ตอนที่ 3

1333 คำ
หลังจากสูบบุหรี่หมดม้วนก็ขับรถออกไปแต่แวะร้านสะดวกซื้อที่คนไม่ค่อยเยอะเท่าไรนักเพื่อซื้อขนมไว้กินในช่วงทำงานที่บ้าน เขาหยิบโดยที่ไม่คิดอะไรมากเพราะอยู่คนเดียวจะทำอะไรก็ได้ไม่มีใครมาวุ่นวายจากนั้นก็จ่ายเงินแล้วเดินออก “เห้ย!!” “หลบๆๆๆ” ด้วยสติที่มีไม่เต็มร้อยแล้วเด็กวัยรุ่นชายวิ่งตามกันมาเกือบสิบคนตะโกนโหวกเหวกโวยวายเสียงดังตลอดทางให้หลบ เขาเอียงตัวหลบแล้วก้าวเท้าถอยหลังแต่ทรงตัวได้ไม่ค่อยดีผลที่ออกมาคือล้มคว้ำนอนหงายคลุกฝุ่นอยู่ที่พื้นดิน ดีนะคนไม่เยอะเลยไม่อาย! “ไอ้เด็กเวร!” น้ำเสียงสบถตามอารมณ์โมโหอย่างหนักก่อนจะรู้สึกว่ามีคนยืนอยู่ตรงหน้าก้มลงมาดูด้วยความเป็นห่วง มือเล็กๆช่วยจับแขนประคองขึ้นทั้งที่ตัวเธอเล็กกว่าเขามาก เราจะเจอกันในสถานการณ์ดีๆไม่ได้เลยรึไงว่ะ! “หนูมาทำอะไรแถวนี้?” “รู้จักหนูด้วยเหรอคะ!?” “เสี่ยเบลไงครับ เราเคยเจอกันเมื่อเดือนก่อนที่เสี่ยเข้าห้องน้ำผิดแล้ว…อ้วกแตกไง!” “อ๋อ! จำได้แล้วค่ะ นี่เสี่ยเมาอีกแล้วเหรอถึงมานอนตรงนี้” “เพราะหลบไอ้เด็กพวกนั้นต่างหากเลยล้มเสี่ยไม่ได้นอนซะหน่อย แล้วนี่หนูมาทำอะไรแถวนี้?” “หนูมาหาอะไรกินน่ะค่ะ” “แล้วเราจะกินอะไรกันดีล่ะ ตั้งแต่เย็นมาเสี่ยยังไม่ได้กินอะไรเลยเพราะงั้นนั่งกินด้วยกันนะจะได้ไม่เหงามากแล้วจะได้อร่อยมากขึ้นด้วย” “จะดีเหรอคะ?” “ดีสิ” “แต่หนูว่าเสี่ยเบลน่าจะกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดดีกว่านะ ดูสิเปื้อนดินหมดเลย” เธอมองเขาชัดๆแล้วล้วงกระเป๋าสะพายหยิบเอากระดาษทิชชูเปียกมาเช็ดดินออกจากใบหน้าหล่ออย่างช้าๆเพราะกลัวว่าเขาจะเจ็บ “ครั้งก่อนเจอกันก็ลูบหลังให้ ครั้งนี้เจอกันก็เช็ดหน้าให้ หนูว่าเสี่ยต้องโชคร้ายทุกครั้งที่เจอหนูแน่เลย” พูดไปก็ช่วยเช็ดหน้าเขาจนในที่สุดสะอาดแต่ในส่วนของตัวกับเสื้อผ้าที่เปื้อนคงต้องไปอาบน้ำแล้วแหละถึงจะสะอาด “งั้นหนูมานี่กับเสี่ยสิ” ไม่พูดเปล่าแต่จับมือเล็กเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อที่คนไม่เยอะมากแล้วหยิบเสื้อยืดขนาดฟรีไซซ์มาพร้อมกับกระดาษทิชชูเปียกห่อใหญ่จากนั้นก็จ่ายเงินแล้วจับมือเธอเดินออกมาข้างนอกดึงไปหลบตรงที่คนไม่เยอะมาก “ช่วยเสี่ยเช็ดตัวหน่อยสิแล้วค่อยไปหาอะไรกินกัน” “มันจะดีเหรอคะ?” “มันจะดีมากเลยแหละ” ในตอนนี้เราอยู่ในมุมที่คนไม่เยอะมากทำให้ถอดเสื้อออกแล้วไม่มีคนสนใจมาก เธอช่วยเช็ดตัวให้แบบงงๆอีกแล้วเพียงไม่นานก็สะอาดพอสมควรแล้วเขาก็ใส่เสื้อหันหน้ามายิ้มหวานให้แบบวันนั้นอีกแล้ว “เดตที่สองของเราเป็นที่ไหนดีครับ?” “เดตครั้งที่สอง?” “อืม หนูอยากกิน อยากไปเที่ยว หรือจะทำอะไรบอกเสี่ยได้เลย คืนนี้เสี่ยตามใจหนูทุกอย่าง” “เสี่ยเบลเมามากขนาดนี้เลยเหรอคะ!?” "อื้ม เสี่ยเมามาก" ยอมรับว่าเมาแต่นั่นไม่ใช่เหล้าหรอกนะเพราะดื่มไปไม่เท่าไรเอง เขากำลังจะมอมเมาตัวเองด้วยความรักต่างหากและยังไม่รู้เลยว่าเกิดขึ้นได้ไงต่างหาก แต่ถึงอย่างนั้นเธอจะต้องรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้นต่อจากนี้ด้วย มือใหญ่คว้ามือเล็กแล้วพาเดินนำออกร้านก๋วยเตี๋ยวที่อยู่ถัดจากร้านสะดวกซื้อ เธอสั่งก๋วยเตี๋ยวน้ำใสเส้นวุ่นเส้นไม่ใส่ผักและพิเศษลูกชิ้น ในขณะที่เขาสั่งเส้นเล็กน้ำตกพิเศษทุกอย่าง เพียงไม่นานพ่อค้าวัยกลางคนก็ยกมาเสิร์ฟได้อย่างน่ากินมาก เขาบริการหยิบน้ำให้เธอพร้อมด้วยน้ำอัดลมถ้าหากว่าต้องการ วันนั้นกินข้าวต้ม วันนี้กินก๋วยเตี๋ยว "ครั้งก่อนเจอตอนเช้า ครั้งนี้เกือบข้ามวันเลยนะ" "ก็หนูหิวนี่" "แล้วที่บ้านไม่มีอะไรกินเลยรึไงถึงต้องออกมาดึกดื่นแบบนี้ มันอันตรายมากนะ" "หนูอยู่หอค่ะ แต่เดี๋ยวจะย้ายไปหอตรงโน้นแล้วถ้าสอบติดมหาลัย" "อยู่คนเดียวไม่เหงาเหรอ?" "เอาเวลาไหนมาเหงาละคะ แค่เรียนก็แทบไม่มีเวลานอนอยู่แล้ว เสี่ยเบลละคะทำไมเจอกี่ครั้งก็เมาทุกครั้งเลย แถม...เมาแบบแปลกๆด้วย" "เมื่อกี้เสี่ยล้มจริงๆไม่ได้หลับตรงนั้นสักหน่อย!" เห็นนะว่าเธอแอบหัวเราะคงจะคิดว่าเขากำลังแก้ตัวแต่ว่านั่นคือเรื่องจริงไม่ได้โกหกเลย เขาล้มเพราะหลบไอ้พวกเด็กเวรที่วิ่งไล่ตีกันไม่ดูเวลาแล้วเธอก็โผล่มาอยู่ตรงหน้าแบบงงๆอีกด้วย "หนูมีแฟนรึเปล่า?" "ไม่มีค่ะ" "แล้วมีใครมาจีบไหม?" "ก็มีบ้างแต่ว่าเป็นรุ่นพี่ไม่ก็เพื่อนกันเอง หนูชอบคนโตกว่าเลยยังไม่คบกับใครสักคน เสี่ยเบลถามทำไมเหรอคะหรือว่าเสี่ยกลัวหนูมีปัญหากับแฟนเพราะมานั่งกินก๋วยเตี๋ยวกันแบบนี้" "เสี่ยกลัวว่าหนูจะมีแฟนต่างหากละ" "เอ่อ...หนูไม่เข้าใจ!" "หนูอายุเท่าไร?" "อีกสามเดือนก็ถึงวันเกิดหนูจะอายุสิบแปดปีแล้วค่ะ เสี่ยเบลละอายุเท่าไรแล้ว?" "หนูชอบคนอายุมากกว่างั้นถ้าแก่กว่าสักสิบสองปีได้ไหม?" "เอ่อ…" "เสี่ยชอบหนูและจะไม่ปล่อยให้หนูโสดนานแน่" เธอนั่งนิ่งด้วยความตกใจไม่คิดว่าจะมีคนมาบอกชอบกันง่ายๆแบบนี้เลยด้วยซ้ำ เสี่ยเบลยิ้มกว้างก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นปลดล็อกแล้วส่งให้เธอโดยไม่ต้องพูดก็รู้ว่าเขาต้องการอะไร เธอรับมาด้วยความไม่มั่นใจแล้วยังรู้สึกกดดันต่อแววตาที่มองกันตลอดเวลาที่กดทุกอย่างที่เขาต้องการลงไปให้ "อย่าบล็อก" "ค่ะ" "เป็นเด็กดีอย่าดื้อกับเสี่ยนะ" "หนูนี่นะดื้อ!" เขาไม่ได้ตอบอะไรแล้วนั่งกินก๋วยเตี๋ยวต่อไปเงียบๆจนหมดชามถึงได้จ่ายเงินแล้วคว้าข้อมือเล็กเข้าร้านสะดวกซื้ออีกรอบ ขนมเมื่อกี้ที่ซื้อนั้นเอาไว้ในรถส่วนครั้งนี้ก็ซื้อเอาไว้ให้เธอกินเวลาหิวดึกๆจะได้ไม่ต้องลงมาซื้อของเพราะว่ามันไม่ปลอดภัยต่อเด็กสาวตัวเล็กๆ สุดท้ายก็คว้าข้อมือเล็กพาไปขึ้นรถขับไปส่งถึงหน้าหอพักที่คุ้นตาดีเพราะเจ้าของมันคือเขาเองนี้ไง "ฝันดีครับ" "เช่นกันนะคะเสี่ยเบล" น้ำเสียงแผ่วเบาสั่นเล็กน้อยด้วยความเขินอายต่อแววตาที่มองกันอยู่แทบตลอดเวลา เธอหยิบถุงขนมแล้วรีบลงจากรถกลับเข้าหอพักด้วยหัวใจสั่นระรัวบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงกันแน่ ถึงแม้ว่าที่ผ่านมาจะมีคนมาจีบบ้างแต่ก็ไม่เคยมีใครชัดเจนขนาดนี้ด้วยซ้ำแล้วเขายังทำให้เธอแปลกๆไม่หยุด ทั้งใจเต้นแรง หน้าร้อนผาวและไม่กล้าพอจะมองใบหน้าหล่อชัดๆทั้งที่กินก๋วยเตี๋ยวพร้อมทั้งพูดคุยกันไม่หยุด เธอไม่รู้เลยว่าคืนนี้จะข่มตาหลับยังไงในเมื่อได้ยินเสียงเขาพูดซ้ำๆว่าชอบดังอยู่ในหัวคล้ายว่าย้ำเตือนให้จดจำ คนเราจะชอบกันง่ายขนาดนี้เลยเหรอ!
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม