อระบายความเจ็บแค้น
“ฮือๆ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ฮือๆ ฉันจะไม่ยอมให้แกแย่งพี่เหมไปหรอก อีนิล” โรสิตาทิ้งภาพบิดาไว้บนที่นอนตรงไปกระชากผมลินิลที่กำลังจะก้าวลงบันได
“กรี๊ด พี่โรสอย่าทำนิลนะคะ โอ๊ย นิลเจ็บ” ลินิลกรีดร้องน้ำตาไหลพรากแตกต่างจากตอนอยู่ในห้องลิบลับ
“โรสหยุดเดี๋ยวนี้!” เหมันต์ได้ยินเสียงกรีดร้องของลินิลจึงรีบวิ่งขึ้นมาดูและก็เป็นไปตามคาดโรสิตาอาละวาดใส่ลินิลจริงๆ เขาคิดไว้อยู่แล้วว่าโรสิตาไม่มีทางยอมง่ายๆ เธอไม่มีวันยอมปล่อยเขา
“พี่เหมปล่อยโรส โรสจะไม่ยอมให้มันได้แต่งงานกับพี่เป็นอันขาด พี่เป็นของโรสคนเดียวได้ยินไหม!”
“แต่ฉันไม่ได้รักเธอ” เหมันต์มองใบหน้าเปื้อนน้ำตานั้นก่อนจะเบือนหน้าไปด้านอื่นประหนึ่งรักเกียจจนไม่อยากมองให้เสียสายตา
“ทำไม ฮึกๆ โรสสู้มันไม่ได้ตรงไหน ฮึก พี่เหมจะทิ้งโรสไปมัน ฮือๆ โรสไม่ยอม!” โรสิตากรีดร้องเมื่อเห็นสามีตัวเองประคองคนอื่นอย่างห่วงใยแบบที่ไม่เคยทำมันให้เธอ
พอมีทางไหนไหมให้เขารักเธอ เสียตัวก็แล้ว ท้องก็แล้ว อาละวาด เหวี่ยง วีน เธอทำทุกอย่างแล้วทำไมถึงไม่รักกันอีก
หรือทางเดียวที่ควรทำคือการ ‘ตัดใจ’ ตลอดชีวิตแต่งงาน 10 ปี ไม่มีวันไหนเลยที่เหมันต์มองว่าเธอเป็นภรรยาของเขา ครบรอบแต่ละปีมีแต่เอกสารขอหย่าให้เธอแทนดอกไม้พร้อมกับถ้อยคำร้ายๆ แทนอาหารมื้อค่ำ
โรสิตาเพิ่งคิดได้ตอนนี้ว่าถ้าในอดีตเธอไม่เมาในคืนนั้นมันก็คงจะดีกว่านี้…
วันเกิดบิดาเมื่อ 10 ปีก่อนทำให้เธอได้ครอบครองผู้ชายชื่อเหมันต์ทำให้เธอตั้งครรภ์และได้แต่งงานกับเขาที่ตั้งใจบอกชอบลินิล เธอคิดมาตลอดว่าตัวเองชนะแต่ความจริงนั้นเปล่าเลยเธอแพ้มาตลอด
“ฮึกๆ พี่เหมนิลเจ็บ” ลินิลซบใบหน้ากับไหล่ของเหมันต์พร้อมกับสะอื้นเล็กๆ
“เราหย่ากันมันดีที่สุดแล้ว”
“ฮึกๆ ไม่ โรสไม่หย่า ไม่มีทาง!” หญิงสาวส่ายหน้ารัวถอยหนีเหมันต์ที่ปลดแขนลินิลเพื่อตรงเข้ามาหาเธอ เท้าเล็กเตรียมถอยอีกก้าวทว่าพื้นด้านหลังกลับว่างเปล่า
‘รักคือการแย่งชิงเหรอ แย่งอะไรล่ะในเมื่อแย่งได้เขาก็ไม่ใช่ของเธออยู่ดีเพราะคนที่เขารักคือลินิลคนเดียวแม้อีกฝ่ายจะมีลูกเขายังยินดีจะรักต่างจากเธอที่มีลูกกับเขาทว่ากลับไม่เคยได้รับความรัก’
โรสิตาปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเพื่อแสดงให้เหมันต์ได้รู้ว่าเธอไม่เคยมีความสุขกับการแย่งชิงครั้งนี้เลยสักนาที
“โรส!!!!” ร่างสมส่วนร่วงตกบันไดเพราะเขาคว้าแขนเธอเอาไว้ไม่ทัน โรสิตานอนแน่นิ่งก่อนที่เลือดสีแดงไหลนองตัวพื้นกระเบื้องสีขาวใบหน้าสวยปิดสนิทมีเพียงหยดน้ำตากับเลือดเท่านั้นที่เขาเห็นมันเคลื่อนไหว
“กรี๊ดดดดด คุณแม่ ฮือๆๆๆ ใครทำคุณแม่แบบนี้ ฮือๆ อย่าทิ้งคาริสไปนะ ฮือๆ คุณแม่ขาได้ยินคาริสไหม ฮึกๆ คาริสจะไม่ดื้อ ฮือๆ อยู่กับคาริส ฮือๆ คุณพ่อช่วยคุณแม่ด้วย” เสียงลูกสาววัยสิบขวบดังข้างหูโรสิตาพาให้ดวงใจคนเป็นแม่ปวดร้าว
“คุณพ่อทำคุณแม่ทำไม ฮือๆ คุณแม่อย่าทิ้งคาริสไป คาริสรักคุณแม่ ฮือๆ คาริมจะอยู่กับแม่อย่าเป็นอะไรนะคะ ฮือๆ”
ขณะที่เธอเฝ้าไขว่คว้าหาความรักจากเหมันต์ยอมทุ่มเททุกอย่างเพื่อให้เขาสนใจแต่เพียงเธอแต่กลับไม่เคยให้ความรักกับลูกสาวคนเดียวที่รักเธอกว่าใคร
พลาดแล้ว….
คนโง่งมอย่างเธอพลาดไปแล้วจริงๆ มาคิดได้เอาตอนที่สายเกินแก้แม้แต่ลืมตามองดูใบหน้าลูกสาวครั้งสุดท้ายยังทำไม่ได้
เธอเป็นแม่ที่เลวจริงๆ ลูกร้องไห้เหมือนจะขาดใจกอดเธออยู่ตรงนี้แต่กลับโอบกอดปลอบขวัญไม่ได้…
ถ้ามีโอกาสอีกสักครั้ง…
เธอจะเลือกทุกอย่างตรงให้ข้ามกับที่ผ่านมา…
เธอจะเลือกตัดใจแทนการไขว่คว้า…
เธอจะคืนทุกอย่างที่ไม่ใช่ของตัวเอง…
รวมถึงผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘สามี’ …
ชีวิตจากนี้ขอมอบมันให้ลูกสาวเพียงคนเดียว…
- ผู้เขียน
