“ละ… แล้วทำไม คุณภีมถึงไม่เคยเล่าให้น้ำส้มฟังเลยล่ะคะ” กระซิบถามเสียงสั่นเทิ้ม ช่วงก่อนไปไหนมาไหนกับเขาบ่อยๆ เห็นเขามองยัยอายจึงตัดสินใจพูดจาใส่ร้ายไปหลายอย่างในแง่ลบ นินทาว่ามันขายตัว มันเป็นเด็กเสี่ย มั่วไม่เลือก แล้วคนเขาก็รู้กันทั่วว่าติดโรคมาจากคู่ขา เล่าไปตั้งเยอะตั้งแยะเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรและไม่เคยบอกด้วยว่ารู้จักยัยอายเป็นการส่วนตัว น้ำส้มเริ่มกลัว อยากจะถอยกลับไปรวมกับกลุ่มเพื่อนทว่าถูกเขาจับข้อมือไว้
“ก็เพราะฉันไม่รู้ไงว่าพวกเธอสองคนรู้จักกัน” ถามตรง ก็ตอบตรง “แต่ก็ดีนะ เพราะการได้รู้จักเธอ ทำให้ฉันรู้ว่าเธอชอบพูดจาใส่ร้ายอายยังไงบ้าง!”
แววตาเขาจริงจังเสียจนน้ำส้มเริ่มกลัว มือสั่นระริก “นะ… น้ำส้มขอตัวกลับไปหาเพื่อนก่อนดีกว่านะคะ ยะ… แยกตัวออกมานานแล้ว”
“จะรีบไปไหน ฉันยังไม่สะสางเรื่องที่เธอใส่ร้ายอายว่าขายตัวเลยนะ”
เอ่ยเบาๆ ประชิดริมหู ไม่ได้เสียวซ่านสยิวแต่ใดๆ ทว่าขนอ่อนบนร่
