“จำได้สิ ขอบใจเธอมากนะอาย ประหยัดค่าแท็กซี่ไปได้เยอะเลยเชียวล่ะ” หนุ่มโคราชหน้าตาดีเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะโบกมือบ๊ายบายแล้วลุกขึ้นเตรียมตัวลงจากรถ รถเมล์สายเฟี้ยวเบรกแรง ขับเร็ว ทันทีที่คนขึ้นลงจนหมดคนขับก็เข้าเกียร์เหยียบคันเร่งไปข้างหน้าอย่างเร็ว อารยานั่งบ่อยจึงชินแล้วกับการขับๆ เบรกๆ ของรถเมล์ในกรุงเทพฯ
ใช้เวลาเดินทางร่วมหนึ่งชั่วโมงครึ่งก็กลับมาถึงหน้ามหาวิทยาลัย ฟ้าเริ่มมืดแล้วอารยาเดินกลับหอพักซึ่งตั้งอยู่ข้างหลัง กัดฟันเดินรับลมเย็นๆ แวะตลาดซื้อข้าวก่อนกลับห้อง
หอพักที่อารยาอาศัยมีขนาดห้าชั้น ไม่มีลิฟท์ เดินขึ้นเดินลงตลอด ห้องหล่อนอยู่ชั้นสี่ถือว่าเหมาะสม ไม่สูงมากจนเกินไป อารยาเดินเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง ในมือมีกล่องข้าวราดแกงสองอย่างกับถุงมะม่วงดองจิ้มพริกเกลือ เดินเท้าไม่กี่นาทีก็มาถึงห้องพัก แต่… อีกแล้ว ภีมพลนั่งรออยู่ข้างใน
ดวงหน้านวลชาลงมาก ทอดสายตามองเขาที่กำลังนั่ง
