ตอนที่ 5
1092 คำ
วันนี้คือวันศุกร์ที่เธอพึ่งกลับจากการสอบเข้ามหาลัยเลยมีเวลาเดินเล่นในห้างสรรพสินค้ากับเพื่อนที่ไม่ค่อยสนิทเท่าไรแต่ไปสอบด้วยกันเพื่อเข้าคณะแพทย์ เธอพยายามอย่างมากแต่ก็หวั่นใจเพราะขนาดเพื่อนที่เก่งมากยังกลัวจะสอบไม่ติดแล้วนับประสาอะไรกับคนที่พยายามแล้วยังรู้สึกว่าไม่มีพอแบบเธอ
"งั้นเจอกันวันจันทร์นะ"
"อื้ม"
เอยเดินเข้าไปนั่งเล่นที่ร้านชานมไข่มุกสั่งเมนูแนะนำพร้อมกับขนมอีกชิ้นกินเพื่อคลายเครียดแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมานั่งเล่นไปเรื่อยๆโดยที่ไม่รู้เลยว่าในตอนนี้มีใครบางคนกำลังเดินผ่านหน้าร้านไปกับเพื่อนอีกสามคน เบลตั้งใจมาหาซื้อของขวัญวันเกิดให้กับเด็กสาวที่ไม่รู้ว่าโกรธเคืองกันด้วยเรื่องอะไรรึเปล่าถึงหายเงียบไปเกือบอาทิตย์หนึ่งแล้ว
รู้ไหมว่าคิดถึงมากขนาดไหน
“เดี๋ยวนะมึง!”
“อะไรว่ะไอ้เบล หรือเดี๋ยวนี้มึงชอบกินชานมแทนเหล้าห่ะ?”
“กูว่ากูเจอเด็กที่ตามหาแล้ว”
“คนที่มึงตามจีบมาเป็นเดือนๆน่ะเหรอ แล้วไหนว่าน้องเขาไม่คุยอะไรกับมึงแล้วไง?”
“กูว่าใช่แน่ๆกูจำไม่ผิดหรอก” ขายาวก้าวถอยหลังเพียงไม่กี่ก้าวแล้วหยุดนิ่งมองเข้าไปในร้านพร้อมกับรอยยิ้มกว้างและคาดโทษอยู่ภายในใจเป็นที่เรียบร้อย
“เจอจนได้!”
“นี่เหรอเด็กมึง?”
“นี่แหละเด็กกู”
เบลเดินเข้าไปภายในร้านชานไข่มุกแล้วนั่งเก้าอี้ตรงหน้ามองด้วยแววตาดุและรอยยิ้มเย็นๆ เอยเงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นมองคนที่นั่งตรงข้ามด้วยสีหน้าตกใจอ้าปากเหว่อไม่คิดว่าเราจะได้เจอกันด้วยเรื่องบังเอิญแบบนี้อีกแล้ว เรามองตากันอยู่เพียงเสี้ยวนาทีก็เป็นเธอที่ก้มหน้ามองโทรศัทพ์ด้วยความกล้าๆกลัวๆเพราะรู้ดีว่าทำอะไรผิดไว้บ้าง
จะโดนเสี่ยเบลดุไหมละเนี่ย!
“หลบหน้าเสี่ยทำไม?”
“หนูเปล่า”
“เอยอย่าโกหก!”
“หนูแค่…”
“หนูโกรธอะไรเสี่ยทำไมไม่พูดออกมาดีๆอย่าหลบหน้ากันแบบนี้สิ แล้ววันนี้ไม่ไปเรียนเหรอถึงมานั่งกินชาไข่มุกได้”
“หนูพึ่งกลับจากสอบค่ะ”
“สั่งขนมรึยัง?”
“สั่งแล้วค่ะ”
“เดี๋ยวสั่งเพิ่มวันนี้เพื่อนเสี่ยมาด้วย เสี่ยมาหาซื้อของขวัญวันเกิดให้หนู พรุ่งนี้อายุสิบแปดปีใช่ไหม?”
เธอพยักหน้าตอบแทนแล้วก็เห็นว่ามีผู้ชายอีกสามคนเดินเข้ามาแล้วเขาก็ขยับมานั่งข้างเธอแทน ขนมถูกสั่งมาเพิ่มและน้ำหวานที่ดูจะไม่ค่อยเข้ากับพวกเขาเท่าไรนัก เสี่ยเบลไม่ได้พูดเรื่องเธอหลบหน้าแต่พูดเรื่องเลี้ยงวันเกิดแทนซะอย่างนั้น เธอเลยบอกไปว่าเย็นนี้จะกินหมูกระทะกับเพื่อนที่ร้านใกล้โรงเรียนตอนเย็นเพราะว่าเพื่อนบางคนจะกลับบ้านในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ส่วนเธอก็อยู่ที่หอคนเดียวตามปรกติ
“เดี๋ยวเสี่ยเลี้ยงเอง”
“แต่นี่วันเกิดหนูนะ!”
“ก็เพราะเป็นวันเกิดหนูไงเสี่ยเลยจะเลี้ยงแล้วกินเสร็จจะไปรับกลับเอง แล้วไม่ต้องคิดจะให้ใครไปส่งหรือหาทางคิดจะกลับเอง เสี่ยว่าเราต้องคุยกันอีกยาวในเรื่องที่หนูหลบหน้าเสี่ยตั้งสี่วัน ข้อความก็ไม่ตอบ โทรหาก็ไม่รับสาย ไปหาก็ไม่ออกมาเจอ หนูดื้อกับเสี่ยมากเกินไปแล้วนะ”
“หนูนี่นะดื้อ!”
“แบบนี้แหละเรียกว่าดื้อ!”
ไทม์ มาย และแสงนั่งกินขนมด้วยความรู้สึกคล้ายว่าเป็นส่วนเกิน เห็นได้ชัดว่าเพื่อนมันพยายามใจเย็นแหละแต่น่าจะทำไม่ไหวเลยดุเด็กสาวตาแป๋วไปแบบนี้ พวกเขาไม่รู้ว่าทะเลาะอะไรกันรึเปล่าก่อนหน้านี้ถึงได้หลบหน้าจนเพื่อนมันประสาทกินไม่หยุดลำบากเพื่อนที่น่ารักต้องมากินเหล้าปลอบใจ
ลำบากใจจริงๆที่กินเหล้าทุกคืน!
แต่เหล้าฟรีนะ!
หลังจากกินขนมเสร็จแล้วเสี่ยเบลก็จับมือพาเธอเดินไปเลือกของขวัญวันเกิดโดยที่มีผู้ชายสามคนเดินตามจนใครหลายคนแอบมองอย่างน่าอึดอัด เขาซื้อนาฬิกาให้หลังจากนั้นถึงได้ขับรถไปส่งเธอที่ร้านหมูกระทะตามเวลาที่นัดกับเพื่อนไว้พอดี ก่อนที่จะลงจากรถเขาก็หยิบเงินออกมายัดใส่มือเธอด้วยท่าทีไม่เดือนร้อนทั้งที่นี่หลายพันนะ
เสี่ยเบลเปย์เก่งเกินไปรึเปล่า!
“สองทุ่มเสี่ยมารับ”
“ถ้าหนูไม่ไปด้วยละ?”
“งั้นเสี่ยจะไปหาหนูถึงห้องเลย ลองดูไหมละ?”
เธอไม่ตอบอะไรแล้วเปิดประตูลงจากรถด้วยความหนักใจเพราะไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไรเพียงแต่มีคนบอกว่าเขาเลี้ยงเด็กเยอะ เป็นเจ้าของผับที่ชอบสะสมเด็กมัธยมไว้กินเล่นเป็นของว่าง เป็นคนอันตรายที่ไม่ควรจะเข้าใกล้ชิด เธอพยายามตีตัวออกห่างแต่ยังไม่ถึงอาทิตย์ก็เจอกันเพราะความบังเอิญอีกแล้ว
แบบนี้เรียกว่าพรหมลิขิตได้รึเปล่า
“ไม่ชวนแฟนมาด้วยละ?”
“ไม่ใช่แฟนสักหน่อย”
“สรุปที่เขาลือกันว่าแกเป็นเด็กเสี่ยเนี่ยจริงใช่ป่ะ เขาให้เดือนเท่าไรเหรอ?”
“พูดอะไรเนี่ย!”
“ก็เห็นคนเขาลือกันเฉยๆเลยสงสัย เรื่องแค่นี้ไม่เห็นจะต้องโกรธเลยถ้ามันไม่ใช่เรื่องจริงแกก็แค่อธิบายออกมา นอกซะจากว่ามันจะเป็นเรื่องจริงเลยเถียงไม่ออก”
“หยกจะหาเรื่องเพื่อนทำไมเนี่ย!?”
“เราแค่อยากรู้เฉยๆ พวกแกก็อยากรู้เหมือนกันไม่ใช่รึไง?”
“อยากรู้มากใช่ไหม? ใช่! เรากับเสี่ยเบลกำลังคบกันอยู่พอใจรึยัง!” เพื่อนหลายคนทำหน้าเหว่อด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่ายอมรับง่ายๆแบบนี้ เธอไม่รู้ว่าใครเป็นคนปล่อยข่าวลือว่าเป็นเด็กเสี่ยทั้งที่ความจริงก็ไม่ใช่แล้วบ้านเธอก็ไม่ได้ติดขัดเรื่องเงินทองจนต้องเอาตัวเข้าแลกสักหน่อย
เดี๋ยวค่อยขอโทษเสี่ยเบลทีหลังแล้วกัน
เขาคงไม่ดุกันนะ!
- ผู้เขียน
